Pas toen haar zoon kon praten, begreep Nienke dat het geen nare dromen waren die bent ’s nachts angstig maakten, maar het bezoek van een meisje dat alleen hij kon zien, Rena. Ten einde raad riep ze de hulp in van een spiritueel therapeut.
Nienke (40), getrouwd met Dennis (38), moeder van tweeling Bent en Minke (5).
“Elke nacht, zo rond twee uur, werd Bent overstuur wakker, hevig huilend terwijl hij driftig met zijn handjes sloeg. Hij was net anderhalf jaar en kon niet vertellen wat er met hem aan de hand was, maar je zag aan alles dat hij bang was. Hij kalmeerde zodra ik hem een aai over zijn bol gaf, maar vaak herhaalde dit zich nog een paar keer in de nacht. Later begon hij er hard ‘nee’ bij te roepen en kreeg ik hem pas rustig door bij hem te blijven zitten en te troosten met lieve woordjes. Tot die tijd was hij – net als zijn tweelingzus Minke met wie hij een kamer en een stapelbed deelt – een heel goede slaper geweest. Als medisch pedagogisch hulpverlener in het kinderziekenhuis begeleid ik baby’s en peuters met slaapproblemen. Ik weet dus alles van rituelen en do’s en don’ts bij heftige nachtmerries en paste mijn kennis bij Bent toe.
Maar tot mijn verbazing reageerde mijn eigen kind niet goed op mijn interventies. Het gekke was ook dat hij klaarwakker was als hij zo panikeerde. Eigenlijk kreeg ik hem alleen nog maar rustig met een flesje warm water. De tweeling had al lang geen nachtvoeding meer nodig, maar het flesje kalmeerde hem en daarna viel hij weer in slaap. Maar angstig wakker worden bleef een nachtelijk en luidruchtig terugkerend ritueel. Zeker toen Bent er steeds meer bij ging roepen. Dan hoorden we hem door de babyfoon gillen: ‘Nee, nee, jij weg, jij stom, weg!’ Ook zijn zusje werd er wakker van. Minke kreeg ik gelukkig snel weer in slaap, maar met Bent zat ik uren op. Hij was zo nerveus. Mama mocht niet weg. Ik moest naast hem liggen of op de bank zitten in de kamer, die grenst aan hun slaapkamer.
Met het vergroten van zijn woordenschat kwam ook meer duiding van waarom hij zo bang was. Volgens hem zat er een meisje in zijn kamer dat Rena heette en dat met hem wilde spelen. Ik vermoedde dat het ging om een denkbeeldig vriendinnetje. Vanuit mijn werk als pedagoog was dat prima te verklaren, want zoiets komt vaker voor bij jonge kinderen. Ik legde Bent rustig uit dat mama Rena niet zag, maar dat ik het wel vervelend vond dat ze langskwam, want daardoor kon hij niet goed slapen. Kon hij haar misschien vragen of ze overdag langs wilde komen? Nee, dat kon niet, beweerde Bent stellig. Ze kwam altijd in de nacht, door de muur of met veel licht door het raam. En het vervelende was dat ze soms de boze heks meenam. Een oude vrouw voor wie hij doodsbenauwd was, die zijn knuffelkonijn wilde afpakken.
Mijn man Dennis en ik wisten niet goed wat we hiermee aan moesten. Dennis is enorm nuchter, die moest er een beetje om lachen. Ik koos ervoor helemaal mee te gaan in Bents fantasie, om onze band open te houden en op die manier te kijken waar ik kon helpen. Zijn angst leek me reëel. Ik bleef herhalen dat hij Rena en de boze heks moest vragen of ze wilden vertrekken. Ook schakelde ik een collega-slaapcoach in met wie we allerlei rituelen bedachten. Van de dag goed voor- en nabespreken, een matrasje naast ons bed leggen waarop Bent kon slapen, van plek verwisselen met zijn zusje tot lichtjes bij zijn bed laten branden en een tekening maken voor Rena, met daarop de vraag of ze alsjeblieft Bent wilde laten slapen. Niets leek te helpen. Hij bleef wakker worden. Ondertussen zat ik nachtenlang op de bank te wachten tot Bent eindelijk weer in slaap viel. Hij was niet altijd bang. Soms had hij juist de grootste lol. Dan hoorden we midden in de nacht hele gesprekken door de babyfoon. Net alsof Bent met iemand aan de telefoon zat. Als ik dan ging checken, had hij het reuze gezellig. Hij vertelde dat hij ‘ik zie, ik zie wat jij niet ziet’-spelletjes deed met Rena. Fijn voor hem, maar hij en deze Rena hielden het hele huis wakker. Nu al bijna twee jaar. Er móést iets gaan veranderen, ook omdat hij over een halfjaar naar school ging. Bent kampte met slaaptekort. Nu kon hij ’s middags nog bijslapen, straks zou dat niet lukken.
Lees ook 9 bizarre dingen die ouders voor hun kind doen (ja, jij vast ook) >
Ik werd ook steeds moedelozer. Ik was met het verhaal naar onze huisarts gegaan, maar die zat helemaal op mijn lijn en steunde me in dat wat ik tot nu toe had gedaan. Naast mijn eigen kennis had ik alle tips van iedereen al opgevolgd, maar zonder succes. Eigenlijk bleef alleen nog spiritualiteit over. Iets waar ik vrij sceptisch tegenover stond. Ik had weleens gehoord van helderziendheid of kinderen die bezoek kregen van de geest van een overleden familielid, maar stond er nooit voor open. Bovendien kende ik niemand in onze omgeving die Rena heette. Mijn moeder, met wie ik het besprak, vond het paranormale eng, maar geloofde wel dat er meer is tussen hemel en aarde. Zij opperde dat ik misschien zwanger was geweest van een drieling. Ik had immers een enorme bloeding aan het begin van mijn zwangerschap gehad. Zou Rena zijn nooit geboren zusje zijn? Heel toevallig ontmoette ik niet veel later op een verjaardag Rian, de moeder van een goede vriend van mijn man. Zij doet aan reiki en gelooft sterk in het hiernamaals. Ik legde haar de problemen van Bent voor en ze ging mee in de mogelijkheid van een meisjesgeest die ons kind kwelde. Ze stelde voor ons huis te komen vrijwaren van geesten. Voor mijn man was dit echt een brug te ver, maar ik wilde alles aangrijpen. Alles om mijn kinderen straks uitgerust naar school te kunnen laten gaan, want ook Minkes slaap werd verstoord. Zij werd elke nacht boos op haar ketende broertje: ‘Bent doe zachtjes, ik wil slapen!’ Zei ook tegen mij: ‘Nou mam, ik zie die Rena niet hoor!’
De volgende dag kwam Rian met een schelp met salie ons huis reinigen. Het stonk verschrikkelijk. Ze ging er alle kamers mee rond, maar ze voelde slechts rust en vrede. Geen ‘dead people’ die ons huis terroriseerden. Ze waarschuwde ons dat het reinigingsritueel waarschijnlijk niet veel zou helpen. Dat klopte. Die nacht was het weer als vanouds bal in de slaapkamer van de tweeling. Een paar dagen later ontdekte ik dat er zwarte potloodkrassen op de muur zaten. Bent ligt in het onderste deel van het stapelbed. Naast zijn kussen had hij met potlood het behang stuk gekrast. Op die manier probeerde hij de boze heks tegen te houden, verklaarde hij. Hij begreep wel dat wij het zonde vonden van zijn mooie behang, maar hij wilde voorkomen dat ze uit de muur stapte. Ze was zo gemeen, van haar mocht hij ook nooit zijn kamer uit om ons te halen.
Rian had nog een laatste suggestie. Ze kende een vrouw die werkte volgens de Luisterkind Methode en op afstand, via zielsniveau contact kon maken met onze zoon om er zo achter te komen wat hem precies scheelde. Ik las me in op de site. Om de woorden ‘zielsniveau’ en ‘een consult van zeventig euro’ moest ik twee keer slikken. Dennis en mijn moeder vonden het allemaal behoorlijk zweverig klinken, maar volgens Rian was ze erg goed en mijn opties waren gewoon op. Uiteindelijk besloten we dit nog te proberen, onder het mom: baadt het niet, dan schaadt het hem niet. Hij zou tenminste niet onder een scan moeten of naar een psycholoog; dit gebeurde zonder dat hij er bewust weet van zou hebben. In het ergste geval was ik zeventig euro armer. De methode werkte simpel. Ik moest een foto van Bent opsturen plus de vragen stellen waarmee Dennis en ik worstelden. Omdat ik de therapeut niets in de mond wilde leggen, stelde ik twee open vragen: wie is Rena? En: waarom maakt ze Bent elke nacht wakker? Verder gaf ik geen enkele achtergrondinformatie.
Na twee weken kreeg ik een mail terug. Mijn mond viel open van verbazing toen ik haar verklaring las. Volgens de therapeut was Rena een buitenaards wezentje dat van ons zoontje wilde leren en die kennis weer meenam naar haar eigen planeet. Ze verscheen elke nacht in zijn kamer, maar nam soms haar Mamoesjka mee, haar doorzichtige moeder. Die informatie moest ik echt even verwerken. Spiritualiteit vond ik al reuze vaag, maar bezoeken van ruimtewezens was pas echt een ver-van-mijn-bedshow. Voor Dennis helemaal, die begon keihard te lachen: ‘Yeah right, onze zoon krijgt bezoek van aliens.’ Maar het moest gezegd worden: de dingen die deze vrouw had opgeschreven waren wel heel frappant. Zo wist zij te vertellen dat Bent had gekrast op de muur omdat hij het niet leuk vond dat die Mamoesjka zijn konijn wilde afpakken. Letterlijk haar tekst! Ook schreef ze dat ze op zielsniveau samen met onze zoon Rena had verzocht hem ’s nachts met rust te laten, omdat hij dan moest slapen. En tot slot had ze zíjn onderbewustzijn medegedeeld dat het gedrag van de ‘boze heks’ puur plagen was. Ze pakte zijn konijn niet af, dus hoefde hij niet meer bevreesd te zijn. Of mijn man en ik het nu wilden geloven of niet, er veranderde ineens veel. Niet alleen sliep Bent keurig door, zonder angst of nachtelijke spelfestijnen, ook wist hij ineens alle planeten te benoemen, terwijl wij thuis helemaal niet van de sterrenkunde zijn.
Een week na de mail had hij al zijn knuffelkonijnen aan latjes gehangen in het stapelbed. Het zag er heel luguber uit. Toen ik vroeg waarom hij dat had gedaan, vertelde hij dat hij het heelal had nagemaakt. Hij legde mij precies uit hoe de volgorde was: ‘Mercurius, Venus, aarde, Mars, Jupiter, Saturnus’, begon hij. ‘En dit is Rena’s planeet met Renastad.’ Ik was stomverbaasd en vroeg hem of hij dit misschien op een YouTubefilmpje had gezien. Maar nee, hij had het van Rena gehoord. Ook beschreef hij mij zijn eigen bezoek aan Rena’s planeet. Hij was een keer mee geweest: ‘Daar zijn ze de hele nacht wakker, mama. Er brandt daar altijd licht. Er is één moeder met veel kindjes en er zijn speeltuinen.’ Ik kon mijn oren niet geloven en liet het hem herhalen om te filmen voor mijn man. Kwam deze informatie uit een kind van nog geen vier? De Luisterkind-therapeut die ik dit later nog toemailde vond het helemaal geen gekke verklaring. Ze raadde ons aan ons kind altijd serieus te nemen.
We hebben enkele goede vrienden ook het verhaal van Bent verteld, maar we stuiten eigenlijk altijd op onbegrip en ongeloof. Dat snap ik goed. Het buitenaardse verhaal blijft voor ons ook nog steeds moeilijk te bevatten. Blijkbaar is er iets wat onze zoon wel ziet en wij niet. Het belangrijkste is dat we hem vanaf het begin gehoord hebben en dat de Luisterkind Methode hem heeft geholpen. Bent slaapt weer, is niet meer bang in het donker, gaat zelf naar de wc om te plassen in plaats van mij te roepen. Hij kon daardoor eindelijk weer uitgerust naar school. Rena is gestopt met haar nachtelijke visites. Ze komt nog weleens overdag langs om even gedag te zeggen of om kort te kletsen, maar ze valt hem niet meer lastig. Bent is sindsdien rustig. Het enige is dat hij nog steeds een bovenmatige interesse heeft in de Melkweg en het heelal. Hij vraagt voor zijn verjaardag een telescoop om naar de sterren te kunnen kijken. Prima. Bent mag van mij best interesse hebben in planeten, maar ik pas voor het nachten wakker liggen door bezoekjes van hun bewoners.” Dit artikel staat in Kek Mama 10-2021. Meer persoonlijke verhalen lezen? Bestel het nieuwste Kek Mama nummer nu zonder verzendkosten >
Als ouder probeer je alles zo goed mogelijk te doen voor je kind. Maar wat als je goede intenties onverwacht botsten met de – soms bijzondere – schoolregels? Isa ontdekte dit op de harde manier toen een onschuldige waterfles voor drama zorgde.
Jij hebt geen reden nodig om je kind te verwennen met het nieuwste van het nieuwste. Herkenbaar? Moeders met deze sterrenbeelden shoppen wel heel veel voor hun kinderen.
Iedere week delen we op Kek Mama een dilemma van onze lezers. Deze week vraagt Sophia (30) zich af: hoe maak ik mijn schoonmoeder bewust dat mijn dochters twee verschillende kinderen zijn en niet van dezelfde cadeautjes houden?
Bizarre, hormonale of gewoonweg crazy aankopen. We doen ze allemaal weleens. Wekelijks vertelt een moeder aan Kek Mama over haar grootste, duurste of vreemdste miskoop. Deze keer Chantal (35) die een dure winterjas kocht voor haar dochter.
Lisa van den Akker (34) is moeder van vier kinderen én hoofdredacteur van Kek Mama. Regelmatig schrijft ze een column over haar avonturen en gedachtes als moeder van een gezellig, maar ook chaotisch gezin.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (10), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
