Beeld: Pixabay
Na negen jaar huwelijk en twee jaar relatietherapie, heeft Anna (37) een rigoureus besluit genomen: ze gaat scheiden van Tim (42). Vanuit het nieuwe huis dat ze sindsdien bewoont met zonen Oscar (5) en Merlijn (9), vertelt ze elke twee weken over haar scheidingsleed én -vermaak – want dat laatste is er gelukkig ook.
Met een doffe klap valt de post op de mat. Ik schenk er geen aandacht aan, zet een kop thee, en werk verder achter mijn laptop. De kinderen zijn bij Tim; eindelijk heb ik een dag de kans om ongestoord door te werken. Pas wanneer ik uren later in mijn jas schiet om de hond uit te laten, zie ik het: tussen de Donald Duck en een berg reclamefolders, prijkt een brief van de notaris.
Even raak ik in paniek. Niet wéér een gevecht met Tim om het een of ander. Het werd net een beetje rustig. Tim houdt zich aan de omgangsregeling, de jongens zijn gelukkig, en mijn relatie met Ben is fijner dan wat ik ooit gekend heb. Ongeopend gooi ik de envelop op de eettafel, en trek de voordeur achter me dicht. Maar nog voor ik op de hoek van de straat ben, wint mijn nieuwsgierigheid het van de angst – wat nou als het góed nieuws is? – en keer om: de hond kan wel vijf minuten wachten.
Met mijn hart in mijn keel open ik de brief, en lees het onderwerp: ‘ontslag hoofdelijke aansprakelijkheid’. Dit is niet waar. Hij heeft het geregeld. Bijna drie jaar na de scheiding, heeft Tim de hypotheek op onze gezamenlijk woning eindelijk op zijn naam weten te zetten. Ik moet alleen nog even tekenen.
Stijf van de adrenaline bel ik Ben, terwijl ik weer naar buiten schiet en de hond los klik van de riem. “Het is rond!”, gil ik. “Het laatste lijntje dat ons nog bindt, buiten de kinderen: het is door!” Alles lijkt in één klap op zijn plek te vallen. Iedereen is gelukkig, en nu kan ik ook nog mijn peperdure huurwoning verruilen voor een eígen koophuis. Eén waar ik in plaats van mijn ex zelf in woon, welteverstaan, met de kinderen en.. – ja, en wie verder, eigenlijk?
Aan de andere kant van de lijn blijft het opvallend stil. “Alles oké, Ben?”, vraag ik voorzichtig.
“Dit verandert alles, An”, zegt hij zacht.
Ik hoop maar dat dit iets positiefs betekent, maar Ben neemt mijn onzekerheid gelukkig meteen weg: “We hebben dus carte blanche, schat. De scheidingen zijn rond, de kinderen klikken… We zijn toch al elk weekend bij elkaar.”
Lees ook:
‘Op de verjaardag van mijn kind word ik wakker in een leeg huis, en voel me geamputeerd’ >
Ik weet donders goed waar hij naartoe wil. We hebben het er al tientallen keren over gehad. En toch ben ik zenuwachtig. Ik wil niks liever dan samenwonen, maar is het nu dan werkelijk zover? Zijn de kinderen er ook echt aan toe? Wat nou als ook deze relatie stukloopt? Ik bedoel: met Tim dacht ik ook dat het voor eeuwig zou zijn.
“Je twijfelt toch niet?”, vraagt Ben.
“Nee”, zeg ik, “het is alleen zo…” Ik weet eigenlijk zelf niet eens wat ik precies voel. “Ik weet niet: het komt toch nog onverwacht. Ik kan niet geloven dat ik nu echt vrij ben om te gaan en staan waar ik wil.”
Die avond staat Ben met vijftig rozen voor mijn deur. “Eén voor elk jaar dat ik nog met je wil doorbrengen, An.” Met zijn lippen tegen mijn slaap praat hij verder. “Kom bij me wonen. Ik heb plek zat, en voor de kinderen is het maar tien minuten verder van school dan nu.” Ik loop terug naar binnen en kijk om me heen in de woonkamer die de afgelopen drie jaar meer thuis voelde dan welk huis dan ook waarin ik ooit woonde. De plek die voor mij synoniem is geworden met vrijheid. Tegelijkertijd realiseer ik me dat ik met Ben nog net zo vrij voel, en gelukkiger dan ooit. Het voelt allemaal nogal onwerkelijk.
Ik knip het plastic van de rozen en vul de grootste vaas die ik kan vinden met water, maar als ik de bos oppak om hem in de vaas te zetten, zie ik in de middelste roos iets glinsteren. Ongelovig kijk ik naar Ben.
“Niet schrikken: noem het een intentieverklaring”, lacht hij. Hij pakt de ring uit de roos, en schuift hem aan mijn vinger. “Als je het fijn vindt, houden we de huur van je huis gewoon nog een paar maanden aan. Geen haast. En ‘nee’ is ook een antwoord. Ik weet alleen niet op welke andere manier ik je duidelijk kan maken hóe graag ik een toekomst samen wil. Met jou én onze drie kinderen.”
Totaal overrompeld, maar met een rust die ik tot Ben ook nog niet kende, duik ik in zijn armen. “Dat wil ik ook dolgraag”, zeg ik. “En de kinderen ook.”
Wanneer Ben en ik uren later loom gevrijd een glas wijn inschenken, app ik Tim. ‘Slapen Oscar en Merlijn?’, typ ik. ‘Bel me even: we hebben een notarisafspraak in te plannen.’
Dit was de laatste aflevering van Anna’s Scheiding.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Verena heeft drie kinderen en een druk gezin, maar ook een diep verlangen naar af en toe een momentje voor zichzelf. Haar vriendin Lisa denkt hier anders over. Ze besloot haar drie kinderen mee te nemen naar het feestje dat eigenlijk alleen voor volwassenen bedoeld was.
Heeft een groot leeftijdsverschil invloed op je relatie? Leeftijd is maar een getal, zeggen ze. Maar als je moeder je aankeek alsof je gek was toen je een oudere date meenam naar het kerstdiner, dan weet je: het speelt tóch een rol. En niet alleen in de ogen van de buitenwereld, maar soms ook als […]
Je kind gaat uit logeren, leuk! Totdat er ongewenste souvenirs mee naar huis komen. Dat ontdekte Nina, moeder van Alina (7), toen haar dochter na een gezellig logeerweekend ineens hevig begon te krabben. Wat een klein ongemak had kunnen zijn, ontaardde al snel in een drama én een nogal opmerkelijke Tikkie.
Anna (28) kreeg uit het niets een telefoontje van haar zus Jamie (36), met de mededeling dat ze even een paar weken op haar drie kinderen moest passen. Jamie had een babymoon geboekt met haar vriend en geen budget voor een oppas.
Iedere ouder kent het: je wilt een goede indruk maken, maar soms heb je gewoonweg geen tijd of energie om alles zelf te doen. Dus ga je voor een slimme oplossing die toch niet zo slim blijkt.
Sommige kinderen trekken vanaf dag één naar dieren toe alsof ze een magneet in hun kleine knuistje hebben. Ze aaien élke hond die ze tegenkomen, stoppen slakken in hun jaszakken (want hij had het koud) en houden fanatiek bij welke eenden er in de sloot wonen.