Beeld: Vlada Karpovich via Pexels
De opmerking: “Wat ben jij volwassen voor je leeftijd”, klinkt als een onschuldig compliment, bedoeld om een kind te prijzen voor zijn gedrag, verantwoordelijkheidsgevoel of empathie. Maar volgens deze therapeuten kun je die zin beter niet meer zeggen tegen je kind.
“Ik denk dat het meestal als een compliment bedoeld is”, zegt maatschappelijk werker Justin William in Huffpost. “Maar ondanks die intentie, kan het schadelijk zijn.” Soms blijft het bij één opmerking. Maar bij andere kinderen is het een teken dat ze veel te vroeg volwassen moesten worden. En dat draag je vaak je hele leven met je mee.
Een kind dat ‘volwassen’ wordt genoemd, kan in werkelijkheid te veel bezig zijn met zorgen voor anderen en het vervullen van een ouderrol. “Ik denk dat het schadelijk kan zijn als een kind vooral wordt bekeken door de bril van volwassenheid”, zegt William. “Dat beeld kan ertoe leiden dat het kind verantwoordelijkheden op zich neemt die eigenlijk bij een volwassene horen.” Dat noemen we parentificatie.
Volgens therapeut Maggie Lancioni is deze opmerking dan ook geen compliment. Voor haar is het vaak een teken dat je moet opletten of je kind niet te veel verantwoordelijkheid draagt. “Ik zie vaak dat ze niet volwassen waren uit vrije wil”, zegt ze. “Ze moesten het zijn om te overleven. Om in hun behoeften te voorzien. Voor zichzelf en voor anderen te zorgen.”
“Kinderen die als volwassen worden gezien, worden vaak in een veel te grote rol geduwd”, zegt William. Ze mogen niet gewoon spelen, fouten maken of even gek doen. Als ze eenmaal het label hebben van ‘degene op wie we kunnen bouwen’, voelen ze al snel die druk. De druk om het altijd goed te doen. Om geen fouten te maken. Om aan verwachtingen te voldoen. Terwijl juist kinderen ruimte nodig hebben om te leren en te ontdekken.
Als je als kind vaak te horen kreeg: wat ben je toch volwassen voor je leeftijd, kan dit invloed hebben op moeite hebben met grenzen stellen en mensen willen pleasen als volwassene. “Je vindt het misschien lastig om hulp te vragen”, zegt Lancioni. “Je negeert je eigen gevoelens of denkt dat jouw behoeften minder belangrijk zijn.” William vult aan dat dit kan leiden tot angst, stress en mensen pleasen.
Heb je hier last van? Dan kan therapie helpen om die patronen te doorbreken. Zeker bij iemand die trauma-gericht werkt, zegt Lancioni.
Dus, geen complimenten meer over hoe volwassen je kind is. Maar wat zeg je dan wel? Focus op wat je kind doet, in plaats van hoe ‘volwassen’ dat overkomt. Zeg bijvoorbeeld: “Je kunt je gevoelens zo goed verwoorden.” Of: “Ik vind het knap hoe zelfstandig je bent, maar weet dat je me altijd om hulp mag vragen.” Zo geef je erkenning, zonder dat je ze een rol opdringt die niet bij hun leeftijd past.
“Kinderen hoeven niet volwassen te zijn”, zegt Lancioni. “Ze moeten zich kunnen gedragen zoals kinderen dat doen.” En William benadrukt: “Kijk ook eerlijk naar jezelf. Verwacht je onbewust te veel van je kind Vraag jezelf af: welke verantwoordelijkheden passen bij de leeftijd van mijn kind?”
Zoek je nog een balans tussen je kind loslaten en de zelfstandigheid van je kind te bevorderen? Dan is de panda parenting opvoedstijl misschien iets voor jou.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
