‘Mijn ex leerde mij, controlfreak, mijn hart te volgen’

“Iedereen kende Behrouz, hij was de knapste man van de stad. Maar ook de vaagste. Avond na avond zat hij in het café, in zijn eentje, met een biertje of een tijdschrift. Hij intrigeerde me. Na een uitgelaten avond met vriendinnen raakten we aan de praat en besloten we samen het Amsterdamse nachtleven in te duiken. In de trein raakte ik betoverd. Behrouz was verrassend en gepassioneerd; zelfs als we boodschappen deden maakten we ‘tussenstops’ om te zoenen.

Behrouz was onvergelijkbaar met elke andere man ik tot dan toe had ontmoet. Hij leerde mij, een doorgewinterde controlfreak, mijn hart te volgen. Dat moest ook wel, want het kwam regelmatig voor dat zijn telefoon leeg was terwijl we nog niet hadden afgesproken waar of hoe laat we elkaar zouden zien: ik kon op zulke momenten niet anders dan naar mijn hart luisteren. Instinctief troffen we elkaar dan op hetzelfde moment in hetzelfde café.
 

Creativiteit

Behrouz groeide op in Teheran, maar vluchtte in de jaren tachtig tijdens de oorlog met Irak om zijn dienstplicht te ontduiken. Samen met een vriend maakte hij deze reis vol trauma en tegenslag. Dagenlang hield hij zich schuil in een achterbak en werd hij opgelicht door smokkelaars, maar via vele omwegen bereikte hij uiteindelijk Nederland. Deze helse ervaring zorgde voor veel opgekropt verdriet en woede, maar ook voor creativiteit. Met Behrouz kon en mocht alles. Dat vond ik ontzettend aantrekkelijk. Miste hij de laatste trein omdat we te lang stonden te zoenen, dan regelde hij wel een fiets om thuis te komen – iets wat ik een Nederlandse man niet snel zie doen.

De eerste keer in zijn huis keek ik verbaasd om me heen: in zijn woonkamer stond niks. Geen bank, tafel of tv. Nergens was een bed te bekennen, waar zouden we in godsnaam slapen? Maar Behrouz was al bezig: met wel honderd dekentjes bouwde hij, lap voor lap, heel zorgvuldig een nestje voor ons. Ondertussen vertelde hij over de hete zomers van Teheran, waarin hij met zijn broers noodgedwongen op tapijtjes op het dak sliep.
 

Lees ook
Deze ouders zijn nogal verschillend: ‘We hielden elkaar in balans, maar nu drijft het ons steeds verder uit elkaar’ >
 

Waar de wind ons bracht

Voor alles had Behrouz een creatieve oplossing, dat was zijn charme. Maar dingen plannen of afspreken was ingewikkeld: dat was hij niet gewend. Aanvankelijk maakte dat niet uit, ik fladderde met hem mee, we keken wel waar de wind ons bracht. Maar toen we eenmaal twee kinderen hadden, werd het ingewikkelder.

Behrouz is een vader die zelf de kinderbedden in elkaar schroeft, of die wel even een schommel knoopt van de gordijnen. Maar als ik een fruithapje wilde snijden, moest ik eerst op zoek naar het mes, dat ergens in de schuur lag als schroevendraaier. Een keer had ik gespaard voor zo’n duur fietszitje met een spatbord, ik was er zuinig op. Toen het kort daarna een keer sneeuwde, gebruikte Behrouz het spatbord doodleuk als slee. Creatief ja, maar het ding was ook compleet gesloopt.
 

Een punt achter de relatie

Hoewel Behrouz zijn kinderen letterlijk zijn laatste kruimel gunt, kon hij ook ongelooflijk boos worden. Opgroeiend in een cultuur waarin een taboe rust op het tonen van emoties, leerde Behrouz – met zijn vader als voorbeeld – dat boosheid de enige emotie was die een man mocht laten zien. Nooit deed hij ons fysiek iets aan, maar de manier waarop hij – getergd door veel onderliggende trauma’s – met regelmaat kon ontploffen, was intimiderend en beangstigend.

Ondertussen draaide ik op voor het huishouden, de jongens, het inkomen. Ik droeg alle verantwoordelijkheid, hij geen. Zelf zag hij dat anders; in vergelijking met zijn vader die elke avond dronken thuiskwam terwijl zijn moeder voor hun acht kinderen zorgde, deed hij ontzettend veel.

Behrouz groeide niet mee met onze nieuwe situatie, het managen van een gezin. Hij bleef de vrije, spontane geest met wie je onmogelijk afspraken kon maken, die geen verantwoordelijkheid droeg en die met zijn woedeaanvallen steeds vaker ons leven ontregelde. Het holde me zo uit dat ik na veertien jaar helaas een punt achter onze relatie moest zetten. Ik had het zo graag anders gezien, want aan mijn liefde voor hem lag het zeker niet.”
 

Dit artikel staat in Kek Mama 07-2021.