'Mijn familie ziet me aankomen: scheiden is een schande'

Maggy (36), moeder van twee zonen (6 en 3) moest knokken voor haar huwelijk met David (38). Daar kan ze niet zomaar uit stappen, denkt ze. “Ik kom uit China, David uit Maleisië. Dat wij een relatie kregen, was niet wat mijn familie in haar hoofd had; ik werd erom verketterd toen ik over hem repte.

Mijn ouders zijn van Hongkong naar Nederland geëmigreerd, maar ik ben hier geboren. Hoewel ik ben opgevoed in de Chinese traditie, ben ik gevormd door de Nederlandse cultuur. David heeft dezelfde achtergrond. Werd weliswaar geboren in Maleisië, maar woont sinds zijn zesde levensjaar in Brabant, en spreekt met een zachte G. Zijn ouders stuurden hem vooruit, om op te groeien bij zijn oom en tante die al in Nederland woonden. Pas toen hij dertien was, kwamen zijn ouders deze kant op.

Zowel de ouders van David als de mijne hadden bedacht dat we zouden trouwen met een partner uit onze oorspronkelijke regio. Maar David en ik belandden bij elkaar op de middelbare school in Brabant, en tijdens het laatste schoolfeest in vier havo was het raak. Na het afsluitende ‘Paradise by the dashboardlight’ van Meatloaf, stonden we stiekem te zoenen in het fietsenhok.

Thuis voor de kinderen

Voor mijn ouders was het ondenkbaar, hun enige dochter met een jongen uit Maleisië. Veel te ver weg, cultuurverschil, geen onderlinge connectie, dachten ze. Maar goed, dan moet je geen kinderen in Nederland planten, dus accepteerden ze onze relatie – na zeker drie jaar geheimzinnigheid en stiekeme afspraakjes onder school – en studietijd. Ze huilden, toen ik mijn gevoel voor hem probeerde uit te leggen – iets wat niet gebruikelijk is in mijn cultuur. Ze keurden hem af, maar na drie maanden radiostilte van mijn kant, stemden ze in met een ontmoeting. Ze vonden hem geweldig.

David en ik trouwden tien jaar geleden. Een sprookjeshuwelijk, waarin mijn ouders én de zijne een fortuin investeerden. Mijn familie leeft voor tradities, dus ze doneerden met liefde – geen seconde in de veronderstelling dat zo’n huwelijk ooit weer kapot kan.

Maar dat is wat gebeurde. David vindt het moeilijk, een vrouw met een eigen carrière en Nederlandse vriendinnen, die houdt van westerse dj’s, festivals en alcohol. Hij leeft veel meer volgens de cultuur van zijn ouders, en heeft alleen Maleisische vrienden, verwacht een vrouw die hem grotendeels ter wille is en thuisblijft voor de kinderen. En dat is voor míj weer ondenkbaar. Reden genoeg om al zeker anderhalf jaar als broer en zus te leven. 

Lees ook:
‘Scheiden kan altijd nog’ >

Conformeren of confronteren

Mijn jongste zoon gaat over twee maanden naar de basisschool, dus zie ik juist opening voor meer vrijheid. Carrière maken, vaker afspreken met mijn Nederlandse vriendinnen, en meer toekomen aan mezelf, na jaren in de luiers. David snapt dat niet. Die verwacht een vrouw die actief is in het huishouden en op hem wacht met het avondeten. Luisteren naar wat míjn behoeften zijn, behoort niet tot de opties. Tot overmaat van ramp steunen mijn ouders – naast de zijne – hem in zijn denkbeelden. Dus moet ik één dezer dagen kiezen: me conformeren aan zijn verwachting, of de confrontatie aangaan en aansturen op een breuk.

Mijn kinderen en mijn familie zijn me alles waard. Scheiden betekent niet alleen een klap voor mijn kinderen, maar ook breken met mijn familie. Ze zien me aankomen: scheiden is een schande, in hun beleving. Zo egoïstisch wil ik niet handelen. Over vijftien jaar zijn mijn kinderen zelfstandig en kan ik misschien doen wat ik wil; grote kans dat onze ouders er dan niet eens meer zijn. Als ik nu moet kiezen tussen mijn eigen geluk en dat van minsten tien anderen, is de keuze snel gemaakt. Dus staat mijn boodschappenlijst al klaar, sta ik de hele middag in de keuken, terwijl ik mijmer over hoe het leven ook kan zijn.”

Scheiden of blijven? Lees hier de tips van psycholoog Sandra van Scheijndel.

Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >