‘Mijn ex beloofde het later uit te leggen, pakte haar koffers en vertrok naar een vakantiewoning’

Jorinde Benner

3 april, 2018 - 10:31

Leestijd: 4 minuten

Twee jaar geleden verliet de vrouw van Pieter (37) haar gezin. Zijn dochters van 7 en 9 zien haar alleen nog op hun verjaardag en met kerst

“Amélie was vijf, Feffe zeven toen mijn vrouw besloot dat ze wegging. ‘Ik kan het niet’, zei ze op een dag. ‘Jullie zijn gelukkiger zonder mij.’ We zaten aan tafel, aten rijst met kipkerrie en waren met stomheid geslagen. Ze meent het niet, dacht ik nog. ‘Je gaat toch niet weg?’ vroeg Fenne. Waarop mijn ex beloofde het later uit te leggen, haar koffers pakte, de meiden de volgende ochtend naar school bracht, en vertrok naar een vakantiewoning. De uitleg is er nooit gekomen. En kipkerrie hebben we nooit meer gegeten.
 

Niet over the moon, maar stabiel

Ons huwelijk was best gelukkig. Niet over the moon, maar gewoon stabiel – het werkte, ondanks haar depressies. Die begonnen tijdens haar eerste zwangerschap. ‘Komt door de hormonen’, zei de verloskundige, maar na de bevalling werd het alleen maar erger. Dat ze een tweede keer zwanger raakte mag een wonder heten, want seks hadden we nog zelden. Gek genoeg knapte ze op, in die negen maanden. Eindelijk, we zijn er weer, dacht ik, en we genoten met z’n drietjes van het gezinsleven en het nieuwe zusje dat zou komen. Maar na de bevalling kletterde Martine weer net zo hard naar beneden.
 

‘Liefde kregen ze niet echt’

Ik denk dat ze geen moment van het moederschap heeft genoten. Ze zorgde goed voor de kinderen, maar een beetje als een robot. Zoals je de ramen lapt; de kinderen waren schoon en ongeschonden, maar liefde kregen ze niet echt. Ik heb mijn ex nooit betrapt op een moment van plezier met haar dochters. Zoals ik dat met ze kan hebben als we stoeien na het avondeten of wanneer we gespannen op de tribune zitten van de plaatselijke voetbalclub. We hebben tegenwoordig seizoenskaarten en de meiden kennen alle spelers uit hun hoofd.

Ik heb gesmeekt om gesprekken met mijn ex – met de kinderen erbij en zonder. Dan hadden we eindelijk een datum geprikt en belde ze een uur van tevoren af. Leg dat maar eens uit als je kinderen huilen dat ze ook een moeder willen die er altijd is, net als hun vriendinnetjes.
 

Lees ook
Mama is weg, papa blijft achter: ‘Verdorie, denk ik soms, dit hadden zij en ik samen moeten doen’ >
 

Doorbijten en genieten

We hebben nu rust gevonden met z’n drieën. Het is druk, ouderen in je eentje, maar ik ben niet de eerste die het moet zien te rooien. Het is een kwestie van doorbijten en genieten van de mooie momenten. Dat zijn er veel. Wanneer we kanoën over de Ardèche. Of ontbijten in mijn bed en de hele zondag in pyjama blijven. Als Fenne een paardrijwedstrijd wint, of we thuis ieder met ons eigen ding bezig zijn terwijl we om de beurt nummers kiezen via Spotify.

Ik verbaas me erover hoe snel kinderen zich aanpassen, het leven accepteren zoals het komt. Ik geef de meiden de ruimte af en toe boos te zijn op hun moeder, ik kan het ook niet mooier maken dan het is. Ik doe mijn best zo min mogelijk over haar te praten, en het zo neutraal mogelijk te houden wanneer ze ter sprake komt.
 

‘Ik ben blij dat er nog een beetje contact is’

Dat ze haar niet meer mama willen noemen begrijp ik wel; het is nogal een term voor iemand die je alleen wil zien als je jarig bent of kerst viert. Ik ben blij dat in elk geval nog een beetje contact is. Dat hun moeder een rol speelt in hun leven, hoe klein ook. Misschien groeien ze vanzelf weer naar elkaar toe als de jaren verstrijken. Ik hoop het.

Ik realiseer me dat het vertrek van hun moeder een kras op hun ziel heeft gekerfd die er levenslang zal zitten, maar ik hoop dat mijn liefde en de lol die we hebben voldoende tegenwicht bieden. Maandverband, chocola en een kruik regelen wanneer ze voor het eerst ongesteld worden, kan ik als vader ook wel.”
 

Dit verhaal is er één van een interviewserie in Kek Mama 02-2018.
 

Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >