Beeld: Shutterstock
Na negen jaar huwelijk en twee jaar relatietherapie, heeft Anna (35) een rigoureus besluit genomen: ze gaat scheiden van Tim (41). Vanuit het nieuwe huis dat ze sinds kort bewoont met zonen Oscar (3) en Merlijn (8), vertelt ze elke twee weken over haar scheidingsleed én -vermaak – want dat laatste is er gelukkig ook.
De jongens en ik wonen drie weken in ons nieuwe huis, wanneer ik ze op vrijdagavond naar ons oude huis – nu het huis van Tim – rijd voor hun weekend met papa. Het staat er – hoewel ik amper iets aan meubels heb meegenomen – wat donker en treurig bij, maar misschien lijkt dat maar zo, na de afgelopen weken op mijn lichte stek die al zo eigen voelt.
Na onze emotionele laatste avond samen in de tuin, slechts een paar uur voor mijn definitieve vertrek, is Tim praktisch onbereikbaar. Hij kwam niet opdagen op het tienminutengesprek op school, liet een belangrijke ziekenhuisafspraak van Oscar eveneens zonder afmelding aan zich voorbij gaan, en het eerste weekend dat hij met de kinderen zou doorbrengen, twee weken geleden, zegde hij af want “druk”. Op de afgesproken wekelijkse overdrachtsmail over de jongens, reageert hij niet.
Niks voor hem, vind ik, al realiseer ik me dat de Tim van tijdens ons huwelijk voor een groot deel op mij leunde, als het aankwam op de kinderen. Zoals ik hem alle financiën liet regelen. Een praktische taakverdeling, dachten we.
Met een onrustig voorgevoel druk ik de deurbel in. Geen gehoor. Nog eens. Met de jongens ieder aan één kant naast me – knuffel onder hun armen geklemd – kijk ik op mijn horloge. Ik ben stipt op tijd. Maar Tim is er niet. Zijn telefoon neemt hij niet op en het appje dat ik stuur om te vragen of hij bijna thuis is, blijft onbeantwoord. Ook om half acht die avond nog, wanneer ik met de kinderen in het grote bed ben gekropen voor een knuffelpartij bij een filmpje. Mijn etentje met vriendinnen (‘Je moet de deur uit An, je kunt niet elke avond je tranen verzuipen in een fles wijn in je eentje’) heb ik afgebeld.
“Is papa ons weer vergeten?”, vraagt Merlijn met een trillip. Ik had er geprobeerd luchtig mee om te gaan. De vierde dichte deur in drie weken tijd weg te wuiven met: “Weet je wat, we houden filmavond!” Maar Merlijn krijgt alles haarfijn mee. Ik slik mijn tranen weg, woel gekscherend hard door zijn krullen, en zeg: “Tuurlijk niet, hij heeft het vast heel druk.”
“Ja”, reageert Merlijn. “Met zijn nieuwe vriendin zeker.”
Lees ook:
Anna’s scheiding: ‘De eerste krassen op de ziel van mijn kinderen, heb ik zelf veroorzaakt’ >
Ik schrik. Nieuwe vriendin? Drie weken nadat we uit elkaar zijn? “Ze is best aardig”, zegt Merlijn. “Die ene dag dat papa er wel was toen we kwamen, was zij er ook. Ze had Lego voor ons meegenomen.”
De woorden echoën na in mijn hoofd. Hij heeft dus een nieuwe vriendin. Drie weken na de fysieke scheiding (want op papier moeten we alles nog regelen). En de kinderen hebben haar al ontmoet.
Dit vraagt om iets meer loslaten dan ik bij kan houden. Oscar slaapt al, en wanneer ik ook Merlijn tegen me aan in slaap voel vallen, knip ik mijn bedlampje uit. Deze dag mag van mij nu wel ophouden.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Al jaren is de time-out het go-to trucje van veel ouders. Kind boos? Stuur ze weg, laat ze afkoelen en haal ze daarna weer terug. Maar vaak werkt het averechts, zeggen onderzoekers. Kinderen voelen zich er alleen maar rotter door. Alsof ze gestraft worden voor emoties waar ze zelf geen controle over hebben.
Kleinkinderen zijn vaak dol op hun opa en oma (mede door de liefde, aandacht en cadeautjes). Volgens life coach Susan Allan kan hun aanwezigheid ook een enorme opluchting voor ouders zelf zijn. Vooral omdat het bij hen draait om er zijn voor steun en warmte, zonder regels te buigen of tegen de ouders in te […]
Tweeduizend euro per week neertellen voor een vakantiehuisje? Dana niet gezien. Al jaren ruilt ze met een ander gezin van huis, zodat ze hun geld aan leuke dingen kunnen besteden én drie keer per jaar op reis kunnen. Ook zonder geldboom in de tuin.
Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (9) en dochter (11) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Lekker afkoelen in de zee of het zwembad staat garant voor dikke pret, maar soms ook voor dikke tranen – van het lachen of van het huilen.
We kennen haar allemaal: de moeder die, terwijl jij nog druk staat te kletsen over traktaties en Cito-scores, al half in de auto zit. Niet omdat ze onvriendelijk is, maar omdat het schoolplein gewoon niet haar natuurlijke habitat is. En geloof ons: haar sterrenbeeld verraadt alles.
