Eigen beeld
Nicolien Koppes kampte met een postnatale depressie na de geboorte van haar zoon. Ze schreef het boek De moeder die ik moest worden om andere moeders zonder roze wolk een hart onder de riem te steken.
“Ik dacht altijd dat ik het wel zou voelen. Dat het moederschap vanzelf zou landen zodra mijn baby op mijn borst werd gelegd. Alsof mijn systeem ineens zou overschakelen en de liefde zonder moeite op gang zou komen. Iedereen leek dat zo te ervaren, dus ik ging er maar vanuit dat het bij mij net zo zou gaan.
Maar toen mijn zoon werd geboren, bleef het stil. Geen golf van liefde, geen overweldigend moederinstinct. Alleen verwarring. Wie ben jij? Wat moet ik met je? Het klinkt hard, maar het was precies wat er in me omging. Ik zag hem, maar ik voelde me niet verbonden. Niet met hem, niet met mezelf. Alsof mijn hart nog in de wachtstand stond.
Thuis veranderde dat niet. In de weken die volgden draaide alles door, terwijl ik zelf steeds verder wegzakte. De kraamvisite kwam langs, de dagen vulden zich met voeden, verschonen en weinig slaap. Ik deed wat nodig was en hield alles draaiende, maar vanbinnen werd het stiller. Ik raakte mezelf kwijt in het zorgen en niemand leek te zien dat ook ik zorg nodig had.”
“We praten er niet over. Omdat het schuurt met het beeld van de blije moeder. Omdat het ongemakkelijk is om toe te geven dat een kind krijgen niet alleen mooi is, maar ook voelt als rouwen om je oude leven en je oude zelf. De gedachte ‘ik voel het niet’ past niet bij het verhaal dat we zo graag vertellen.
En dus zwijgen we. We noemen het hormonen of gewoon even wennen. Maar het zijn niet altijd hormonen. En het is niet altijd ‘gewoon’. Soms is het depressie, trauma of verlies. En heel vaak is het alles tegelijk.”
Fragment uit: De moeder die ik moest worden
“Ik bleef mezelf voorhouden dat het vanzelf beter zou worden. Dat het gevoel wel zou komen als ik geduld had. Maar dat gebeurde niet. Het was alsof ik een rol speelde in een leven dat niet van mij was. En zo bleef het maandenlang: ik deed wat ik moest doen, maar het was alsof er een muur tussen mij en de rest van de wereld stond.
Het moment waarop ik brak, kwam onverwachts. Ik zat bij het consultatiebureau met mijn zoon op schoot, glimlachte alsof ik het allemaal onder controle had en wachtte tot we aan de beurt waren. De verpleegkundige keek me aan, niet vluchtig maar echt, en vroeg me hoe het met míj ging. Die vraag, zo simpel en zo oprecht, haalde iets onderuit wat ik al maanden overeind probeerde te houden. Mijn gezicht brak open en de tranen kwamen meteen. Ik fluisterde: ‘Ik weet het niet. Ik voel niets.’
Dat was achteraf het eerste moment dat er een beetje lucht kwam. Een kleine scheur in het masker waarachter ik me had verscholen. Een besef dat ik niet langer hoefde te doen alsof. Het was alsof er voor het eerst in weken iemand een beetje zuurstof in mijn wereld blies. Niet genoeg om meteen te kunnen ademen, maar wel genoeg om te beseffen dat ik niet langer kon doen alsof alles goed ging.
Het heeft lang geduurd voordat ik durfde toe te geven dat ik depressief was. Dat er iets donkers in mij zat wat ik niet zomaar weg kon duwen. Ik voelde me schuldig dat ik niet genoot zoals iedereen dat van me verwachtte. Schuldig dat ik twijfelde aan mezelf, aan mijn gevoelens, aan mijn rol als moeder. Ik dacht dat liefde automatisch zou komen. En toen dat niet gebeurde, dacht ik dat er iets mis was met mij.
Pas later, toen de mist langzaam optrok, begon ik te schrijven. Niet voor anderen, maar voor mezelf. Op papier durfde ik eerlijker te zijn dan hardop. En al schrijvend begon ik te begrijpen wat er met me gebeurde. Nu, bijna drie jaar later, voel ik de liefde zoals ik gehoopt had die te voelen. Mijn zoon kruipt op mijn schoot en drukt zijn gezicht in mijn hals. Ik voel alles. Niet omdat het vanzelf ging, maar omdat het de tijd kreeg om te groeien.
En dat is waarom ik dit deel. Omdat zoveel vrouwen in stilte worstelen. Omdat niemand je vertelt dat liefde niet altijd in een flits ontstaat, maar soms pas na een lange tocht door het donker. Een postnatale depressie ziet er niet altijd dramatisch uit. Soms is het een moeder die zachtjes de fles geeft, terwijl ze vanbinnen breekt. Iemand die de luiertas inpakt, maar niet meer weet wie ze zelf is. Een vrouw die zegt dat ze moe is, maar eigenlijk bedoelt dat ze op is.
En toch zegt het niets over je liefde. Niets over je waarde. Niets over wie je bent als moeder of als mens. Soms begint liefde in het donker. Maar dat maakt het niet minder echt.
In Nicoliens boek De moeder die ik moest worden vertelt ze openhartig over deze periode en haar weg naar herstel. Je koopt het boek hier.
Ook columnist Deborah belandde in een postnatale depressie. In haar columns schrijft ze over deze heftige tijd. Je leest haar column hier.
Het gezin Kraan heeft iets te vieren: er is weer een minibaby op komst! En terwijl ze zelf op een roze wolk zitten, blijkt het internet (zoals wel vaker) óók iets te melden te hebben.
Jaarlijks wordt ongeveer tien procent van de kinderen te vroeg geboren. Op Wereld Prematurendag wordt er aandacht gevraagd voor de impact van vroeggeboorte, om zo kinderen en hun ouders een hart onder de riem te steken. De start van deze kinderen is allesbehalve vanzelfsprekend en voor ouders is het een periode vol onzekerheid, hoop en […]
Al tijden ligt Floor wakker als ze denkt aan december. Want hoewel zij en haar man fulltime werken, eindigen ze ieder jaar weer in de rode cijfers. En dat terwijl de kinderen nog klein zijn. Ze geeft ons een kijkje op haar bankrekening.
Er is geen handboek voor de opvoeding van je baby, peuter of puber. Logisch dus dat je soms met vragen en dilemma’s zit. Iedere week delen we op Kek Mama een dilemma van onze lezers. Deze week worstelt Mirna (29) met de uitgaven rondom de cadeautjes voor haar neefjes en nichtjes.
Vorige week liet de familie Kraan op Instagram weten dat er een klein Kraantje bij komt. In gesprek met het Algemeen Dagblad vertellen Linda en Ivan Kraan meer over de zwangerschap en over het geslacht van hun tiende kindje. “We weten al wat het wordt, maar we zeggen het nog niet”, vertelt trotse vader Ivan.
Babynieuws bij de familie Kraan! Het samengestelde gezin, bekend uit Een Huis Vol, verwacht een kindje. Moeder Linda is in verwachting en dat deelt de familie met een paar Instagramkiekjes.
