Kinderen moeten tenminste drie uur per week gymles krijgen op basisscholen: dat was de wens van het kabinet-Rutte II. Er werd zelfs 8 miljoen euro voor uitgetrokken. Maar wat blijkt? Bijna geen enkele school komt aan die uren.
Lees verder onder de advertentie
Dat zeggen wetenschappers van het Mulier Instituut voor sociaal-wetenschappelijk sportonderzoek.
Kleuters bewegen minder
In het rapport staat dat groep drie tot en met acht gemiddeld 89 minuten sport; exact dezelfde tijd als in 2012-2013. Kleuters bewegen zelfs minder dan vier jaar geleden: 113 minuten (en dat was 121 minuten). Ook worden de kinderen vaak niet begeleid door een opgeleide gymleraar. Bij de kleintjes staat in 77 procent van de gevallen de juf of meester voor de klas. Bij oudere leerlingen gaat dit om 40 procent.
Het huidige kabinet heeft de extra gymlessen uit het regeerakkoord heeft geschrapt: Rutte III zou vooral werk willen maken van sporten bij verenigingen – los van school – en heeft daarom geen norm vastgelegd. Volgens de PO Raad, de koepel van basisscholen, kunnen die extra lessen dus niet worden opgelegd: “Zo lang het niet verplicht wordt via het curriculum en niet bekostigd wordt, is het aan scholen zelf om te bepalen hoeveel uur ze gym geven”, zegt een woordvoerder tegen het AD. SP-Kamerlid Michiel van Nispen wil die norm wél laten vastleggen, dus dient hij binnenkort een nieuw wetsvoorstel in.
Als werk onverwacht roet in het ouderschap gooit, moet je soms creatief zijn. Zo ook Carolien, die last-minute een oppas moest regelen voor haar dochter Saartje. Haar vriendin Melia bood hulp aan — met als resultaat een middag die niemand snel zou vergeten.
We kennen haar allemaal. Die ene moeder die haar halve inboedel inpakt alsof ze op wereldreis gaat in plaats van een weekje vakantie naar de camping in Frankrijk.
De zomervakantie: zes weken vol quality time, ijsjes, knutselprojecten en gezellige uitjes. In theorie. En voor sommige moeders pakt het ook vast zo uit…
Bernike (29) is getrouwd met Ruben (31) en moeder van een dochter (0). In haar columns schrijft ze scherp, geestig en met zelfspot over de realiteit van het jonge ouderschap – waarbij ze oog heeft voor het absurde in het alledaagse.