Beeld: Pixabay
Een egoïstische kerel, die niks begreep van het vaderschap. Zo zag Katharine Chan haar man, nadat hun dochter net geboren was. Tot ze een flinke adempauze nam.
Terwijl haar man roerloos naar het wonder van hun nieuwe leven staarde, zocht Katharine wanhopig naar een gebruiksaanwijzing. Die vond ze, ware het bladzijde voor bladzijde, in de weken na haar bevalling. Maar tegelijkertijd vond ze nog iets anders. Een nieuw gevoel, dat steeds sterker werd: een donkere, grote afkeer van haar echtgenoot. Dat gevoel stak vooral de kop op rond het tijdstip waarop hij doorgaans thuiskwam uit zijn werk, schrijft ze op ScaryMommy. ‘Elke minuut die hij te laat was, werd mijn afkeer sterker. En wanneer ik hem met onze dochter zag. Want dan werd mijn nieuwe rol als voedend, zorgzaam, onbaatzuchtig schepsel pas echt duidelijk. Zíjn lichaam veranderde niet voorgoed, met de komst van de baby. Hij hoefde de hormonale achtbaan, de pijn en verwerking niet door, dat mijn leven dus nu voorgoed in het teken van dit wezentje stond. Het enige wat híj hoefde te doen, was thuiskomen voor een versgekookte maaltijd en een schijnbaar goed lopend gezin.’
Katharine raakte gefrustreerd. Dat haar man de verschillende huiltjes van hun dochter niet kon onderscheiden. Niet aanvoelde wanneer hij de baby éven van haar moest overnemen zodat ze een seconde haar handen vrij had. ‘Hij ontdekte pas dagen later dat ze weer iets nieuws had geleerd, terwijl ik er al dagen bovenop zat. En hij leek alles gewoon zo móeilijk te vinden. Dus deed ik het maar gewoon zelf.’ Wilde Katharine dat hij hun dochter aandacht gaf, zat ‘ie op z’n telefoon. ‘Bloedirritant. Ik wilde gewoon dat hij mijn gedachten las, zodat hij precies wist wat hij moest doen.’ Een moeder kan de gedachten van haar baby immers toch ook min of meer lezen? Terugkijkend op die periode, realiseert Katharine zich dat de afkeer die ze voelde voor haar man, zich in vele manieren openbaarde. Als woede. Ergernis. Soms uitte het zich ronduit als haat. En de hormonen raasden maar door haar lichaam. ‘Uiteindelijk vertelde ik hem over mijn angsten als moeder, en mijn schuldgevoel. Over het verdriet dat ik voelde en de boosheid. Alle dingen die mijn afkeer voor hem veroorzaakten. Hij moest gaan begrijpen wat ik elke dag doorstond als nieuwe moeder, en ik moest leren inzien waar híj doorheen ging.’
Toen hun dochter drie maanden oud was, vroeg ze haar man een maand vrij te nemen, zodat zij eerder weer aan het werk kon. ‘Want het punt was: al die tijd dat ik mezelf opnieuw probeerde uit te vinden als moeder, doorliep hij hetzelfde proces, maar in een veel lager tempo. Ik was nu eenmaal dag in, dag uit bezig met onze dochter. Een snelcursus moederschap. Ik kon diezelfde cursus onmogelijk van hem verwachten.’ Wat ze wel kon doen, was hem de mogelijkheid daartoe bieden. ‘Ik dacht: wat gebeurt er als ik hém eens de totale controle geef? En wat gebeurt er als ík die controle in de opvoeding altijd maar houd?’ Haar grootste nachtmerrie was eindigen met een man die geen klap uitvoerde en geen idee had wat zich afspeelde in het leven van zijn kind – simpelweg doordat zijn vrouw een controlfreak is en boos wordt om alles wat hij in haar ogen fout doet. ‘We moesten leren de controle te delen.’
Lees ook: Opvoeden na de scheiding: ‘Loslaten, ik zoek er nog steeds een stoomcursus voor’ >
Dat lukte, en Katharine leerde meer, in dat proces. Loslaten, bijvoorbeeld. En dat betekende ook toekijken wanneer hij weer eens stond te hannesen met een luier. ‘Hij moest het namelijk zelf ontdekken. Ik was niet zijn lerares die de wijsheid in pacht had; voor mij was het ouderschap ook nieuw.’ Kort gezegd moest ze haar ego als ‘supermoeder’ laten varen, stelt Katharina. ‘Ik leerde zeggen: “Roep als je me nodig hebt”, in plaats van “Zo moet je dat doen”. Hoe zekerder hij daardoor werd in zijn vaderschap, hoe sterker ik mijn afkeer voor hem voelde afnemen. We werden steeds meer een team. We zullen best weleens dingen anders aanpakken, maar zo lang onze basisfilosofie over de opvoeding dezelfde is, geeft dat niet’, vindt Katharine. ‘Dat onze basiswaarden dezelfde zijn, is de hele reden dat ik ooit met hem trouwde.’ In die maand dat hij alleen thuis was met hun dochter gebeurde wat in de maanden daarvoor onmogelijk leek: Katharine werd opnieuw verliefd op haar man. ‘Hij bleek nog een verdomd goede vader ook.’ De band tussen vader en dochter is ijzersterk. ‘En: het enige wat ik daarvoor hoefde te doen, is even een adempauze nemen.’ Nog meer Kek Mama? Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Schoonmoeders: je kunt niet zonder ze, maar soms halen ze ook het bloed onder je nagels vandaan. Zeker als ze, met de beste bedoelingen, over je grenzen heen walsen. Maria kon haar ogen niet geloven toen haar baby na een dagje bij oma met gaatjes in haar oren thuiskwam.
Liefde is een mysterie, maar de sterren hebben stiekem al een paar antwoorden voor ons. Want wist je dat sommige sterrenbeelden zó goed bij elkaar passen dat ze een gouden medaille verdienen?
Laten we eerlijk zijn: alle kinderen hebben hun momenten waarop ze liever luisteren naar het buurmeisje van drie dan naar hun eigen ouders. Maar als je een kind hebt met een bepaald sterrenbeeld, kun je je borst natmaken. Deze zijn pas écht eigenwijs.
Pak je tassen, roep de kinderen en spring in de auto: Europa-Park is de volgende bestemming! Dit onbekende pretpark is nog niet zo bekend bij Nederlanders, maar een absolute must-visit als je Disneyland en De Efteling al gezien hebt.
Een boterham met pindakaas? Voor sommige kinderen is dat levensgevaarlijk. Pinda-allergieën lijken steeds vaker voor te komen, en de vraag is: hoe komt dat? Onderzoekers hebben een mogelijke boosdoener op het spoor: luchtvervuiling.
Ben je hard op zoek naar een naam voor je baby die niet zo vaak voorkomt? Overweeg dan eens een botanische bloemennaam. Deze dalen namelijk flink in populariteit blijkt uit onderzoek. Positief bekeken: als jij jouw baby een van deze bloemige namen geeft, zal hij of zij weinig naamgenootjes in de klas tegenkomen.