Kom je als gezin bij het consultatiebureau of een doktersafspraak, wordt vooral (en soms zelfs alleen) de moeder aangesproken. Malu maakt ’t geregeld mee en vindt het maar raar.
We staan gespannen voor de ingang van de kinderopvang waar onze Mack over twee maanden naartoe gaat, als een van de leidsters opendoet. Ze geeft mij een hand, aait vervolgens ons kind vertederend over z’n bol en net wanneer ik denk dat ze m’n vriend per ongeluk in alle haast overslaat, begroet ze hem ook.
In eerste instantie zie ik hier weinig verkeerds in, maar als ik merk dat ze tijdens de rondleiding vooral richting mij spreekt (en heel af en toe een snelle blik naar m’n vriend werpt), borrelt er een naar gevoel omhoog. ‘Joehoe, z’n vader staat hier hè’, denk ik nog. Er écht iets van zeggen, durf ik op dat moment niet.
Heel frappant, maar of we nu bij de dokter, het consultatiebureau of zelfs in een kledingwinkel zijn, mensen richten zich automatisch altijd eerst naar de moeder van het kind bij het stellen van een vraag. ‘Eet-ie zijn hapjes altijd op? Heeft hij genoeg plasluiers? En welke maat draagt-ie?’ Alsof vaders hun kind geen eten geven, geen luiers verschonen of nooit een romper hebben gezien…
Lees ook
Ryan Reynolds post hilarische tweets over vaderschap >
Mijn vriend is de beste vader van de wereld voor onze zoon: hij weet misschien nog wel beter hoe hij met bepaalde opvoedsituaties om moet gaan, brengt minstens zoveel tijd als ik met ons kind door en mist hem al als-ie een paar uur niet bij ‘m is. Hij gaat graag samen met Mack op pad (iets wat aan de reacties op straat te merken ook als ‘bijzonder’ wordt gezien), kijkt tijdens z’n werk de hele dag naar zijn babyfilmpjes en heeft engelengeduld. Dat hij op sommige momenten als ‘tweederangs ouder’ wordt behandeld, maakt me daarom verdrietig.
Misschien moet ik er niet zo’n ding van maken – mensen hebben er immers geen kwade bedoelingen mee – maar af en toe wil ik er echt wat van zeggen. Het draait namelijk niet alleen om mama: ons gezin blijft draaien omdat we een team zijn. Sámen.
Wat begon als een onschuldige stranddag, veranderde onverwachts in een moment van pure paniek voor Elise en haar gezin toen haar vriend de zee in ging.
Kinderen en een outfit kiezen: het is een combinatie die in veel gezinnen zorgt voor dagelijkse discussies, dramatische modeshows en onverwachte stijlkeuzes. Wat doe je als ouder: blijf je strijden, of laat je ze een keer zelf ervaren wat werkt en niet? Maartje koos voor dat laatste.
Als je je kindje bij iemand onderbrengt, wil je diegene echt kunnen vertrouwen. Logisch. Als dat in de praktijk niet blijkt te kunnen, is dat als een klap in je gezicht. Het overkwam Nikkie.
Je weet dat beklemmende gevoel als je per ongeluk appjes leest die niet voor jouw ogen bestemd waren? Of als je partner wel héél vaak “gewoon een collega” noemt? Experts slaan alarm: emotionele affaires komen steeds vaker voor. En nee, het hoeft niet fysiek te zijn om pijnlijk te zijn.
Voor de schoolfoto kleed je je kind natuurlijk aan in de mooiste kleren. Haartjes leuk. Snoeten goed gepoetst. Hopen dat er geen gaten zijn gevallen in het gezicht of gebit. Nou ja, dit geldt vooral voor moeders. Vaders houden er vaak toch net een andere standaard op na.
Een avondje uit eten met het gezin kan heerlijk zijn, even geen afwas, lekker eten en quality time. Maar voor de bediening is het soms een heel ander verhaal. Want hoewel kinderen vaak de schuld krijgen van rommel en chaos, zijn het verrassend vaak de ouders die het meeste gedoe veroorzaken.