Vrolijke opvoedtantes Els en Do over wonen in Amsterdam

Vorig weekend zeiden mijn ouders het onomwonden: ze vinden het maar stom dat wij onze kinderen laten opgroeien in hartje Amsterdam ‘tussen junks en zwervers’ (hun woorden) en niet uitwijken naar een dorp op het platteland. Wat vinden de tantes?

Elke plek heeft nadelen

Het kleinste dorp, de grootste stad, ze hebben allemaal wel wat, zong de ten onrechte in vergetelheid geraakte briljante cabaretier Jaap Fischer, en zo is het.
Elke opvoedplek kent zijn nadelen, zelfs schattige dorpjes waar kinderen à la Dik Trom polsstokspringen over slootjes begeleid door de dorpskerkklok. Volgens studies maakt de jeugd in die schattige dorpjes relatief vroeg kennis met alcohol. In schemerige hangschuren drinken plattelandsjongeren stadsjongeren volledig onder de tafel. In het pittoreske Volendam en op Urk is de halve jeugd aan de coke. Op dit gebied hebben stadsjongeren misschien wel een voordeel: de aanblik van psychotische junks toont hen hoe drugsgebruik kan ontaarden.

Onnodige schuldgevoelens

Dit is geen pleidooi voor het opvoeden van kinderen in de grote stad, want dat heeft ook zo zijn nadelen. Het is een pleidooi tegen het onnodig aanpraten van schuldgevoelens, iets waar liefhebbende ouders extreem vatbaar voor zijn. Kinderen gedijen als hun ouders gedijen. Ze zijn het gelukkigst op de plek waar u het gelukkigst bent. Het eerste stadskind dat in allerijl moet worden getransporteerd naar Drenthe of de Waddeneilanden omdat het anders het loodje legt, moet nog geboren worden.

Els en Do zijn geboren voordat de pil was uitgevonden en kwamen ter wereld zonder dat hun ouders daarom hadden gevraagd. Zelf kregen zij heel bewust kinderen en voelen de plicht hen permanent gelukkig te maken. Ze kennen dus twee opvoedingsstijlen van nabij, en blijven onverminderd op zoek naar de gulden middenweg. Mail Els en Do: elsendo@kekmama.nl.