Column Malu: ‘Joehoe, papa is er ook nog?!’

We staan gespannen voor de ingang van de kinderopvang waar onze Mack over twee maanden naartoe gaat, als een van de leidsters opendoet. Ze geeft mij een hand, aait vervolgens ons kind vertederend over z’n bol en net wanneer ik denk dat ze m’n vriend per ongeluk in alle haast overslaat, begroet ze hem ook.

'Een naar gevoel'

In eerste instantie zie ik hier weinig verkeerds in, maar als ik merk dat ze tijdens de rondleiding vooral richting mij spreekt (en heel af en toe een snelle blik naar m’n vriend werpt), borrelt er een naar gevoel omhoog. ‘Joehoe, z’n vader staat hier hè’, denk ik nog. Er écht iets van zeggen, durf ik op dat moment niet.

Heel frappant, maar of we nu bij de dokter, het consultatiebureau of zelfs in een kledingwinkel zijn, mensen richten zich automatisch altijd eerst naar de moeder van het kind bij het stellen van een vraag. ‘Eet-ie zijn hapjes altijd op? Heeft hij genoeg plasluiers? En welke maat draagt-ie?’ Alsof vaders hun kind geen eten geven, geen luiers verschonen of nooit een romper hebben gezien…

Lees ook
Ryan Reynolds post hilarische tweets over vaderschap >

'De beste vader van de wereld'

Mijn vriend is de beste vader van de wereld voor onze zoon: hij weet misschien nog wel beter hoe hij met bepaalde opvoedsituaties om moet gaan, brengt minstens zoveel tijd als ik met ons kind door en mist hem al als-ie een paar uur niet bij ‘m is. Hij gaat graag samen met Mack op pad (iets wat aan de reacties op straat te merken ook als ‘bijzonder’ wordt gezien), kijkt tijdens z’n werk de hele dag naar zijn babyfilmpjes en heeft engelengeduld. Dat hij op sommige momenten als ‘tweederangs ouder’ wordt behandeld, maakt me daarom verdrietig. 

'We zijn een team'

Misschien moet ik er niet zo’n ding van maken - mensen hebben er immers geen kwade bedoelingen mee -  maar af en toe wil ik er echt wat van zeggen. Het draait namelijk niet alleen om mama: ons gezin blijft draaien omdat we een team zijn. Sámen.