Column Malu: ‘Het voelde ineens alsof ik zwanger was van een ander kind’

Redactie Kek Mama

21 februari, 2018 - 07:59

Leestijd: 4 minuten

Achteraf kan ik mezelf wel voor m’n kop slaan, want kom op: vijftien weken is wel heel erg vroeg. Maar ondanks dat ik hier meerdere malen door vriendinnen en collega’s op werd gewezen, staarde ik me blind op websites met koppen als ‘Geslachtsecho vanaf dertien weken? Het kan!’. Vol vertrouwen vroeg ik tijdens onze derde echo aan de verloskundige of ze kon kijken hoe of wat. En ja hoor, of ze nu met dat apparaat links of rechts zat, ze zag drie streepjes – een meisje.

Ons meisje

Mijn vriend en ik konden ons geluk niet op: hij is opgevoed in een ‘mannenhuis’ (heeft één broer) en kon niet wachten op een kleine meid in z’n leven. Die vervelende jongens in de toekomst? Die nam-ie graag op de koop toe. Ik kreeg het eerst een beetje benauwd (een kopie van mijn pittige zelf was immers nou niet écht waar ik rekening mee had gehouden), maar toen we haar eenmaal een naam hadden gegeven was het ook echt míjn meisje. Ons kind dat we samen alle liefde van de wereld zouden geven. 

Geen mierzoet gedoe, wel setjes voor meisjes

Of we een moment twijfelden aan het geslacht? Ik wel. Maar ik moest op de verloskundige vertrouwen en we kochten langzaam de eerste kleding voor onze baby – geen mierzoet gedoe, maar wel echt setjes voor meisjes. Het jurkje voor kerst was zelfs al binnen. Nooit gedacht dat we dit een paar weken later weer terug konden brengen…

Daar was-ie: de piemel

Het leek wel een film: echoscopist zat tijdens de twintigwekenecho nog geen drie seconden met dat echo-apparaat op m’n buik, toen ze met de volste overtuiging zei dat ze een piemel zag. We waren het vijfde stel in één maand waarbij het ‘verkeerd’ was voorspeld. Vriend werd lijkbleek, ik probeerde de boel nonchalant weg te lachen. Ik bedoel, de baby is gezond, dat is het belangrijkste. En een jongen is toch net zo leuk? Dat vond (en vind) ik ook echt, maar toen ik van die tafel afrolde en samen met m’n vriend weer naar buiten liep, leek het ineens alsof ik zwanger was van een ander kind. Dag naam, dag jurkjes en dag glitterschoenen: onze toekomst zag er ineens heel anders uit. 

Afscheid

Vooral m’n vriend moest aan het idee wennen – alsof ze zijn dochter van ‘m hadden afgepakt. Hij vindt een jongen net zo mooi, maar ik herkende dat gevoel wel een beetje. Het leek alsof we plots afscheid moesten nemen van een kind dat er nooit is geweest. Dus toen we dat kerstjurkje op de balie van de kledingwinkel zagen liggen omdat we ‘m wilden ruilen voor iets stoerders, voelde dat toch een beetje gek.

Mannenhuis

Dagenlang hebben we er samen over gepraat. En soms ook dagen niet. We kregen jongenskleding van onze familie, zochten naar jongensnamen op internet, speculeerden over wat z’n hobby’s zouden worden en kochten de stoerste sneakers die er zijn. Alles om in ons hoofd een beeld van ons ‘nieuwe’ kind te krijgen. En nu, een paar weken later, kunnen we vol trots zeggen dat we een ZOON krijgen. Onze gezonde zoon, die natuurlijk net zo welkom is als onze dochter. Vriend kan niet wachten om samen te gaan voetballen (of naar ballet te gaan als ons kind dat liever wil), te stoeien en hem wijze vaderlessen mee te geven. En ik kijk uit naar de dag dat ik onze jongen in m’n armen kan sluiten – een mannenhuis, heerlijk.

Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >