‘Na drie jaar gaat onze zoon voor het eerst in zijn eigen bed slapen’

Ik heb nog even – Mack wordt immers pas over vijf maanden 3 jaar – maar ik krijg het nu al te kwaad bij het idee. Dat zoete gesnurk naast me, die zachte handjes over m’n wangen, die fijne kachel tussen ons in en zelfs zijn puntige knieën in m’n zij: ik ga het enorm missen. 

Geen strijd

We hebben Mack vanaf zijn eerste jaar altijd tussen ons in gelegd. Niet alleen omdat we ’s nachts geen strijd wilden, ook omdat hij non-stop huidhonger had en met z’n gevoelige karakter zomaar vijf keer per nacht wakker kon worden. Na een dag met veel prikkels, bijvoorbeeld. Maar ook als zijn tandjes doorkwamen of gewoon, omdat hij een heftige droom had. Een aai over de bol was vaak al genoeg om ‘m weer in slaap te krijgen. We zouden dus wel gek zijn als we hem in zijn eigen kamer zouden leggen, vonden we. En daarbij: hij had nu eenmaal sterke behoefte aan deze geborgenheid. 

Afsluiting van een bijzonder hoofdstuk

Nu zijn we bijna twee jaar verder en merken we dat Mack enorme stappen maakt in zijn ontwikkeling. Hij vindt het stoer om dingen zonder hulp te doen, weet precies wat hij wel (én vooral niet) wil en slaapt sinds een paar maanden klokje rond zonder wakker te worden. Kortom: hoog tijd om hem eens in zijn eigen mandje te laten slapen, opperde z’n vader. Want zo’n kind diagonaal over het bed is ook niet altijd even bevordelijk voor je nachtrust.

Ik moet ‘m daar gelijk is geven, maar hoe melancholisch het ook klinkt: voor mij wordt dit een emotionele afsluiting van een bijzonder hoofdstuk. En dus heb ik mezelf nog vijf maanden gegeven om aan het idee te wennen. Oh, én om van zijn kamer, dat nu vooral dient als washok, een coole dinoroom te maken. Want als we het doen, moeten we het goed doen. 

Lees ook
Willeke (33) slaapt met haar hele gezin in één bed >

Apetrots

Hoe dichterbij het moment komt, hoe lastiger ik het vind. Maar ik weet ook dat Mack na het zien van zijn kamer er waarschijnlijk niet meer weg wil. En toegegeven: als ik hem straks met die lange benen in zijn eigen grote bed zie liggen, maakt dat me apetrots. Al blijf ik stiekem hopen dat hij ’s nachts nog weleens uit zijn stoere peuterbed rolt en als een warm kacheltje tussen ons in kruipt. 

Meer persoonlijke verhalen lezen? Volg Kek Mama op Facebook >