Beeld: Getty Images
Actrice Carice van Houten is sinds kort klimaatactivist. Een lezing van wetenschapsfilosoof Chris Julien, bij Extinction Rebellion, veranderde haar kijk op de wereld én haar leven radicaal.
Na de lezing werd Carice bang. “Echt heel bang”, vertelt ze aan NRC. En ze voelde zich boos, onmachtig, verdrietig en schuldig. Eenmaal thuis keek ze naar haar zesjarige zoon die lag te slapen en vroeg zich af wat hem nog te wachten staat. “En niet alleen hem, hij staat natuurlijk symbool voor al het jonge leven.”
Sinds de actrice moeder is, leefde ze naar eigen zeggen in een bubbel en trok ze zich terug uit het publieke leven. “Natuurlijk kreeg ik wel wat mee, ik rook wel onraad, maar ik kon het niet goed plaatsen. Ik begréép het ook gewoon niet, hoe het zit met die anderhalve graad opwarming. Hoe erg is dat dan? Al die losse flodders aan informatie maakten me wel onrustig, ik voelde wel dat er dingen moesten veranderen”, vertelt ze. “Maar in de praktijk speelde ik met Paw Patrol en Lego en genoot ik daar heel erg van.”
“Ik kan niet anders, want ik kan mijn kind niet meer in de ogen kijken”
Dat Carice zich uitlaat over het klimaat zal ongetwijfeld zorgen voor kritiek. Daarover zegt ze: “Ik ben van het harmoniemodel en houd er niet van om mensen tegen me in het harnas te jagen. Maar ik kan niet anders, want ik kan mijn kind niet meer in de ogen kijken.”
Er wordt steeds vaker over baarschaamte gesproken. Zo twitterde schrijver Susan Smit in mei vorig jaar: ‘Er bestaat vleesschaamte. Vliegschaamte. ‘Te lang douchen’-schaamte. Maar nog geen ‘meer dan twee kinderen’-schaamte. Een taboe, ik weet het. Maar de aarde gaat kapot aan te veel mensen. Dat is het kale, naakte feit dat niemand durft te benoemen.’
Of Carice, met de wetenschap van nu, opnieuw voor een kind zou kiezen weet ze niet. “Ik denk het eerlijk gezegd niet, ook al is hij het mooiste dat me in mijn leven is overkomen”, zegt ze daarover.
Dat Monte in augustus jarig is en dat graag wil vieren met een springkussen ,vindt de actrice wel een ding. Waar ze dan vooral aan denkt is hoe extreem heet de zomer wordt. En dat ze niet weet hoe ze hem moet vertellen dat het misschien te warm wordt voor een springkussen in de tuin. Ze wil hem er op een of andere manier voor klaarstomen, zonder hem bang te maken. Over of ze zich schuldig voelt zegt ze: “Ik wilde graag een kind, maar heb me niet afgevraagd op wat voor wereld ik hem ging zetten. Over die onbezonnenheid voel ik wel een schuld. Het is nu mijn verantwoordelijkheid om te vechten voor het leven dat ik voor ogen had voor hem.”
Wil je nog meer mooie en herkenbare verhalen van mede-mama’s lezen? Neem nu een abonnement en ontvang Kek Mama elke maand als eerst op jouw deurmat.
Bron: NRC
Je kind is je dierbaarste bezit en je wilt ten alle tijden dat je kind veilig is, ook als ze niet bij jou is. Met een dubbel gevoel liet Margje haar dochter logeren bij een vriendinnetje. Had ze maar naar haar gevoel geluisterd.
Als ouder denk je soms dat je alles wel ongeveer weet: hoe je moet troosten, hoe je grenzen uitlegt, hoe je je kind leert om aardig te zijn. Tot er ineens iets gebeurt wat niet in de opvoedboeken staat.
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.
Want niet elke stiefmoeder is een boze heks met een appel… Stiefmoeders hebben het vaak zwaar te verduren. Bedankt, Disney – met je stiefmoeders die óf in spiegels praten óf gifappels brouwen. Want eerlijk is eerlijk, in het echte leven bestaan er ook héél veel geweldige stiefmoeders.
Een solo-tripje naar Lille om even op te laden? Klinkt als de droom van elke moeder met zeven kinderen. Voor Lisa Jansen, beter bekend als de nuchtere moeder van het gezin Bal uit Een huis vol, werd het een avontuur vol stress, wifi-drama en een onverwacht telefoontje van de politie.
Weet je nog hoe je als baby voor het eerst in bad ging, of dat moment waarop je je moeder voor het eerst herkende? Waarschijnlijk niet. We kunnen ons niets herinneren van onze eerste levensjaren en dat leek altijd logisch, want ons brein zou toen simpelweg nog niet klaar zijn om herinneringen op te slaan.
