Strikjes in het haar, een jurkje met kerst en over-de-top glitterschoenen: Kek Mama’s Malu en haar vriend zagen het al helemaal voor zich toen ze met vijftien weken hoorden dat ze een meisje zouden krijgen. Tot er met de twintigwekenecho toch echt een piemel in beeld kwam.
Achteraf kan ik mezelf wel voor m’n kop slaan, want kom op: vijftien weken is wel heel erg vroeg. Maar ondanks dat ik hier meerdere malen door vriendinnen en collega’s op werd gewezen, staarde ik me blind op websites met koppen als ‘Geslachtsecho vanaf dertien weken? Het kan!’. Vol vertrouwen vroeg ik tijdens onze derde echo aan de verloskundige of ze kon kijken hoe of wat. En ja hoor, of ze nu met dat apparaat links of rechts zat, ze zag drie streepjes – een meisje.
Mijn vriend en ik konden ons geluk niet op: hij is opgevoed in een ‘mannenhuis’ (heeft één broer) en kon niet wachten op een kleine meid in z’n leven. Die vervelende jongens in de toekomst? Die nam-ie graag op de koop toe. Ik kreeg het eerst een beetje benauwd (een kopie van mijn pittige zelf was immers nou niet écht waar ik rekening mee had gehouden), maar toen we haar eenmaal een naam hadden gegeven was het ook echt míjn meisje. Ons kind dat we samen alle liefde van de wereld zouden geven.
Of we een moment twijfelden aan het geslacht? Ik wel. Maar ik moest op de verloskundige vertrouwen en we kochten langzaam de eerste kleding voor onze baby – geen mierzoet gedoe, maar wel echt setjes voor meisjes. Het jurkje voor kerst was zelfs al binnen. Nooit gedacht dat we dit een paar weken later weer terug konden brengen…
Het leek wel een film: echoscopist zat tijdens de twintigwekenecho nog geen drie seconden met dat echo-apparaat op m’n buik, toen ze met de volste overtuiging zei dat ze een piemel zag. We waren het vijfde stel in één maand waarbij het ‘verkeerd’ was voorspeld. Vriend werd lijkbleek, ik probeerde de boel nonchalant weg te lachen. Ik bedoel, de baby is gezond, dat is het belangrijkste. En een jongen is toch net zo leuk? Dat vond (en vind) ik ook echt, maar toen ik van die tafel afrolde en samen met m’n vriend weer naar buiten liep, leek het ineens alsof ik zwanger was van een ander kind. Dag naam, dag jurkjes en dag glitterschoenen: onze toekomst zag er ineens heel anders uit.
Vooral m’n vriend moest aan het idee wennen – alsof ze zijn dochter van ‘m hadden afgepakt. Hij vindt een jongen net zo mooi, maar ik herkende dat gevoel wel een beetje. Het leek alsof we plots afscheid moesten nemen van een kind dat er nooit is geweest. Dus toen we dat kerstjurkje op de balie van de kledingwinkel zagen liggen omdat we ‘m wilden ruilen voor iets stoerders, voelde dat toch een beetje gek.
Dagenlang hebben we er samen over gepraat. En soms ook dagen niet. We kregen jongenskleding van onze familie, zochten naar jongensnamen op internet, speculeerden over wat z’n hobby’s zouden worden en kochten de stoerste sneakers die er zijn. Alles om in ons hoofd een beeld van ons ‘nieuwe’ kind te krijgen. En nu, een paar weken later, kunnen we vol trots zeggen dat we een ZOON krijgen. Onze gezonde zoon, die natuurlijk net zo welkom is als onze dochter. Vriend kan niet wachten om samen te gaan voetballen (of naar ballet te gaan als ons kind dat liever wil), te stoeien en hem wijze vaderlessen mee te geven. En ik kijk uit naar de dag dat ik onze jongen in m’n armen kan sluiten – een mannenhuis, heerlijk.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Al jaren is de time-out het go-to trucje van veel ouders. Kind boos? Stuur ze weg, laat ze afkoelen en haal ze daarna weer terug. Maar vaak werkt het averechts, zeggen onderzoekers. Kinderen voelen zich er alleen maar rotter door. Alsof ze gestraft worden voor emoties waar ze zelf geen controle over hebben.
Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (9) en dochter (11) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Kleinkinderen zijn vaak dol op hun opa en oma (mede door de liefde, aandacht en cadeautjes). Volgens life coach Susan Allan kan hun aanwezigheid ook een enorme opluchting voor ouders zelf zijn. Vooral omdat het bij hen draait om er zijn voor steun en warmte, zonder regels te buigen of tegen de ouders in te […]
Tweeduizend euro per week neertellen voor een vakantiehuisje? Dana niet gezien. Al jaren ruilt ze met een ander gezin van huis, zodat ze hun geld aan leuke dingen kunnen besteden én drie keer per jaar op reis kunnen. Ook zonder geldboom in de tuin.
Oudste kind zijn betekent dat je het proefkonijn bent. En ja, soms is het echt zwaar om de eerste te zijn, want af en toe wil je gewoon al die verantwoordelijkheden die bij die titel horen in de prullenbak gooien. Toch blijkt uit onderzoek dat het uiteindelijk best wat oplevert.
We kennen haar allemaal: de moeder die, terwijl jij nog druk staat te kletsen over traktaties en Cito-scores, al half in de auto zit. Niet omdat ze onvriendelijk is, maar omdat het schoolplein gewoon niet haar natuurlijke habitat is. En geloof ons: haar sterrenbeeld verraadt alles.
