Kek Mama-columnist Anke Laterveer is single moeder van Jakob (8) en Hannah (7). Maandelijks schrijft ze uitgesproken over wat ze meemaakt.
Het is een zaterdag en het is warm. Jakob en ik zijn op de terugweg van een ochtend Archeon. (‘Mama, ik weet echt veel meer dan jij van geschiedenis he?’ ‘Ja, liefje.’ ‘Terwijl jij er veel meer van hebt meegemaakt.’ Top dit. Dank je.)
Hij heeft een zakje Engelse drop in zijn hand. En hoewel hij niet hoeft te delen vandaag, kiest hij steeds als hij zelf een snoepje pakt, ook een dropje voor mij. De zon schijnt de auto in, mijn kind zingt zachtjes fonetisch mee met de radio en ik ben volmaakt gelukkig.
‘Wat vond je het leukste vandaag, Jaak?’
‘Dat ik jou voor mezelf had.’
‘Dat vond ik ook fijn.’
‘Het is echt een hele goeie dag zo.’
We zwijgen even en kijken naar de weg.
‘Zeg Jaak,’ zeg ik dan. ‘Als jij je leven een cijfer zou moeten geven tussen de een en de tien, wat voor cijfer geef je je leven nu dan?’
Hij denkt even na.
‘Een tien.’
‘Echt waar? Wat fijn zeg. Hoe komt dat?’
‘Vroeger, toen ik nog een kleuter was, was mijn leven een twee. Dat komt doordat ik toen nog niet wist dat ik autistisch ben. Ik dacht gewoon dat ik fout was.’
Ik weet dat hij zo dacht, maar toch schrik ik van het woord. Fout. Dat is een groot woord om over jezelf te voelen.
‘Dat komt doordat ik zoveel ruzie had en boos werd en niet begreep waarom. Nu weet ik dat het autisme is en snap ik beter hoe mijn hersens werken. Daardoor ben ik ook niet meer steeds zo kwaad.’
‘Dat is heel knap van je, weet je dat?’
‘Ja. Maar ik ben ook heel knap. En slim en grappig.’
Ik lach. Hij ook.
‘Is wel zo’, zeg ik.
‘En jij?’ vraagt hij dan. ‘Welk cijfer geef jij je leven?’
‘Een acht.’
‘Dat is geen tien.’
‘Nee.’
‘Wat zou het een tien maken?’
Ik vertel over wat ik nog zou willen met mijn werk en hoe lastig ik dat vind.
‘Maar mam, als je iets wil, dan moet je het gewoon vragen, toch? Anders weet niemand wat je wil.’
‘Hm.’
‘Dat kun jij hoor, mama. Want jij kunt alles. Jij hebt mij gemaakt! Dat is vet knap.’
Dit artikel staat in Kek Mama 10-2017.
Je geeft je baby met liefde de borst en kolft trouw op vaste tijden. Want: moedermelk is vloeibaar goud. Dus als iemand daar zonder overleg iets anders mee doet, raakt dat je recht in je moederhart.
Van de sinds zaterdag vermiste kinderen Jeffrey (10) en Emma (8) ontbreekt nog altijd elk spoor. De politie zet het onderzoek voort en benadrukt dat de zaak topprioriteit heeft. Ook meldt de woordvoerder dat er intensief contact is met de Duitse autoriteiten.
Je peuter leert praten, awww, zo schattig. En al die woorden die ze nog net niet helemaal goed uitspreken, ook al zo schattig. Nou ja, in de meeste gevallen. Soms is ook behoorlijk gênant. En hilarisch. Voor anderen, dan.
Je tiener komt thuis met een rapport dat op zijn zachtst gezegd ‘ruimte voor groei’ laat zien. De instinctieve reflex van veel ouders? Iets afpakken waar het kind wél om geeft. Dan zullen ze wel moeten, is de gedachte.
Stel je voor: een anticonceptiepil die wél z’n werk doet, maar zónder al die vervelende bijwerkingen waar veel vrouwen normaal gesproken een hele dag chagrijnig van worden. Geen moodswings, geen opgeblazen buik, geen hoofdpijn.
We hebben allemaal onze charme. Maar sommige moeders lijken geboren om dingen uit hun handen te laten vallen, koffie over schoolpapieren te morsen of met hun jas tussen de autodeur te blijven hangen. Astrologisch gezien? Helemaal logisch. Sommige sterrenbeelden zijn gewoon onhandig. En dat is precies wat ze zo leuk maakt!
