Bizzey en Renee: ‘Juno staat symbool voor hoe we elkaar weer hebben gevonden’

Bizzey en Renee Fotografie: Kiki Rigters
Jill Waas
Jill Waas
Leestijd: 4 minuten

Bizzey (Leo) en Renee zijn door een diep dal gegaan. Hij was verslaafd, zij had een postnatale depressie na de geboorte van hun zoon November. Beiden werkten ze hard aan zichzelf en eindelijk kwam er weer licht aan het einde van de tunnel.

Lees verder onder de advertentie

Leo: “We hebben op een soort kruispunt gestaan. Ik enerzijds omdat ik dacht: wil ik nog wel verder met mijn leven? Maar ook wij samen, want ik snap dat ik niet de persoon was met wie Renee op dat moment wilde zijn. Uiteindelijk heeft Renee tegen mij gezegd: je moet professionele hulp zoeken. Toen kwam ik zelf ook wel redelijk snel tot de conclusie dat dit de enige oplossing was, en ik ben naar een afkickkliniek gegaan. Daar heb ik veel geleerd op het gebied van zelfacceptatie, want daar komen de meeste verslavingen vandaan. Ik geloof wel dat dit mij een ander persoon heeft gemaakt.”

Lees verder onder de advertentie

Renee: “Wij zagen een andere Leo en dat was ook weer wennen. Was dit tijdelijk of was hij echt veranderd? Het feit dat we een kind samen hadden, heeft er wel aan bijgedragen dat ik niet bij hem weg ben gegaan. Je wilt niet zomaar een gezin uit elkaar laten vallen. Het heeft nog wel een hele tijd geduurd voordat ik het vertrouwen terugkreeg, in hem en in ons.”

L: “Ik moest dat echt terugwinnen, we hebben heel veel gepraat.”

R: “In die periode dat het zo slecht ging, was er geen ruimte om na te denken over een tweede kindje, maar toen het eenmaal beter ging tussen ons, had ik ook zoiets van: als we dit nog willen, wil ik er niet te lang mee wachten.”

Ik moest haar vertrouwen terugwinnen

Leo

L: “We waren ergens ook bang voor een tweede zwangerschap, omdat Renee zich bij November zo slecht had gevoeld. We maakten ons dus klaar voor weer een zware periode, een zure appel waar we doorheen moesten. Maar eigenlijk ging bij de tweede alles vanaf het moment dat Renee zwanger raakte heel makkelijk.”

R: “Het begon er al mee dat ik niet in die donkere november-maand, maar in juni was uitgerekend. Uiteindelijk kwam Juno op 27 mei, een week te vroeg. Ik had die dag nog gewoon gesport en voelde me hartstikke goed. Ik beviel dit keer ook thuis, dat verliep allemaal heel soepel. Bij November had ik een weeënstorm gehad en werd ik echt overvallen door de pijn. Maar bij de tweede begreep ik eindelijk wat mijn moeder en zus bedoelden toen ze zeiden dat bevallen best wel meevalt.”

Lees verder onder de advertentie

L: “Die bevalling was zo chill en mooi, ik had zoveel respect voor haar.”

R: “Ik heb het dit keer ook vanaf het begin af aan anders aangepakt. We hadden een nanny met een achtergrond als kraamverzorgster, die ons kwam helpen. Dat gaf mij meteen heel veel rust, want bij opa’s en oma’s die helpen heb je toch de hele dag het gevoel dat je rekening met ze moet houden. Omdat ik slecht ga op verandering, wilde ik dat mijn dagen meteen na haar geboorte zo normaal mogelijk zouden zijn. Ik geloof dat ik op dag drie al naar ons kantoor ben gereden om koffie te drinken. Ik voelde me ook echt goed dit keer. En het scheelde dat we de allermakkelijkste baby ooit hadden.”

L: “Juno zorgde écht voor nieuw zonlicht in ons leven. Ze zeggen weleens: het moet stormen voordat de zon weer komt. Dat geldt voor ons zeker, dit heeft ons sterker dan ooit gemaakt. Ik ben nog steeds helemaal niet perfect en we zeuren ook nog weleens tegen elkaar. Maar Renee en ik weten nu echt wat we aan elkaar hebben. En Juno staat symbool voor hoe we elkaar weer hebben gevonden.”

Lees verder onder de advertentie

Je leest het hele interview in de nieuwe Kek Mama die nu in de winkels ligt.

Lees verder onder de advertentie

Meest bekeken

Facebook Twitter Whatsapp E-mail