Eigen beeld
Maar liefst 2,5 jaar lang roadtrippen met hun gezin in truck Rosie: Suzan en Jasper deden het. Maar nu lonkt een nieuw avontuur: een B&B openen in Italië. En dat heeft meer voeten in aarde dan ze konden bedenken.
“Het is allemaal een beetje tranquilo hier”, zegt Suzan lachend, als we haar spreken vanuit Italië. “Maar we zijn bijna zover: 5 december is de opening.” Bijna, inderdaad – en dat typeert haar verhaal. Want ‘bijna’ is bij Suzan meestal het punt waarop het pas echt begint. De afgelopen jaren leefde ze met haar gezin op het ritme van grote plannen, snelle beslissingen en een niet te stillen drang naar vrijheid.
Het is een avontuur dat startte in Bangkok, waar Suzan, haar man Jasper en hun oudste dochter als expats woonden. Jasper werkte als HR-directeur, Suzan bewoog mee in het expatleven. “Leuk, maar ook heel saai”, zegt ze eerlijk. “Ik mocht daar niet werken. Het was een soort gouden kooi.” En toen kwam corona. Bangkok ging op slot, reizen werd ingewikkeld, en terwijl de wereld kleiner werd, groeide bij Suzan juist de behoefte om het leven anders in te richten.
In die periode werd hun jongste dochter Eva geboren. Pas toen ze tien maanden was, kon Suzan met de kinderen naar Nederland vliegen, zodat hun familie hun dochter kon ontmoeten. Jasper bleef achter, bang dat hij niet terug zou kunnen naar zijn werk als hij mee zou gaan. Het was een tijd waarin ze, net als zovelen, nadachten: Is dit het nou? En vooral: Wat willen we eigenlijk echt?
Het antwoord kwam in een vorm die je niet dagelijks hoort: een oude vrachtwagen. “We wilden altijd al graag een brandweerwagen”, vertelt Suzan. Het plan: een tijdje reizen, een half jaar misschien. Maar zoals dat vaker gaat bij mensen die niet bang zijn om te springen voordat ze precies weten waar ze landen, werd dat plan groter.
Ze kochten de truck in coronatijd, zonder hem ooit gezien te hebben. “We maakten heel veel geld over naar iets wat we nog nooit gezien hadden”, zegt ze met een mengeling van humor en ongeloof. Maar het ging goed: de truck werd prachtig omgebouwd. Ze hingen een einddatum aan hun leven in Bangkok en zegden alles op: school, werk, zekerheden. “Dat was best spannend. Je zegt je baan op, haalt je kinderen van school. We hadden geen huis in Nederland. Dakloos, met alleen een vrachtwagen.”
Van een luxeleven met nanny en op je wenken bediend worden, naar wonen met z’n vieren in een paar vierkante meter: het contrast kon nauwelijks groter. Toch was dit precies wat bij hen paste. “We doen alles snel. Waar mensen een jaar over doen, beslissen wij in een maand. We pakken altijd door. Dat past bij ons, zo zijn wij gewoon.”
Ze reden niet zomaar een rondje. Vanuit Canada trokken ze met de truck, inmiddels omgedoopt tot Rosie, door Canada, Amerika en Mexico. Het idee was zelfs om de Pan-American Highway te doen. Onderweg vulden ze hun dagen met wat je normaal alleen in films ziet: walvissen van dichtbij bekijken, nationale parken, rangers die uitleg geven over beren, vulkanen en eindeloze natuur. De kinderen kregen onderweg les, spelenderwijs. “Ze hebben het allemaal in het echt gezien”, zegt Suzan. “Dat is zó gaaf.”
Maar reizen heeft ook een andere kant: telkens opnieuw loslaten. Vriendjes maken en weer vertrekken. Vooral bij hun oudste dochter ging dat steeds meer wringen. “Je merkte: afscheid nemen werd zwaarder.” Suzan voelde het ook. “Dan moest ik ook huilen, ik vond het zo naar voor haar.”
En toen begon het te kriebelen. Niet omdat ze het niet een geweldig avontuur vonden, maar omdat het leven onderweg na twee jaar toch ook een beetje hetzelfde werd. En omdat de behoefte aan stabiliteit groeide. “Je voelt als moeder: op een gegeven moment is het klaar.”
Nederland voelde niet als een optie. Ze waren al jaren weg en de huizenmarkt maakte het idee van terugkeer niet bepaald aantrekkelijk. “Dan zou het een rijtjeshuis worden. Niet zoals we altijd hebben geleefd, dat zou erg beperkend voelen.” En Jasper? Die wist één ding zeker: terug naar een bureau wilde hij niet. “Hij vond het zonde om de kinderen niet te zien opgroeien.” Dus als het niet Nederland werd, waar dan wel?
Na een korte stop in Nederland trokken ze met de truck door Europa. Frankrijk, Spanje, Italië, tot aan Marokko. Ze verkenden het zonder vast plan. Totdat Italië zich aandiende als die ene plek waar alles goed voelde: het licht, het tempo, de mensen. Suzan en Jasper werden er warm ontvangen.
En toen gebeurde iets typisch Italiaans: een lokale journalist stopte hen op straat. Hun vrachtwagen was opvallend – groen, groot, beschilderd, niet te missen – en hij wilde een interview. Jasper, die intussen via Duolingo Italiaans had geleerd, raakte aan de praat. De journalist vroeg: “Wat doen jullie hier eigenlijk?”
“Een huis zoeken”, antwoordden ze. Maar dat bleek lastiger dan gedacht. Online zag alles er prachtig uit, in het echt waren het vaak bouwvallen, of bleken huizen ineens toch buren te hebben. Totdat die journalist iets voorstelde: hij kon hun zoektocht delen op Instagram. Wat daarna gebeurde, klinkt als een film: ineens stroomden de berichten binnen. “Iedere neef, broer of zus had een huis te koop”, lacht Suzan. Ze kregen uitnodigingen, adressen, tips en gingen kijken.
Uiteindelijk kwam er een berichtje van de dochter van de familie van wie ze uiteindelijk het huis kochten. Een familiehuis, in Pian di Molino: een plek tussen bergen, op 45 minuten van de zee en 45 minuten van een skigebied. Suzan verwachtte niet dat het haalbaar was. Veel te duur, dacht ze. Maar ze besloten toch te gaan kijken.
De weg naar boven was steil, letterlijk. Rosie de truck kon de helling niet opkomen. Dus zij (zoals Suzan haar liefkozend noemt) bleef beneden, het gezin liep omhoog, door een smal straatje met huizen die aan elkaar vastzitten. “Ik dacht: dit wordt hem niet. Wij wilden vrijstaand.” Tot ze binnenstapten.
“Het was meteen liefde op het eerste gezicht.” Het bleken drie huizen, waarvan zij nu in het middelste wonen. De kinderen kregen eindelijk ieder een eigen kamer. Na jaren samenleven in een truck, hadden ze daar zo veel behoefte aan. Een eigen plekje. “Als je aan de jongste vraagt of ze het erg vindt dat de truck weg is, zegt ze: ‘Een beetje… maar ik heb wel mijn eigen kamer.’” Ze deden een bod dat eigenlijk te laag was. En toch: dezelfde avond werd het geaccepteerd. “Bizar.”
Wat volgde was minder romantisch: vijf maanden geldstress, papierwerk, handtekeningen, onzekerheid. In Italië ging het niet sneller. Integendeel. Drie keer moest de afspraak bij de notaris worden verzet. Eén keer zaten ze er zelfs al, mét vertaler, toen vijf minuten van tevoren werd afgebeld. “Hij miste nog een papiertje.”
En ondertussen liep het geld weg. “Op een gegeven moment keken we naar onze laatste tienduizend euro. Nog geen hypotheek betaald. Nog geen boeking binnen. Het hoogseizoen begon pas negen maanden later.” Zo veel stress hadden ze ervan. Het thuisfront in Nederland gebood het gezin te stoppen. Het kostte ze alles wat ze hadden, letterlijk en figuurlijk. Maar ze zetten door. Om het rond te krijgen, moesten ze hun truck verkopen. Hun geliefde Rosie.
Over Rosie praat Suzan alsof het een familielid is. En eigenlijk was ze dat ook. “Ze heeft ons alles mogelijk gemaakt.” Dankzij de truck groeide hun social media, kwamen er uitnodigingen, samenwerkingen, interviews. En vooral: Rosie droeg hun gezin door een levensfase die ze nooit meer kwijt willen. “Die tijd met de kinderen had ik in Nederland niet gehad.”
Toch was verkopen de juiste keuze. “Hier in de regen en zon wordt ze niet beter op. En over tien jaar? Het is een diesel. Je mag er straks nergens meer meer rijden.” Rosie ging naar een lief gezin uit Tsjechië. Het voelt goed en tegelijkertijd doet het pijn. Suzan gaat ze nog niet volgen op Instagram. “Ik kan het nog niet aan.”
En nu? Nu bouwen ze verder, aan hun nieuwe thuis én aan hun nieuwe bedrijf: de B&B Le Case di Rosie, uiteraard vernoemd naar de truck. De drie huizen worden omgetoverd tot vijf appartementen. Ruim, comfortabel en met gezinnen als belangrijkste doelgroep. “We hebben een zwembad en we gaan een speelbos maken”, vertelt Suzan. Met ideeën van de kinderen: een blotevoetenpad, een plek om te ravotten. De tuin grenst aan een rivier waar de kinderen kunnen spelen.
Het leven is er landelijk. De dichtstbijzijnde grote supermarkt is 30 minuten rijden. Het dorp is klein, charmant en alles wat ze nodig hebben is er. Denk aan een kleine, lokale supermarkt, barretjes, een slager, fruitboer en, voor Suzan het belangrijkste, de doe-het-zelf-zaak. Het is precies waarom ze hier zitten: de bergen, het groen, de ruimte en de Italianen. “Fantastische mensen. Vooral met de kinderen.”
Suzan klinkt moe en blij tegelijkertijd. Moe van de stress, de laatste loodjes, al het papierwerk. Blij omdat er eindelijk iets staat en dat het einde in zicht is. “Ik heb zeven jaar geen eigen huis gehad. Dat ik nu een schilderij kan ophangen… alleen dat vind ik al fantastisch.” Als we haar spreken, zijn ze bezig met de laatste loodjes voor de opening van hun B&B. Inmiddels is Le Case di Rosie officieel geopend en te boeken. Meer info over Le Case di Rosie vind je hier. Volg ze hier op Instagram om mee te genieten van de avonturen van Suzan en haar gezin.
Is dit dan het eindstation? Suzan lacht. Natuurlijk niet. Maar voor nu wel. Eerst rust. Eerst openen. Eerst de boel laten lopen. En daarna? Wie weet. “Als de kinderen uit huis zijn”, zegt ze, “kopen we een oude Land Rover en gaan we naar Afrika.” Het avontuur lonkt altijd.
Een zacht ruisend geluid op de achtergrond. Voor veel ouders is white noise vaste prik bij bedtijd. Het geluid – alsof er een föhn of stofzuiger aanstaat – zou baby’s helpen sneller in slaap te vallen en beter door te slapen. Maar een expert waarschuwt nu voor dit populaire hulpmiddel.
Kim Feenstra (40) neemt even een pas op de plaats. In het programma Gelukkig hebben we de foto’s nog! kijkt het model terug op haar leven, en vertelt dat een nieuwe romance er voorlopig niet in zit.
Beschuit met muisjes! Sabrina uit ‘Grote Gezinnen, Grote Vakanties’ is bevallen van haar tiende kind. En de naam is prachtig.
In het najaar kan de temperatuur ’s nachts flink dalen. Maar hoe weet je of je kindje het écht niet te koud heeft in bed? Twee kinderslaapcoaches delen belangrijke signalen waaraan je kunt zien dat het misschien tijd is voor een extra laagje kleding of een warme slaapzak.
Schermen zijn niet meer weg te denken uit het gezinsleven. Even een filmpje tijdens het koken, een tablet in de auto of YouTube als rustmoment. Maar steeds meer experts waarschuwen: bij jonge kinderen kan overmatige schermtijd al vroeg sporen nalaten. En opvallend genoeg is dat soms zichtbaar met een heel simpele test.
Iedere week delen we op Kek Mama een dilemma van onze lezers. Deze week het dilemma van Georgina (38). Ze heeft haar kleuter namelijk niet onder controle en schaamt zich hiervoor.
