Toen Sandra (35) en Björn (34) gingen samenwonen, was er slechts één ding dat hen zorgen baarde.
Niet de financiën, niet de taakverdeling in het huishouden of een toekomstige kinderwens. Het was de PlayStation. Of liever gezegd: de PlayStation met bijbehorend onooglijk meubel, en dito accessoires zoals koptelefoons, acculaders en controllers. Het ding moest in de woonkamer, vond Björn. Maar Sandra wilde geen tv als gloeilamp, met een man die daar als een zombie avond aan avond aan zat vastgeplakt. Björn opperde een hoekje in de werkkamer, maar dat zag Sandra niet zitten, zich bewust van het risico haar kersverse liefde dan echt nooit meer te zien.
Dus richtten ze een aparte hoek in de woonkamer in, nu die nog beschikbaar was zolang er geen kinderen waren. Inmiddels zijn ze een zoon (5) en een dochter (2) rijker, die op de plek waar hun speelgoedhoek al jaren zou moeten staan dagelijks met hun vader meekijken naar Call of Duty Black Ops, World of Warcraft en andere moordlustige spellen.
Sandra en Björn hebben er de nodige robbertjes om gevochten. Omdat Sandra het doodongezellig vindt, zo’n kerel die liever naar zijn speelgoed kijkt dan naar zijn vrouw. Maar vooral omdat ze wat zich afspeelt op dat scherm totaal ongeschikt vindt voor de kinderen. “Bovendien: als ze nu al leren dat gamen blijkbaar de gebruikelijke vrijetijdsbesteding is, hoe krijg ik ze dan in hemelsnaam nog naar buiten als ze ouder zijn?”
Uren zoet
Voor Minthe en Erwin is het al te laat. Hun zonen van tien en twaalf zijn juist de aanstichters van de beginnende gameverslaving van hun vader, sinds zij Fortnite introduceerden in het huishouden.
Tenminste, dat beweert Erwin zelf. “Niet datie daarvoor onbekend was in de gamingwereld, dus de kinderen zijn hooguit een slecht excuus”, zegt Minthe. “De reden dat onze zonen drie jaar geleden al koningen waren van Minecraft, komt puur en alleen doordat mijn man het ze heeft geleerd. Ik vergeet nooit meer hoe ik Erwin voor het eerst zag op de LANparty van een vriend, waar alle mannen hun complete pc’s meesleepten voor urenlang Dune en Quake, terwijl de vrouwen zich in de tuin of keuken wanhopig laafden aan de zoveelste fles prosecco.” Beetje jammer dat ze nu niet alleen haar man, maar ook haar kinderen kwijt is aan de virtuele wereld, terwijl zij eenzaam aan de keukentafel zit met – jawel – haar iPad en Facebook.
Ze moet niet zo zeuren, vindt Erwin op zijn beurt, want het is 2018 en de boomhutten die hij vroeger bouwde met zijn vriendjes bouwt de huidige generatie kinderen nu eenmaal op het Xbox-scherm. “Met behulp van pick axes, obsedians en mobs, dus ze leren er ook nog eens vloeiend Engels door.” Erwin trouwens ook.
Minthe: “Sinds hij online Fortnite speelt met een paar Engelsen en Zuid-Afrikanen, spreekt-ie een onvervalste mengeling van Cockney en Afrikaans – wat ík weer wisselend hilarisch én aantrekkelijk vind. Zo slecht is het dus ook weer niet voor onze relatie.”
Gameverslaving en likes verzamelen
Gelukkig zijn er niet zoveel gameverslaafden: volgens cijfers van Jellinek – een van de grootste instellingen voor verslavingszorg – zijn er in Nederland naar schatting een miljoen mensen die gamen (96 procent mannen), van wie 2 procent verslaafd is. Het gaat om twintigduizend mensen, van gemiddeld twintig jaar. Niet wat je noemt de gemiddelde huisvader.
Zijn vrouw is geen haar beter volgens Erwin. “Sta ik ’s ochtends in mijn boxershort in de badkamer om mijn zonen onder de douche te dirigeren, heeft zij het alweer vastgelegd op Facebook. Met de naaktfoto’s die van mij circuleren op internet, had ik bij Playgirl een halve Hugh Hefnermansion bij elkaar kunnen verdienen.”
Hij vraagt zich weleens af of ze nog wel weet hoe hij eruitziet door haar ogen in plaats van via de livefocusfunctie op haar smartphone. “Ons hele leven legt ze vast in posts en Instastories. Al haar vijfhonderd volgers registreren en liken dat, maar zelf krijgt ze van dat hele leven volgens mij amper wat mee.”
Eén voordeel: hun kinderen zijn volleerde modellen. “Waar ik vrienden met kerst, verjaardagen of andere officiële gelegenheden zich in het zweet zie werken om de kinderen een beetje normaal op de gevoelige plaat te krijgen, springen de mijne bij ‘Jongens, foto!’ direct in de houding. En na al die training staan ze er doorgaans nog op als ware modellen ook. Toch geinig voor later.”
Lees ook
'Zet dat spel eens uit' >
#allestaggen
Mark (34) ziet van de foto’s die zijn vrouw op Facebook deelt allang de lol niet meer in, sinds op zijn werk het social-mediagedrag van zijn vrouw Brigitte (32) voer is voor grappen en grollen bij het koffieapparaat.
“‘Zo, Nutellaman,’ lachen ze dan, ‘was de film weer een #parel en je zondag #alleenmaarliefde met je #happyfamily?’ In het begin vond ik het nog lief, hoe mijn vrouw me overal in tagt. Maar ze communiceert nogal in superlatieven en clichés, en dat begint buitenstaanders op de lachspieren te werken en bij mij op de irritatie. Zijn we naar het strand geweest, heb ik weer een #loveofmylife over mijn roodverbrande hoofd staan. Na een avondje uit eten: #sosohappy #forever. Zelfs een avond op de bank moet vastgelegd worden met een #chillenmetdeliefste #blessed. Kom ik ’s maandags op kantoor, krijg ik meteen om de oren dat ik niet in de kroeg zat, maar kansloos onder de plak.”
Inmiddels vraagt Brigitte haar man om toestemming voordat ze hem vermeldt op social media, maar ook dát is weer voer voor hilariteit. “Gieren mijn collega’s van de lach: ‘Heb je haar eindelijk de mond gesnoerd of is haar telefoon gewoon kapot?’”
Vreemdgaan en jaloezie
De kans op vreemdgaan en jaloezie zou volgens onderzoek bevorderd worden door social media-spanningen in relaties. Er zíjn relaties die sneuvelen. Door irritaties als bij Mark, bijvoorbeeld. Of omdat het argwaan kan kweken als de collega van je partner al zijn posts liket. Toch toont onderzoek na onderzoek óók aan dat hoe iemand zich gedraagt in de offline wereld min of meer maatgevend is voor zijn of haar online gedrag. In het dagelijks leven geen vreemdganger, dan in de digitale wereld waarschijnlijk ook niet.
Over één ding zijn relatie-experts het hoe dan ook eens. Of het nou gaat om gamen of social media-gebruik: genoeg aandacht voor elkaar, samen leuke dingen doen en niet te veel bezig zijn met andere, potentiële partners zijn een aardige basis om het samen fijn te houden.
'Eerst mijn potje afmaken'
Met die aandacht voor elkaar liep het bij Claudia (36) een paar jaar geleden allesbehalve lekker, door het gamegedrag van man Michel (36).
“Ik zag hem nauwelijks meer. In een gezin met kleuters kom je al weinig aan elkaar toe, maar als we dan eindelijk eens een schaars moment samen hadden, ging hij zitten gamen. Werd-ie zo lekker ontspannen van. ‘Nou,’ zei ik, ‘dan kunnen we beter gaan vrijen.’ Maar hij moest eerst nog even het potje afmaken.”
Nu hanteren ze de regel dat Michel alleen gamet als Claudia niet thuis is óf niet langer dan een uurtje. “Die momenten telt hij echt af. Ben ik eens een avond op pad of tot laat aan het werk geweest, zie ik wanneer ik de straat in rijd het licht van de gametv in de speelkamer al door de gordijnen schijnen. Boys will be boys. En dat mag natuurlijk best: hij zeurt op zijn beurt niet over mijn dagjes shoppen.”
'Eerst Facebook checken'
Nog voor ik mijn man had gekust greep ik al naar mijn telefoon, vertelt Kirsten (35).
“’s Ochtends in bed las ik soms eerst zo lang bij op social media, dat ik te laat opstond om op tijd de broodtrommels voor de kinderen klaar te hebben.” Kirsten en haar man Sahar (37) hebben paal en perk gesteld aan het gameconsole en social mediagebruik in huis, sinds hun zoon (10) en dochter (8) niet meer achter hun schermen vandaan te branden waren. “Hoe kun je je kinderen tot de orde roepen als je zelf nog slechter gedrag vertoont?” zegt Kirsten.
Sahar was ook nogal vergroeid met zijn telefoon. “Maar die speelde óók nog bijna elke avond een potje Battle Royale met onze oudste. Die vervolgens natuurlijk stuiterend van de adrenaline in bed naar zijn plafond lag te staren, terwijl zijn vader nog even een laatste ronde deed.”
Sinds kort maken ze meer tijd voor elkaar. “De controllers en telefoons gaan rond etenstijd achter slot en grendel en komen er niet meer achter vandaan tot de volgende ochtend. En we missen ze niet, geen van ons. We maken wel uitzonderingen. Als de kinderen eens een lange dag hebben gehad op school of de regen met bakken uit de hemel komt, bijvoorbeeld. Natuurlijk vind ik het dan goed dat ze even in Snapchat en Fortnite duiken. Op zulke momenten doe ik ook niks liever dan even bijlezen op Facebook en Insta, terwijl mijn man via digitale tv de nabeschouwingen kijkt van voetbal.”
'We moeten er niet zo'n punt van maken'
Orlando (30) snapt het niet zo, de problemen die mensen hebben met games en social media. “Of we nou samen netflixen of naast elkaar op onze eigen schermen bezig zijn, zolang we nog investeren in avonden uit samen en gezamenlijk voor onze tweeling van vier zorgen, voelt geen van ons zich verwaarloosd – we spreken elkaar hooguit een beetje weinig”, zegt hij. We moeten er niet zo’n punt van maken, vindt Orlando. “Het is geen 1950 meer. Vroeger lazen mannen ’s avonds de krant terwijl hun vrouwen de was en de rest van het huishouden deden, en spraken stellen elkaar ook niet.”
Werelden redden
Cornelie (32) woont sinds een jaar samen met haar vriend Casper (40) en noemt zich bij tijd en wijle ‘analoog single’.
Cornelie vindt dat games en social media wel degelijk voor problemen kunnen zorgen. “Casper ziet zijn zonen van zeven en negen uit een eerdere relatie om het weekend. Dan spelen ze Clash of Clans op de iPad, maar als ze daarna weer naar hun moeder gaan, kunnen ze de game niet voortzetten en vergaan er blijkbaar levens en werelden.
Dus zit Casper hele avonden op de twee tablets van zijn kinderen, hun werelden te redden. Mijn eigen jongens zijn pas drie en vijf, maar als dit hun voorbeeld is, kan ik ze straks aanmelden bij de gameverslavingskliniek. Niet dat ik echt bang ben dat het zover komt. Tegen de tijd dat ik het echt niet meer trek, vrees ik dat die tablets opeens op mysterieuze wijze verdwijnen.”
'Die games schijnen goed te zijn voor je ruimtelijk inzicht'
Ondertussen heeft Sandra overigens haar mening over hoe schadelijk de gewelddadige games van hun vader voor de kinderen zijn bijgesteld. “Ik heb weleens gelezen dat die schietgames weliswaar bloederig zijn, maar ook goed voor de snelheid van het denken. En voor de natuurlijke reflexen, je reactievermogen, probleemoplossend vermogen, ruimtelijk inzicht, geheugen én het vermogen om te multitasken. Nou, als het aankomt op het laatste mogen die mannen dus nog wel even door met gamen. Voor je het weet zijn de kinderen toch al te oud voor een speelhoek.”
Dit artikel staat in Kek Mama 10-2018.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
