Zo geef je je kinderen les tijdens een wereldreis

“De huisarts dacht aan een blindedarmontsteking, toen ik me ellendig van de pijn rechtsonder in mijn buik bij hem meldde. Zelf was ik er ook niet helemaal gerust op; ik kon al dagen niet naar de wc terwijl ik wel het gevoel had dat ik moest, en voelde me alles behalve lekker. ‘Misschien ben ik wel gewoon zwanger, hoor’, grapte ik nog – me geen seconde bewust dat het weleens echt zo zou kunnen zijn. Mijn vriend Lars en ik hadden pas drie maanden eerder besloten de pil in de kliko te gooien. ‘Ik bel de spoedeisende hulp dat je er nú aankomt’, reageerde de huisarts geschrokken, ‘hoe lang proberen jullie het al?’
 

'Voor ik het wist stond er een gynaecoloog'

Lam geslagen onderging ik nog geen twee uur later een echo. Zó ziek voelde ik me nou ook weer niet; bij een blindedarmontsteking crepeer je toch van de pijn? ‘Ik bel even naar de arts’, zei de echoscopist in het ziekenhuis, zonder me verdere uitleg te geven. Voor ik het wist stond er een gynaecoloog in de kamer.
 

Van dolblij naar diep ongelukkig

‘Kijk’, wees ze op het scherm. ‘Daar klopt het hartje.’ Ik was bijna acht weken zwanger, gokte ze. Ik sprong bijna van de tafel van geluk, maar begreep niet waarom verder niemand lachte. En waarom ik niks gemerkt had trouwens, want ik was dan wel wat moe en misselijk, maar ik was óók gewoon ongesteld geweest, dacht ik.

‘Het vruchtje is ingenesteld in je eileider’, zei de gynaecoloog. ‘Daar kan het niet overleven, en voor jou is zo’n buitenbaarmoederlijke zwangerschap ook gevaarlijk.’ Wat ik had aangezien voor menstruatie bleken bloedingen in mijn eileider; het was opmerkelijk dat het hartje van mijn kind nog klopte. Ik moest met spoed geopereerd worden om het weg te halen. Van dolblij naar diep ongelukkig in één seconde: zo’n emotionele duikval gun je niemand.
 

'Daar gaat onze kinderwens'

Diezelfde avond nog werd ik geopereerd. Mijn eileider was niet meer te redden en moest verwijderd worden. ‘Daar gaat onze kinderwens’, dacht ik. Ik was pas negentwintig. Maar de gynaecoloog, die de volgende ochtend meteen langskwam, was verbazingwekkend optimistisch. Zei: ‘Zit even twee volledige cycli uit om te ontzwangeren en herstellen, dan mogen jullie daarna weer aan de slag.’ Met één eileider zou ik nog steeds hartstikke vruchtbaar moeten zijn.
 

'Wat als het nog een keer fout zou gaan?'

Voor Lars en mij was het even schakelen. In minder dan vierentwintig uur tijd hadden we onze blijdschap om mijn zwangerschap moeten verruilen voor verdriet om ons niet levensvatbare kindje, en moest ik ook nog het verlies van mijn eileider verwerken. Het laatste waar ik nu aan dacht, was opnieuw zwanger worden; wat als het nog een keer fout zou gaan? Die kans was volgens de gynaecoloog inderdaad iets verhoogd, maar niet zodanig dat ik me er zorgen over hoefde te maken.
 

Een probleemloze zwangerschap

Mijn buitenbaarmoederlijke zwangerschap is inmiddels drie jaar geleden. Anderhalf jaar geleden werd Simon geboren, inderdaad na een probleemloze zwangerschap – voor de zekerheid wel onder begeleiding van de gynaecoloog. Dat heeft me minder bang gemaakt voor een volgende zwangerschap; Lars en ik knutselen hard aan een tweede baby.”

 

Lees ook
Dit zijn de meest voorkomende zwangerschapssymptomen >

 

Wat is het?

Bij een buitenbaarmoederlijke zwangerschap nestelt een bevruchte eicel zich in op een andere plek dan de baarmoeder. Meestal in de eileider, maar heel soms ook in de buikholte of de baarmoederhals. Vaak komt een buitenbaarmoederlijke zwangerschap door een eerdere beschadiging aan de eileider(s), bijvoorbeeld door een ontsteking of operatie, maar er kunnen tal van andere oorzaken zijn.

Of een zwangerschap buitenbaarmoederlijk is, merk je in eerste instantie meestal niet. Je kunt een positieve zwangerschapstest hebben, omdat je lichaam wel het zwangerschapshormoon HCG aanmaakt (hoewel vaak minder dan bij een ‘gezonde’ zwangerschap), waardoor je ook geen eisprong meer krijgt en dus niet meer ongesteld wordt. Ook kun je daardoor zwangerschapssymptomen krijgen als gevoelige borsten en misselijkheid. Uiteindelijk ontstaan vaak pijnklachten op de plek waar het vruchtje is ingenesteld, en kun je last krijgen van bloedingen.

Een buitenbaarmoederlijke zwangerschap kan nooit voldragen worden, omdat een baby alleen in de baarmoeder ruimte heeft om te groeien. Daarom kan een buitenbaarmoederlijke zwangerschap die laat wordt opgemerkt gevaarlijk zijn; wanneer het vruchtje in de eileider is genesteld en te groot wordt, kan de eileider barsten.

Na een buitenbaarmoederlijke zwangerschap wordt bijna zestig procent van de vrouwen gewoon weer zwanger. De kans dat dat uitmondt in een tweede baarmoederlijke zwangerschap is gelukkig relatief klein: zo’n tien tot twaalf procent.
 

Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.

Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >