Beeld: Zen Chung via Pexels
In de wereld van opvoedstijlen duikt steeds vaker de term ‘panda parenting’ op. Deze benadering, geïnspireerd door het gedrag van panda’s in de natuur, is een combinatie van ouderlijke steun en het bevorderen van de zelfstandigheid van kinderen.
Maar wat houdt panda parenting precies in, en waarom wordt het steeds populairder onder jonge ouders?
Panda parenting is een manier van opvoeden waarbij je je kind de ruimte geeft om dingen zelf uit te vogelen, terwijl jij op de achtergrond als een veilige haven blijft. Je laat ze zelf beslissingen nemen en fouten maken, want daar leren ze juist van. Dit helpt kinderen om zelfverzekerd en veerkrachtig te worden. De term werd bekend door Esther Wojcicki, die een handig de afkorting bedacht: ‘TRICK’. Dat staat voor Trust (vertrouwen), Respect, Independence (zelfstandigheid), Collaboration (samenwerking) en Kindness (vriendelijkheid).
En waar komt het “panda”-gedeelte vandaan vraag je misschien af? Dat is meer een grapje. Wojcicki legt in haar boek How to Raise Successful People uit dat panda’s vaak als lui worden gezien, omdat ze het grootste deel van de tijd eten en slapen, maar in werkelijkheid zijn het zeer capabele dieren die hun jongen vaardigheden leren door ze zelfstandig te laten verkennen.
Panda Parenting betekent ook niet dat je wordt gecontroleerd, maar dat je onafhankelijkheid bevordert door kinderen de leiding te laten nemen. Zoals Wojcicki het zegt: “Mijn opvoeding is niet lui, niet handsfree. Maar ik geloof wel sterk in onafhankelijkheid. Ouders moeten hun kinderen aanmoedigen om onafhankelijk en zelfredzaam te zijn.”
Samenwerking en vriendelijkheid: In huis draait het om openheid en begrip. Je leert je kind dat vriendelijkheid en samenwerken belangrijk zijn, zowel thuis als daarbuiten.
Vertrouwen en respect: Als panda-ouder geloof je in je kind en laat je dat ook merken. Je vertrouwt erop dat ze dingen zelf kunnen en respecteert de keuzes die ze maken (ook als je soms je wenkbrauwen optrekt).
Zelfstandigheid stimuleren: Je moedigt je kind aan om dingen zelf op te lossen en uitdagingen aan te gaan. Natuurlijk ben je er als ze je nodig hebben, maar je laat ze ook ervaren dat ze meer kunnen dan ze misschien zelf denken. Dit doe je door vragen te stellen als: hoe denk je zelf dat je dit kunt oplossen?
Panda parenting klinkt heerlijk relaxed, maar zoals met alles in het ouderschap draait het om balans. Te veel vrijheid kan bij sommige kinderen leiden tot gevoelens van onzekerheid of gebrek aan richting. En dat is juist het tegenovergestelde van wat je wilt. Daarom is het belangrijk dat je als ouder duidelijke grenzen stelt en beschikbaar blijft voor ondersteuning wanneer dat nodig is. Dus: geef ze vleugels, maar blijf een vangnet.
Panda parenting is eigenlijk een mix van loslaten en bijsturen op de juiste momenten. Je geeft je kind het vertrouwen om dingen zelf te doen, maar ze weten ook dat jij er bent als het misgaat. Een beetje zoals leren fietsen zonder zijwieltjes: je rent erachteraan, bidt dat het goed gaat, en vangt ze op en troost ze als ze zijn gevallen. Zo groeien ze op tot zelfverzekerde, veerkrachtige mini-mensen – en jij bespaart jezelf een hoop stress.
Opvoeden doet niemand perfect, maar toch is het belangrijk om op te letten dat je deze grote fout niet maakt tijdens de opvoeding volgens een gepensioneerde juf.
Bron: Motherly
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
