Beeld: Getty Images
Isabel en haar man Michiel hebben een, zoals Isabel het noemt, een LAFT-relatie: Living Apart Family Together. Haar man en zij hebben allebei een eigen huis, in een hofje, op een paar meter afstand van elkaar.
“Op een gegeven moment concludeerden Michiel en ik: we zijn uit elkaar gegroeid, er is te veel frictie, we kunnen beter niet in één huis blijven wonen. We hadden snel achter elkaar drie kinderen gekregen. De eerste periode was overleven, met werk en opvoeden. Onderweg raakten we elkaar kwijt. Dat voelde eenzaam, maar scheiden wilden we niet, van dat idee werden we allebei enorm verdrietig. Maar dat er iets moest veranderen was duidelijk.
“Scheiden wilden we niet, van dat idee werden we allebei enorm verdrietig”
We bedachten een constructie waarbij we elkaar meer ruimte gunden, maar elkaar niet helemaal los hoefden te laten. We vonden de ideale woonmogelijkheid: met een groep mensen kochten we een kavel, waarop we allemaal ons eigen huis hebben gebouwd. Dat voelde avontuurlijk en was financieel haalbaar.
Onze kinderen zijn pubers van 11, 13 en 14. Ik vond het belangrijk dat ze, op hun eigen verdieping, allemaal een eigen kamer zouden krijgen die ze zelf naar wens konden inrichten. Ik heb ze een budget gegeven en gezegd: ‘Hier, je kunt zelf bepalen wat je in je kamer wilt hebben, welke kleur, welke meubels. Maak er iets leuks van.’ Dat hielp hen wel om enthousiast te worden over dit project.
Bovendien is de groep met wie we de huizen hebben gebouwd erg leuk: het zijn jonge mensen, creatief, makkelijk, anders. We woonden in een keurige buurt waar iedereen voldoet aan een bepaalde norm, best vermoeiend af en toe. Nu wonen we tussen allerlei verschillende creatieve types, daar genieten we allemaal van.
Ik woon met de kinderen in ons huis, Michiel in zijn appartement. Hij heeft een prachtig huis ontworpen, het is heel rustig en goed doordacht. Twee avonden per week eten de kinderen bij mij, twee bij hem, twee met zijn allen. Het is de bedoeling dat de kinderen in de toekomst ook vaker bij hem zijn. Dat is nog een work in progress.
Lees ook – Open relatie: ‘Ook de kinderen hebben liever dit dan dat we gaan scheiden’ >
Vanaf het eerste moment dat ik hier woon, een paar maanden nu, voel ik zoveel meer vrijheid. Zo merkte ik dat ik opeens weer uitgebreid met vriendinnen bel, dat heb ik al vijftien jaar niet gedaan. Zo bizar. Ik kon blijkbaar de privacy niet vinden, maar nu kan ik doen wat ik wil, ik hoef geen rekening meer te houden met iemand die naast me zit. Ook doe ik veel leuke dingen. Ik heb mijn eigen bedrijf, ben begonnen als vrijwilliger bij een evenementenorganisatie, volg zeillessen en in het weekend volg ik lessen op de kunstacademie.
In dit huis heb ik een kamer helemaal voor mezelf: een atelier, een werkruimte, gewoon een kamer zonder duidelijke functie. Ik merk dat ik dat vooral fijn vind aan mijn eigen huis: alles is van mij, ik kan volledig mijn eigen gang gaan. Zo ben ik weer begonnen met uitgebreid koken. Dat vond ik altijd heel leuk om te doen, maar lange tijd had ik daar de fut niet voor. Nu heb ik meer energie en pak ik mijn kookboeken erbij, nodig ik vriendinnen uit om gezellig te komen eten. We kunnen dan in alle vrijheid gesprekken voeren, zo lekker is dat.
Ik ben blij met de vrijheid, maar er moet nog van alles gebeuren voor we de ideale gezinsvorm hebben gevonden, zoals een eigen kamer voor de kinderen bij Michiel in huis. Het is nog zoeken hoe onze relatie zich zal ontwikkelen.
“Wat ik tot nu toe van dit avontuur heb geleerd: dat alles maakbaar is.”
Wat ik tot nu toe van dit avontuur al wel heb geleerd: dat alles maakbaar is. Alles wat jij wil is mogelijk. Daarvoor moet je wel eerlijk tegenover jezelf en je partner zijn. En af en toe bij jezelf toetsen: is dit nog wat ik wil? Is het nog leuk? Wat vonden we fijn? Is dat nog zo of willen we iets veranderen?
Ik weet het, verandering kan eng zijn, maar veranderingen kunnen er ook voor zorgen dat het leven leuker wordt. Veranderingen horen erbij, alles blijft voortdurend in beweging. Gelukkig maar, zou ik willen zeggen.”
In de glossy Kek Mama lees je de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts €29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Vriendschap en opvoeden: twee onderwerpen waar je maar beter een beetje soepel in kunt zijn. Want iedereen doet het anders – en dat is helemaal oké. Toch? Totdat blijkt dat jouw beste vriendin er stiekem heel anders over denkt…
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
