Beeld: Canva
We doen ons best. De dagen zijn lang, de nachten met een beetje pech nog langer. We rennen van broodtrommels naar werkmail, poetsen neuzen en rapen vieze sokken op.
In dat drukke bestaan is het makkelijk om te vergeten hoe belangrijk de kleinste dingen zijn – zoals twee simpele woorden die kinderen zó hard nodig hebben om te horen: “alsjeblieft” en “dank je wel.”
We leren onze kinderen netjes te vragen. “Alsjeblieft” zeggen. “Dank je wel” zeggen. Niet alleen omdat het beleefd staat, maar omdat het draait om iets groters: dankbaarheid voelen en waarderen wat je krijgt. Maar… hoe vaak doen wij het terug? Hoe vaak bedanken wij onze kinderen eigenlijk?
Een peuter wil ’s ochtends niet stoppen met spelen om een schone luier te krijgen. En eerlijk, hij heeft gelijk: hij is volop in zijn fantasiewereld bezig, precies zoals een kind hoort te doen. Toch vraag je hem elke ochtend om mee te werken. En uiteindelijk doet hij het.
Een ouder kind komt na een lange schooldag thuis, moe en overprikkeld. Huiswerk voelt voor hem als een onzinnige verlenging van de schooldag. Toch gaat hij zitten. Niet altijd netjes, niet altijd meteen, maar hij doet het. Elke dag weer.
Hoe vaak zeg je als ouder: “Dank je wel dat je meewerkt”? “Dank je wel dat je dit, dit of dat voor me doet.” Hoe vaak laat je merken dat je het waardeert dat ze, ondanks alles, toch doen wat moet? Waarschijnlijk veel te weinig.
Test het eens: wanneer je wél dank je wel zegt, zal je zien dat hun gezichtjes oplichten. Ze voelen zich even speciaal, alsof het aantrekken van schoenen een heldendaad is. Natuurlijk is het normaal dat kinderen een beetje meewerken, maar voor hen is het vaak wél een strijd. En elk moment dat ze het toch doen, groeien ze.
Door je kinderen te bedanken, herinner je jezelf eraan hoe goed ze het eigenlijk doen, ook op de dagen dat je ze achter het behang kunt plakken. Want als je erop let, luisteren kinderen ook heel vaak wél, al voelt het misschien niet zo. Het helpt je zachter te zijn. En het helpt hen om te leren wat dankbaarheid betekent: dat je ziet wat een ander voor je doet, hoe klein ook.
Lott weet ook: words matter. ‘Die ene rotopmerking van vroeger, heeft mijn manier van opvoeden enorm beïnvloed’, zo stelt ze. Je leest het hier.
Bron: Your Tango
In veel huiskamers ging afgelopen week een collectieve “huh?!” door het land. Terwijl ouders nog druk bezig zijn met het bewaren van hét grote decembergeheim, komt Het Sinterklaasjournaal met scènes waarbij je als ouder spontaan je hand voor de tv wilt gooien.
Zondagavond lag Het Sinterklaasjournaal onder vuur, en die ophef is na de uitzending van gisteravond alleen maar erger geworden.
Verhuizen met een groot gezin is al een onderneming op zich, maar de familie Buddenbruck pakt het gewoon aan alsof het niets is. Waar andere ouders al zweten bij het vooruitzicht van één verhuisdoos, verkassen Thaila en Rob met hun hele bups van land naar land.
Jessie Jazz Vuijk en haar verloofde Kaj Gorgels verwachten hun tweede kindje.
In Groningen gebeurt binnenkort iets nieuws: de allereerste stadsoppas van Nederland opent haar deuren. Ouders kunnen hun kind er maximaal drie uur achterlaten terwijl zij eindelijk even naar de kapper, sportschool of gaan shoppen. Klinkt als pure luxe, toch?
Mart Hoogkamer (27) en zijn vriendin Jennifer van Ooijen lijken 2026 nu al te beginnen met grote plannen.
