Vrolijke opvoedtantes Els en Do beantwoorden jullie opvoedvragen met een knipoog. Deze week: gamen.
Mijn zoon van negen zou het liefst de hele dag gamen. Hoe meer tegenstanders worden neergeschoten, hoe beter. Ik vind het maar een onzinnige bezigheid, buitenspelen lijkt me veel gezonder. Waar trek ik de grens?
De tantes mogen weliswaar stokoud zijn, ze hebben niets tegen gamen. Integendeel, kinderen doen er waardevolle vaardigheden mee op. Daar mag ook weleens aandacht voor zijn. Hun hand-oogcoördinatie raakt er bijvoorbeeld enorm door verfijnd. Bij het leger rekruteren ze daarom graag gamers (in dit verband vindt u dat misschien geen aanbeveling, maar wij bedoelen het positief). Probeer maar eens te volgen wat uw zoon met zijn vingers op die toetsen doet. Dat lukt u waarschijnlijk echt niet meer. Prijs uw kind de hemel in. Heb oog voor hoe knap de games in elkaar zitten. Als hij zich begrepen voelt, zal hij eerder van u aannemen dat hij hooguit anderhalf uur per dag mag gamen. Vertel dat tante Els een jongen van achttien kent die altijd mocht gamen van zijn ouders, compleet verslaafd raakte en nu in een kliniek zit om af te kicken.
Na zijn game-tijd stuurt u uw zoon naar buiten om te spelen met een bal, takjes en stenen. De kans bestaat natuurlijk dat hij de bal in de bosjes gooit en linea recta naar vriendjes gaat die langer mogen gamen. Probeer de ouders van die vriendjes op andere gedachten te brengen aan de hand van het griezelverhaal van tante Els. Dan kunt u meteen samen opletten dat de jochies geen bloederige games voor boven de veertien spelen. Dat laatste zal niet altijd lukken in huizen waar oudere broers voorhanden zijn. Dat weet Do uit ervaring: haar zoon heeft als puber ontelbaar veel moorden gepleegd in de parallelle werkelijkheid. Do stond er handenwringend naast: “Je weet toch wel het verschil tussen echte oorlog en dit hè? Je weet toch wel dat het in het echt niet leuk is om mensen dood te schieten?” Hij vond het raar dat ze die link legde, voor hem had dat niets met elkaar te maken. Hij is inmiddels 21 en een uiterst vredelievende student die nog maar zelden gamet.
Els en Do zijn geboren voordat de pil was uitgevonden en kwamen ter wereld zonder dat hun ouders daarom hadden gevraagd. Zelf kregen zij heel bewust kinderen en voelen de plicht hen permanent gelukkig te maken. Ze kennen dus twee opvoedingsstijlen van nabij, en blijven onverminderd op zoek naar de gulden middenweg. Mail Els en Do: elsendo@kekmama.nl.
Ze is de hoogstgenoteerde vrouwelijke self-made miljonair in de Quote Top 100, maar dat was nooit haar doel. Sharon Hilgers van My Jewellery begon gewoon met fröbelen aan de keukentafel en van het een kwam het ander.
Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (15) en Phaedra (12). Ze schrijft rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (10), Vieve (8) en Lilou (5). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Tot 1956 werden vrouwen ontslagen als ze gingen trouwen. De tijden zijn sindsdien wel veranderd, zou je denken, maar zwangerschapsdiscriminatie komt helaas maar al te vaak voor. Marleen Staal merkte dat ze in de overdrive ging om zich te bewijzen toen ze zwanger was.
Die bekende ballen in de lucht houden, da’s voor iedere moeder een uitdaging, maar hoe doe je dat als je een succesvolle business runt? Kimberly Bosman deelt met Kek Mama hoe zij haar werk-privébalans in evenwicht houdt.
Terugkijkend leidde ze een luxeleventje toen ze maar zestien uur per week werkte. Maar nadat haar huwelijk strandde is Vivian fulltime gaan werken, met een eeuwig schuldgevoel naar haar kinderen toe als gevolg.
