De juf: ‘Ineens moeten drie kinderen overgeven’
Een leerkracht vertelt aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: Juf Caroline (37) geeft les aan groep zeven.
Als je de vieze was in de droger doet of tandpasta op je gezicht smeert, betekent dat niet dat je langzaam gek aan het worden bent. Het betekent dat je honderdduizend ballen tegelijk in de lucht houdt. Mag het dan alsjeblieft een keertje misgaan, ja?
Of je nu met slaaptekort worstelt, op automatische piloot rijdt, of simpelweg te veel tegelijk probeert te doen—het leven vraagt soms meer dan je kunt geven. Maar juist in die chaotische situaties ontstaan vaak de grappigste verhalen. Want perfectie? Dat laten we lekker aan anderen over.
Josselin: “Het was deadlinedag op werk, dus dat betekent altijd keihard ertegenaan. Na een dag flink knallen stapte ik in de auto en het was mooi weer, dus ik deed mijn raam open. Langzaam kon ik de deadline-drukte achter me laten en tunede ik steeds meer uit. Ik reed de parkeergarage uit en reed naar het eerste stoplicht. In plaats van mijn richtingaanwijzer aan te zetten, stak ik gedachteloos mijn arm uit het autoraam. Pas na een paar seconden had ik door wat ik aan het doen was en trok hem gauw naar binnen. Ik moest keihard lachen om mezelf.”
Elsemieke: “Ik reed ’s ochtends geheel in gedachten verzonken op de automatische piloot naar mijn werk. Op de parkeerplaats van mijn werk wilde ik uit de auto stappen en besefte ineens dat mijn zoontje Odin nog achterin zat! Ik was totaal vergeten dat ik hem eerst naar de gastouder had moeten brengen.”
Kim: “Het was een typische hectische-ochtendspits-ochtend thuis, dus toen ik eindelijk in de auto zat om naar mijn werk te rijden was ik opgelucht. Ik zette mijn auto in z’n achteruit en draaide met een flinke vaart soepel de oprit af. Ik was alleen zo in gedachten dat ik niet had gezien dat die ochtend de groene container-ophaaldag was. Die kliko’s worden altijd precies met z’n tienen naast elkaar tegenover ons huis gezet. Ik reed dus met volle vaart de helft van die dingen omver en de etensresten rolden over straat. Dat werd dus niet een ochtendwandelingetje, maar een walk of shame.”
Sophie: “Tijdens mijn tweede zwangerschap was zwangerschapsyoga mijn enige uurtje per week me-time met de baby in mijn buik. En toen er een uitnodiging kwam voor een mama-baby-yogales voor na de bevalling, leek mij dat een goed idee om te doen, om zo ook nog wat tijd voor mezelf te claimen. Maar toen het zover was, zes weken na de bevalling, was ik doodmoe van de gebroken nachten en een peuter die veel om aandacht vroeg. Tijdens de eerste ontspanningsoefening viel ik al bijna in slaap. En – het was te verwachten – bij de laatste oefening, de savasana-houding, was ik weggedommeld terwijl mijn baby naast me klaarwakker was. De yogadocent moest me wakker maken en vertelde gelukkig dat ik niet de eerste was bij wie dit was gebeurd.”
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!