Kek Mama-columnist Roos Schlikker schrijft elke maand bloedeerlijk en supergrappig over wat ze meemaakt. Deze maand: ‘Schat, waar denk je aan?’
Ik lig op de bank met mijn ogen dicht. Alleen dan kan ik het horen. De klok in de keuken. Tik. Een seconde. Tik. Nog een. Tik. Het ritme dat aangeeft hoe de tijd verglijdt. Maar vooral het geruststellende geluid dat vertelt dat het verder stil is. Dat komt nauwelijks voor. Met kinderen stopt de dagelijkse kakofonie zelden. Zelfs ’s nachts gaat de herrie door.
Als student werkte ik in een bar en wanneer ik eindelijk mijn bed opzocht, bleef ik de bestellingen in mijn hoofd horen. “Twee bier, één ice-tea, een borreltje cola en een Baileys.” Tegenwoordig hoor ik iets anders. “Mamaaaaaaaaaa”, dreint mijn hersenpan. “Mama, waar zijn mijn sokken?” “Mama, waarom gaan we dood?” “Mama, jij bent dik. Jij hebt tieten.” “Mama!” Heel soms maar klinkt de stilte in huis. Zo stil dat ik de klok kan horen tikken. Meestal is dat ’s avonds. De kinderen liggen in bed, ik lig op de bank, François speelt een computerspelletje. Ik luister naar het grote niks. Tot mijn gedachtes het overnemen.
Want zouden we niet moeten praten? Wanneer hadden we voor het laatst een goed gesprek? Een conversatie die verder ging dan ‘De kattenbak stinkt’ of ‘Is deze melk nog goed?’ Ik schrik. Is dit nu hoe het gaat? Zijn wij zo’n stel dat door de banaliteit van het gezinsleven steeds verder uit elkaar drijft? Word ik straks zo’n vrouw die gaat hengelen om aandacht en almaar vraagt: ‘Schat, waar denk je aan?’ Wordt hij zo’n man die ‘Niks’ bromt? Wie kinderen heeft weet: er is weinig tijd alleen. Dus zoek je het op. Ook als je samen bent. Even niet praten.
Maar wat als dat een gewoonte wordt en je vergeet te vertellen dat je een rotdag had, dat je je zorgen maakt om je moeder, dat je zenuwachtig bent voor die presentatie van morgen? Wat als je zo lang niet hebt gepraat dat je niets meer weet te zeggen? Ik luister al lang niet meer naar de klok. Ik hoor alleen mijn eigen gemaal. Maar dan komt hij boven. Hij schenkt een glas wijn in en kruipt naast me op de bank. “Zo, waar lig jij allemaal aan te denken?” In een reflex wil ik ‘Niks’ brommen, maar dan herpak ik me. Ik nestel me in zijn greep. Dan zeg ik: “Dat zal ik je eens uitgebreid vertellen.”
Roos Schlikker (41) is journalist, schrijver, columnist en theatermaker, zowel letterlijk als figuurlijk. Samen met haar man François heeft ze twee zonen: Miró (6) en Róman (4). Mail Roos op roos@kekmama.nl.
Er zijn van die geboortekaartjes die je op de koelkast plakt omdat ze zó schattig zijn. Mooie naam, lief fotootje, zacht gedichtje erbij — je kent het wel. En soms ook niet.
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? Serieus?! In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.
Formule 1-coureur Max Verstappen heeft geen pitstop gemaakt op het circuit, maar in het ziekenhuis in Monaco. Daar werd hij afgelopen vrijdag, samen met zijn partner Kelly Piquet, trotse vader van dochter Lily. En hoewel de motoren van zijn bolide in Miami alweer ronken, staat zijn hoofd duidelijk nog bij de wieg.
Iedereen kent wel een horrorverhaal over een schoonmoeder. Maar het kan ook andersom: Carla kreeg een schoondochter die haar niet mag.
Nathalie (30) dacht dat haar leven instortte toen haar partner haar verliet tijdens haar zwangerschap. Maar juist doordat ze een alleenstaande moeder werd, vond ze zichzelf terug.
Soms denk je alles perfect te hebben geregeld, totdat je een gigantische fout ontdekt als het al te laat is. Het overkwam Ilma met haar zorgvuldig voorbereide geboortekaartjes.
