Geen moeder heeft ogen in haar achterhoofd. Daarom grijpt Elizabeth Broadbent in sommige gevallen in wanneer andere kinderen zich misdragen. En hoopt dat jij precies hetzelfde doet bij de hare.
Lief, begripvol, maar dwingend, benadrukt ze maar even. ‘Je weet immers nooit wat speelt bij een kind.’ Ook is het wel belangrijk dat je je even voorstelt voor je ingrijpt, stelt ze, en benoemt waaróm je hem terechtwijst. ‘Maar soms gedragen kinderen zich nu eenmaal als eikels’, schrijft ze in een blog, ‘en dan kun je niet anders dan handelen.’ In deze gevallen, bijvoorbeeld:
- Gemeen zijn. ‘Wanneer je kind scheldt of pest; hé, dan kom ik ertussen. Geen kind verdient dat. Ik accepteer het in mijn eigen huis ook niet.’
- Fysiek geweld. Kan haar niet schelen wie begon. ‘Wanneer er geduwd, geslagen, gestompt of gegooid wordt: pas op.’
- Gevaarlijk gedrag. Oké, hier denkt niet iedere ouder hetzelfde over, realiseert Elizabeth zich, want zij stresst niet zo snel. ‘Dus ga er vanuit dat áls ik ingrijp, je peuter waarschijnlijk op het punt staat zich in een afgrond te storten, of iets dergelijks.’
- Ongepast gedrag of taalgebruik. Elizabeth: ‘Mijn vijfjarige hoeft echt niet te weten wat pijpen is.’
- Wanneer ‘stop’ niet helpt. Want dan is er één regel: als een kind wordt aangeraakt op een manier die hij niet wil, en het andere kind niet luistert, is het klaar. ‘Dan komt deze leeuwin tussen beiden.’
- Afpakken. Want dat heet bij Elizabeth gewoon stelen.
En betrap je haar kind op iets vergelijkbaars? ‘Vertel het me dan vooral’, zegt ze. ‘Dan bak ik koekjes voor je en zijn we waarschijnlijk vrienden voor het leven.’
Meer Kek Mama? Volg ons op Facebook.
