Vrolijke opvoedtantes Els en Do beantwoorden jullie opvoedvragen met een knipoog. Deze week: gamen.
Mijn zoon van negen zou het liefst de hele dag gamen. Hoe meer tegenstanders worden neergeschoten, hoe beter. Ik vind het maar een onzinnige bezigheid, buitenspelen lijkt me veel gezonder. Waar trek ik de grens?
De tantes mogen weliswaar stokoud zijn, ze hebben niets tegen gamen. Integendeel, kinderen doen er waardevolle vaardigheden mee op. Daar mag ook weleens aandacht voor zijn. Hun hand-oogcoördinatie raakt er bijvoorbeeld enorm door verfijnd. Bij het leger rekruteren ze daarom graag gamers (in dit verband vindt u dat misschien geen aanbeveling, maar wij bedoelen het positief). Probeer maar eens te volgen wat uw zoon met zijn vingers op die toetsen doet. Dat lukt u waarschijnlijk echt niet meer. Prijs uw kind de hemel in. Heb oog voor hoe knap de games in elkaar zitten. Als hij zich begrepen voelt, zal hij eerder van u aannemen dat hij hooguit anderhalf uur per dag mag gamen. Vertel dat tante Els een jongen van achttien kent die altijd mocht gamen van zijn ouders, compleet verslaafd raakte en nu in een kliniek zit om af te kicken.
Na zijn game-tijd stuurt u uw zoon naar buiten om te spelen met een bal, takjes en stenen. De kans bestaat natuurlijk dat hij de bal in de bosjes gooit en linea recta naar vriendjes gaat die langer mogen gamen. Probeer de ouders van die vriendjes op andere gedachten te brengen aan de hand van het griezelverhaal van tante Els. Dan kunt u meteen samen opletten dat de jochies geen bloederige games voor boven de veertien spelen. Dat laatste zal niet altijd lukken in huizen waar oudere broers voorhanden zijn. Dat weet Do uit ervaring: haar zoon heeft als puber ontelbaar veel moorden gepleegd in de parallelle werkelijkheid. Do stond er handenwringend naast: “Je weet toch wel het verschil tussen echte oorlog en dit hè? Je weet toch wel dat het in het echt niet leuk is om mensen dood te schieten?” Hij vond het raar dat ze die link legde, voor hem had dat niets met elkaar te maken. Hij is inmiddels 21 en een uiterst vredelievende student die nog maar zelden gamet.
Els en Do zijn geboren voordat de pil was uitgevonden en kwamen ter wereld zonder dat hun ouders daarom hadden gevraagd. Zelf kregen zij heel bewust kinderen en voelen de plicht hen permanent gelukkig te maken. Ze kennen dus twee opvoedingsstijlen van nabij, en blijven onverminderd op zoek naar de gulden middenweg. Mail Els en Do: elsendo@kekmama.nl.
Je kind is je dierbaarste bezit en je wilt ten alle tijden dat je kind veilig is, ook als ze niet bij jou is. Met een dubbel gevoel liet Margje haar dochter logeren bij een vriendinnetje. Had ze maar naar haar gevoel geluisterd.
Als ouder denk je soms dat je alles wel ongeveer weet: hoe je moet troosten, hoe je grenzen uitlegt, hoe je je kind leert om aardig te zijn. Tot er ineens iets gebeurt wat niet in de opvoedboeken staat.
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.
Want niet elke stiefmoeder is een boze heks met een appel… Stiefmoeders hebben het vaak zwaar te verduren. Bedankt, Disney – met je stiefmoeders die óf in spiegels praten óf gifappels brouwen. Want eerlijk is eerlijk, in het echte leven bestaan er ook héél veel geweldige stiefmoeders.
Een solo-tripje naar Lille om even op te laden? Klinkt als de droom van elke moeder met zeven kinderen. Voor Lisa Jansen, beter bekend als de nuchtere moeder van het gezin Bal uit Een huis vol, werd het een avontuur vol stress, wifi-drama en een onverwacht telefoontje van de politie.
Weet je nog hoe je als baby voor het eerst in bad ging, of dat moment waarop je je moeder voor het eerst herkende? Waarschijnlijk niet. We kunnen ons niets herinneren van onze eerste levensjaren en dat leek altijd logisch, want ons brein zou toen simpelweg nog niet klaar zijn om herinneringen op te slaan.
