Beeld: 123RF
Lieve (31) is moeder van Jan (3) en Dries (1). Na een heftige scheiding heeft ze de liefde opnieuw gevonden in Rogier, met wie ze een latrelatie heeft. Voor Kek Mama schrijft ze over alles wat ze sindsdien doormaakt.
Zo fantastisch als ik me voelde tijdens de kerstdagen, zo belabberd voelde ik me tijdens de jaarwisseling. Van het ene op het andere moment leek ik wel bevangen door een enorme depressie met huilbuien die maar niet over leken te gaan. Ik voelde me moederziel alleen..
De dagen na kerst plande ik, zoals gewoonlijk, helemaal stampvol. De kinderen waren een hele week bij mijn ex dus ik had genoeg tijd voor dagjes winkelen en dagjes sauna en wellness. Geen enkel leeg moment in mijn agenda. Geen enkel moment om even na te denken. Niet over het afgelopen jaar en al helemaal niet over het gemis van mijn kinderen. Even lekker ‘me-time’. Althans, ik had bedacht dat dat wel lekker zou zijn. Maar zo voelde het totaal niet.
Op zondagmorgen voelde ik het al borrelen. Een unheimisch gevoel. Onrustig. Een beetje verdrietig. Alsof je net zwanger bent, of nog erger: alsof je net bent bevallen. Zo’n zelfde gevoel als wanneer de kraamhulp net is vertrokken en je partner voor het eerst weer aan de slag gaat. Dat werk zeg maar.
Die dag hield ik me nog groot. Ik liet wel een paar keer merken dat deze week zonder kinderen toch iets zwaarder viel dan die week in de zomervakantie. Dat ik me verdrietig voelde en dat ik ze miste. Dat ik dat naderhand weer weglachte met een ‘Ach ik heb dat altijd met oud en nieuw, ik sta altijd te brullen’ maakte het niet veel beter.
Die avond zouden we naar vrienden gaan om het nieuwe jaar in te luiden. Spelletjes, drankje, hapje en geen kind waar we rekening mee hoefden te houden. We spraken af om acht uur maar toen ik om half negen nog steeds in mijn joggingbroek op de bank lag te huilen, wist ik al dat het niks zou gaan worden. Ik besloot heel dapper mijn verdriet maar eens toe te laten.
Die avond passeerde werkelijk het hele jaar de revue. Wat was er allemaal gebeurd, wat was ik allemaal kwijtgeraakt? Wat was het oneerlijk dat ik op de bank lag te huilen terwijl mijn kinderen waarschijnlijk sterretjes aan het afsteken waren met hun vader en zijn nieuwe vriendin. Lachend, schaterlachend van plezier, en zonder mij te missen.
Wat was het lekker, dat ene avondje vol zelfmedelijden. Zielige muziek op de achtergrond, een doos tissues ernaast en gaan. God, wat miste ik mijn kinderen.
Toen de klok twaalf uur sloeg, ik mezelf een gelukkig nieuwjaar wenste, wat uit het raam tuurde om de tijd te doden, belde ik om 00.04 uur mijn ex. Na vier minuten zouden ze vast klaar zijn met elkaar kussen, knuffelen en het allerbeste toewensen en konden mijn kinderen mij vast even te woord staan. Godzijdank nam mijn ex op maar vertelde hij dat de kinderen in bed lagen. Ze sliepen en waren niet wakker te krijgen. Niet door het vuurwerk van de buren en zelfs niet door de duizendklapper van de plaatselijke Chinees.
Toen ik ophing, teleurgesteld dat ik mijn kinderen niet kon spreken, maar opgelucht omdat het toch iets minder gezellig en als een ‘gelukkig gezinnetje’ bleek te zijn, bedacht ik me dat dat zelfmedelijden-gedoe niks voor mij is. Je geluk af laten hangen van anderen, of blijven hangen in de slachtofferrol had me niks gebracht. Niks meer en niks minder dan enkel dat inzicht. Nee het aankomende jaar ga ik zulke avondjes niet meer toelaten. Less bitter, more glitter.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
