Beeld: Marc Deurloo
Hoeraaa! Slingers, ballonnen, taart, champagne uit de navel van mijn minnaar: het is de Dag van de Scheiding vandaag! En ik kan oprecht zeggen dat scheiden het beste is wat ik ooit gedaan heb. Oké, op kinderen krijgen na, en een boek schrijven, en trouwen. Want dat was ook allemaal heel erg leuk en belangrijk, maar ik wil maar zeggen: vlak scheiden niet uit.
Bijna vijftien jaar waren we samen, waarvan bijna zeven getrouwd. Zeker tien van die vijftien jaar halen de top 13 beste jaren van mijn leven. (De overige drie zijn de laatste drie, de jaren na mijn scheiding.)
“Doe niet zo raar, je hebt kinderen!” zei mijn moeder toen ik vertelde dat we gingen scheiden.
“Huh? Maar jullie hebben toch bijna nooit ruzie?” zei een kennis toen hij het nieuws hoorde.
“Wat heb ik toch verkeerd gedaan dat mijn kind dit doet?” vroeg mijn schoonmoeder zich hardop af.
Onze scheiding was, kort gezegd, geen heel populaire beslissing. En dat is begrijpelijk. Hij sloeg mij niet en ik hem niet. Er had wel eens iemand een affaire (ik) of er deed wel eens iemand passief-agressief over niet opgeruimde rommel (hij) en er werkte wel eens iemand veel te veel (alweer ik), maar we schreeuwden niet tegen elkaar, we vochten niet en we gaven elkaar elke avond voor het slapen gaan een kus.
Heel heftige dingen waren er dus niet. Maar zoiets gaat twee kanten op. Want er was ook geen vrijen meer, geen allesverterende liefde, geen keihard lachen om grapjes die alleen wij tweeën maar begrijpen. Wat er nog was, was twee volwassenen die een huis delen met hun kinderen en elkaar eigenlijk steeds meer in de weg gingen lopen. En dat begon me meer en meer tegen te staan. Ik wil geen leven waarin de dingen op zijn best middelmatig zijn. Waarin liefhebben plaats heeft gemaakt voor tolereren. Voor mij niet, voor hem niet, maar ook voor onze kinderen niet.
Ik wil dat ze opgroeien in een gezin waar het barst van de liefde. Waar ze zien dat de mensen bij wie ze wonen gelukkig zijn en vrij in wie ze zijn en wat ze doen. En dat is wat ze nu hebben. Een moeder die dolgelukkig alleen woont en een vader die gaat trouwen met de nieuwe liefde van zijn leven. Die op haar beurt ook nog eens hartstikke veel van hen houdt.
Een van mijn favoriete dichters, Ingmar Heytze schreef een prachtig gedicht over uit elkaar gaan in zijn bundel ‘Het ging over rozen’:
“Nu het zwijgen is begonnen
valt de waarheid pas te horen
niet dat we elkaar verloren, lief
maar dat we bijna wonnen.”
En voor veel mensen met pijnlijke, lange, ellendige relaties en scheidingen is dat heel waar. Maar speciaal voor mijn ex wil ik de laatste twee zinnen een klein beetje herschrijven:
“Niet dat we verloren lief,
maar dat we beide wonnen.”
Dan ga ik nu champagne drinken en proosten op gelukkige kinderen, nieuwe liefdes en de beste ex ter wereld.
Anke Laterveer (36), is schrijver, web woman van Kek Mama en moeder van een zoon van 7 en een dochter van 6. Elke week schrijft zij hier voor jullie iets over haar eigen leven.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Vriendschap en opvoeden: twee onderwerpen waar je maar beter een beetje soepel in kunt zijn. Want iedereen doet het anders – en dat is helemaal oké. Toch? Totdat blijkt dat jouw beste vriendin er stiekem heel anders over denkt…
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? Serieus?! In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
