‘We wonen zestig kilometer uit elkaar, waardoor ik mijn jongste veel minder zie dan me lief is’

Marc (48) heeft een relatie met Francis (42). Hij heeft twee zoons van 12 en 8, zij twee zoons van 8 en 7. Samen hebben ze baby Luna (7 maanden).

“Een noodzakelijk kwaad, zo kun je onze woonsituatie omschrijven. Het kon bijna niet ongunstiger toen we elkaar vijf jaar geleden ontmoetten. We wonen zestig kilometer uit elkaar en hebben allebei kinderen waardoor we gebonden zijn aan onze woonplaatsen. Voor onze kinderen is het fijn dat ze in hun vertrouwde omgeving opgroeien en daardoor zit een gezamenlijke toekomst er voor Francis en mij voorlopig niet in. We zijn ook nooit zonder kinderen – in al die jaren zijn we hooguit tien keer samen een avond met zijn tweeën uit geweest.

'Het is nou eenmaal zo'

Toch besloten we ervoor te gaan. Ik was direct smoorverliefd, en vind maar eens een vrouw van mijn leeftijd zonder kinderen. Eerlijk gezegd was ik het hele daten ook zat. Iedere keer weer je levensverhaal vertellen en kijken of er een klik is met de kinderen. Na een stuk of vijf korte relaties was ik ontzettend blij met Francis. In het begin moest ik wennen aan latten. Ik was verliefd, wilde bij Francis zijn, miste haar. Na verloop van tijd berustte ik erin. Het is nou eenmaal zo.

Wij hebben de pech dat onze weken met de kinderen niet synchroon lopen: als zij ze heeft, ben ik kinderloos en andersom. In mijn papa-week ben ik met mijn zoons in mijn huis. In het weekend neem ik ze mee naar Francis.

Lees ook

'Mijn man wil samen oud worden, maar wel in aparte huizen. Zelfs nu we twee kinderen hebben' >

'Nu heb ik weer een kind dat ik veel te weinig zie'

Anderhalf jaar geleden raakte Francis zwanger. Dat was niet gepland en ik moest erg aan de gedachte wennen. Francis was direct enthousiast. Begrijpelijk. Luna kan zij fulltime bij zich houden, ze hoeft haar niet te delen zoals haar zoons. Voor mij is dat anders: nu heb ik weer een kind dat ik veel minder zie dan me lief is. Dat doet pijn.

Francis komt soms met Luna mijn kant op als ik de jongens heb, maar gaat dan op tijd weer naar huis. Blijven slapen vindt ze een hoop gedoe omdat ik maar twee slaapkamers heb. De jongens delen een kamer. Luna moet dan in een bedje bij ons. Ik zie het probleem niet: baby’s slapen overal en ze hoeft toch niet naar school. Bovendien gaat het maar om een paar dagen per maand. Maar Francis piekert er niet over.

Dat zorgt soms voor wrijving, maar meestal geef ik snel toe. Francis is een goede moeder en ik heb geen zin in ruzie. Zo vaak zie ik haar niet, zonde van onze kostbare tijd. Gelukkig maken Facetime en Skype een hoop goed. En onze band is dankzij Luna nog hechter geworden, het vrijblijvende is eraf. Francis en ik horen samen, ook al zien we elkaar minder dan ik zou wensen.

Het dilemma van de gescheiden vader

Ooit wil ik echt samenwonen met Francis. Misschien over een jaar of zes als de jongens naar de middelbare school gaan en zelfstandiger worden. Ik kijk ernaar uit, alhoewel ik dan weer bang zal zijn dat ik mijn zoons te weinig zie. Het is het dilemma van de gescheiden vader met een nieuw gezin. Het liefst heb ik die jongens fulltime bij me, net als mijn dochtertje.”

Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.

Nog meer Kek Mama?

Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >