COLUMN MARIËTTE: En nu ben ik zelf een kinderstalker

Met een schuin oog keek ik naar mijn mail. ‘Hm-hm’, zei ik, in de hoop dat het nog een tikje geïnteresseerd overkwam, hoewel ik vond dat ik inmiddels wel genoeg interesse had geveinsd. Ik bedoel: het was een drukke dinsdagochtend, het kind was drie en de foto’s en verhalen die mijn kant op werden gevuurd waren niet bijster interessant. De betreffende peuter, volgesmeerd met achtereenvolgens appelstroop, poedersuiker, afwasmiddel, zeepsop en pindakaas (dat laatste zag er echt vies uit, trouwens). Ik wilde zeggen: misschien moet je een slot op je keukenkastjes doen. Maar dat zei ik niet. In plaats daarvan knikte ik zo nu en dan en formuleerde intussen in mijn hoofd het antwoord op de mail die ik vanuit mijn ooghoeken las.

‘Je had erbij moeten zijn’

Ik was kinderloos. En begreep niet waarom de betreffende collega met wie ik eigenlijk maar heel zelden samenwerkte en wiens kind ik nog nooit had gezien, dacht dat ik zin had in een volledige diashow, opgeleukt met anekdotes van de categorie ‘je had erbij moeten zijn’. Ter plekke nam ik me voor, mocht ik ooit kinderen krijgen, nimmer onschuldige collega’s, buren, vrienden of kennissen te vermoeien met dingen die dat toekomstige kind zou doen, laten of zeggen (want mensen die hun kind nadoen, beschouwde ik helemaal als rijp voor een peut of loog. Ja, ik vond er allemaal wat van, hoor).

Mislukt

Het is mislukt. Een paar jaar en de nodige kinderen verder, ben ik precies zo geworden. Een heel enge kinderstalker. Die op onverwachte momenten tevoorschijn springt met een telefoon vol foto’s en filmpjes en ongevraagd zo’n beetje het hele dagboek van haar kinderschare deelt met mensen die daar  – als ik even redeneer als het weldenkende mens dat ik al enige tijd niet meer ben – met geen mogelijkheid blij van kunnen worden (behalve misschien mijn ouders, maar het is dan ook hun rol om alles wat ik doe, maak of voortbreng extreem fantastisch te vinden.

Mijn zendingsdrang loopt de spuigaten uit

Terug van vakantie duwde ik onlangs diverse collega’s een ware fotopresentatie onder de nietsvermoedende neus. Nu vinden zij mijn kinderen vast heel leuk, maar ik kan me in retrospect niet voorstellen dat hun hart oprecht sneller gaat slaan van 51 kiekjes van Nora in een zwembad of dat heel schattige filmpje van Casper die bonjour zegt (en deze moet je ook nog even zien, Casper op een trampoline, o en deze foto van Nora en Casper in hun campingbedjes, en nog één filmpje want Casper wilde niet zwemmen, maar hier ging hij uiteindelijk toch, en…). Toen ik enigszins was uitgeraasd en het allemaal nog eens overdacht bij een cappuccino, realiseerde ik me dat mijn zendingsdrang echt de spuigaten uit begint te lopen. Ik bedoel: wie anders dan de mensen die het dichtst bij mij – en vooral: bij mijn kinderen – staan kunnen oprecht geïnteresseerd zijn in Nora die moet lachen om kiekeboe of Casper die danst op K3? Het probleem is: ik bedenk elke keer pas achteraf dat die mensen wellicht iets anders aan hun hoofd hebben en uitsluitend uit beleefdheid toestemmen met een filmshow van mijn junioren.

Niet meer doen

Dat moest anders, besloot ik. Gewoon ‘goed’ antwoorden als iemand informeert hoe het met mijn kinderen gaat, niet meteen het bewijs op tafel leggen als het meisje bij de bakker vraagt of Casper al kan praten (wat hij natuurlijk net op dat moment niet doet, maar hé, ik heb toevallig 326 filmpjes die het tegendeel bewijzen).

Een leuk voornemen, dat wel. En ik probeer het echt. Maar vanochtend duwde ik toch weer Ria van de kantoor-koffiebar een filmpje onder haar neus. Ik kwam alleen maar een latte halen. Ik geloof dat er iets nog niet helemaal goed gaat. Zendingsdrang is een hardnekkige aandoening.

Mariëtte Middelbeek (33) is chef redactie van Kek Mama en moeder van Casper (2) en Nora (6 maanden). Voor kekmama.nl blogt ze iedere week.

#ZonZeeStress? Kek Mama lezen helpt. Neem nu een abonnement met superkorting: 3 nummers voor € 9,95