Nee, niet spelen met je eten. Stop eens met knijpen in die stukjes broccoli. Ja hoor, gooi maar op de grond die pasta. Herkenbare uitspraken? Voortaan moet je ze inslikken, want spelen met je eten blijkt hartstikke goed voor kinderen te zijn.
Houd die snoetenpoetsers maar in de aanslag…
Heb je met liefde een maaltijd op tafel gezet, wil je kind er niets van weten. Enorm frustrerend. Misschien vraag (of smeek) je ‘m vervolgens om toch een hapje te nemen. Het is een logische reactie die helaas alleen maar averechts werkt. Uit Brits onderzoek blijkt namelijk dat eten zonder druk, ook al blijft het dan bij wat prikken in een tomaat, je kind stimuleert om meer smaken en texturen te proberen. Want ook aan de eettafel geldt: kinderen leren door te spelen. In het onderzoek werden 62 peuters en kleuters ingedeeld in drie groepen. Een groep speelde met eten, een tweede groep deed een andere zintuigelijke activiteit en een derde groep keek tijdens het eten naar plaatjes van groente en fruit. Wat bleek? De kinderen die met eten speelden, aten uiteindelijk een stuk meer groente en fruit dan de andere groepen.
Lees ook
‘Een kind moet eten wat de pot schaft’: dít vinden jullie >
Hoewel eten klinkt als iets vanzelfsprekends is het voor kinderen een flinke klus. Je gebruikt er namelijk best wat spieren voor. “Eten is hard werken, dus het spelenderwijs doen, maakt het een stuk minder stressvol voor je kind”, vertelt kindervoedingsdeskundige Simone Emery. Maar hoe pak je dat aan? Leg wat bekende soorten groente en fruit op het bord en voeg daar een of twee onbekende producten aan toe. Vervolgens laat je die smeerpoets lekker z’n gang gaan. Stapelen, prikken, pletten: alles is toegestaan. Op deze manier laat je je kind wennen aan de nieuwe structuur, geur en kleur van het eten op z’n bord. En vergeet niet: er hóeft niet gegeten te worden, dat is alleen maar een leuke bonus, vertelt Emery. Geduld is een schone zaak.
Bron: Mother.ly
Meer Kek Mama? Neem nu een abonnement en profiteer van leuke aanbiedingen!
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Spijt van de naam die je je kind besloot te geven, het zal niet veel mensen overkomen. Maar ze zijn er wel. En een van hen is Angela.
Een zwangerschap is al spannend genoeg, maar voor de Britse Lucy en haar man Adam werd het een ware achtbaan. Hun baby Rafferty kwam niet één, maar twee keer ter wereld.
Je denkt dat je iemand in huis haalt om op je kinderen te passen, maar intussen wordt je voorraadkast geplunderd en verdwijnen er sieraden. Wat begon als een klein vermoeden, groeide bij Carla uit tot een regelrechte mini-detectivezaak.
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.
