‘Als we nooit ouders waren geworden, waren we waarschijnlijk nog samen geweest’

“We waren drie maanden samen toen we wandelend over het strand fantaseerden hoe onze toekomstige kinderen voor ons uit zouden rennen, ravottend met de eveneens toekomstige hond. Dat Pascal en ik kinderen wilden, stond vanaf de eerste date als een paal boven water. Geen seconde had ik bij de mogelijkheid stilgestaan dat onze opvoedstijlen zo ver uiteen zouden liggen als ze bleken te doen – iets wat uiteindelijk tot onze scheiding zou leiden.

Verschillen

Met Anoushka aan mijn borst vond Pascal alles wat ik in opvoedkundig opzicht besloot heilig. Ik had haar gedragen, hield haar in leven met mijn lijf; ik wíst het ook het beste, dacht hij. Maar zodra ze twee was en een eigen wil ontwikkelde, werd hij minder coulant. Pascal begreep niets van mijn ‘eeuwige mildheid’ en geduld. Een kind moest gewoon luisteren, vond hij. En zo belandden we in eindeloze discussies over wel of niet straffen, wel of niet naast haar bed zitten tot ze sliep, wel of geen toetje als ze haar avondeten weigerde.

“We belandden in eindeloze discussies over wel of niet straffen”

Ik vond de starre houding van Pascal op z’n zachtst gezegd een tegenvaller, onaantrekkelijk zelfs. Hij vond op zijn beurt dat ik onze dochter verpestte. Kinderen hadden duidelijkheid nodig. ‘Die overlegcultuur van nu’ kweekte alleen maar prinsjes en prinsesjes met wie geen land te bezeilen viel. Later moesten ze ook luisteren naar een docent of werkgever, daar konden ze nu maar beter aan wennen. Ik was het met hem eens, maar thuis hoort ook een warme, veilige haven te zijn. En met mildheid kun je kinderen ook regels bijbrengen.

Lees ook: ‘Opvoeden? Mij niet gezien, ik ben allergisch voor regels’ >

Dezelfde lijn

De meeste kolderieke voorvallen volgden. Waarin Pascal Anoushka op de tochtige mat bij de voordeur zette wanneer ze niet wilde eten, en ik haar eraf plukte, doodsbang voor fysieke consequenties. Noah bleek op jonge leeftijd al erg gevoelig. Toch was Pascal niet vatbaar voor zijn trillende lip wanneer hij tegen hem bulderde omdat hij ’s avonds tien keer uit bed kwam. Pascal wilde straf, ik wilde praten. Steeds meer realiseerde ik me dat we elkaar qua opvoeding nooit in het midden zouden vinden, waarbij we consequenties zouden koppelen aan negatief gedrag, maar wel altijd de dialoog zouden blijven voeren met onze kinderen.

Andere regels

Als we nooit ouders waren geworden, waren we waarschijnlijk nog samen geweest. Pascals rechtlijnigheid trof mij persoonlijk nooit. Maar geen kinderen krijgen was voor ons allebei nooit een optie. Dat we elkaar verloren in het ouderschap was daarmee onvermijdelijk.

“Iemand die de opvoeding zó wezenlijk anders aanpakt, wordt vanzelf ook minder aantrekkelijk”

Ik mis Pascal als ik denk aan onze tijd toen Anoushka een baby was. Maar iemand die de opvoeding zó wezenlijk anders aanpakt, wordt vanzelf ook minder aantrekkelijk. Dat gold voor ons allebei. Onze kinderen weten dat bij papa andere regels gelden dan bij mama. En dat is goed zo. Qua normen en waarden zitten Pascal en ik op één lijn. Als co-ouders doen we het super. Dus de gezinsconstructie die we nu hebben is voor ons misschien wel de best mogelijke.”

Dit artikel staat in Kek Mama 04-2022.

Nog meer Kek Mama? Volg ons op Facebook en Instagram.