13 Dingen die ik mis nu mijn kinderen niet meer in Sinterklaas geloven

Jorinde Benner

16 november, 2024 - 17:00

Leestijd: 4 minuten

“Sinterklaas? Echt niet mam, dat is voor baby’s.” Jongste zoon, precies één dag tien, zet zijn handen in zijn zij en kijkt me stellig aan. “Het is niet dat ik geen cadeaus hoef, hè. Maar die kunnen toch ook gewoon met kerst?” Ik weet niet of ik moet lachen of huilen om zijn stellingname. Efficiënt zijn ze, dat moet ik ze nageven. Waarom al die feestdrukte niet gewoon lekker indikken, als de opbrengst toch hetzelfde is?

Veel gemis

Ooit telde ik de jaren af, tot ik niet meer hoefde. Houd het maar eens bij, qua planning en financiën, Sinterklaas, een jarig kind én kerst – en dat allemaal binnen vier weken. Maar nu zijn broer en hij de goedheiligman liever aan de wilgen te hangen, in de hoop op een kerst van Amerikaanse proportie (met van die zuurstokken in de boom enzo, en dan een berg cadeaus eronder), weet ik het zo net niet meer. Want wat zal ik een hoop missen.

Lees ook

Kind

‘Ik had het Sinterklaasverhaal graag nog langer volgehouden’

13x dit mis ik nu mijn kinderen niet meer in Sinterklaas geloven

1. Die gezichtjes vol verwachting, bijvoorbeeld, met rode blossen onder een pietenpetje. Dat pure geloof en vertrouwen. Waardoor je zelf bijna weer in Sinterklaas ging geloven, zelfs al realiseerde je je ook wel dat die kerel in zijn tabberd gewoon de postbode was van drie straten verderop. En dat de pepernoten die je bloedjes in volle opwinding verzamelden in hun wanten, capuchons en broekzakken, een bron waren van bacteriën waarvan je de naam niet eens wilde weten.
   
2. Dat twee héle aaneengesloten weken per jaar hun speelgoed opgeruimd was, alle groenten elke avond schoon opgegeten (ja, zelfs de andijvie) en hun kamers zonder uitzondering stil na half acht (half ácht!) ‘s avonds. Omdat ze zeker wisten dat ze net een Pietje zagen, op het dak aan de overkant – ik had hem toch zeker zelf ook wel gezien? En dat ik er, als ze onverhoopt een keertje toch niet luisterden, een fake phonecall tegenaan gooide met Sinterklaas, waarna ze als schoothondjes niet alleen hun bord leeg aten, maar het ook nog zonder aansporing naar de keuken brachten.
   
3. En zo lang het Sinterklaasjournaal werd uitgezonden, niemand elkaar de hersens insloeg tijdens het koken.
   
4. Dat ik jaar na jaar de fonetisch gespelde verlanglijstjes stiekem uit hun schoenen viste en met een glimlach van oor tot oor in mappen opborg. Bijna jankend om de ‘Ik wil graag een sjokoladeletter want dan heeft u merschien ook nog genoeg gelt vor de arme kinderen’.
   
5. En dat die luid zingend gezette kinderschoenen bij de haard überhaupt al bijna net zo’n sereen plaatje waren als die slapende jongetjes zelf – totaal ontspannen onder hun dekbedjes, waar nu een schoenmaat 37 argeloos onder de dekens uit bungelt.
   
6. Dat ze echt nooit merkten dat de wortel voor het paard, gewoon al vijf schoenzetbeurten gerecycled werd – en daarna in de erwtensoep verdween.
   
7. En nieuwe sokken (oké, wel echt leuke) opeens het toppunt van coolness waren, wanneer ze die als cadeau in hun schoen vonden – om de wegwerprommel van de plaatselijke prijzenknaller toch nog een beetje binnen de perken te houden.
   
8. Dat de door mij in pure onschuld gestrooide kruidnoten rond hun gevulde schoenen, twee minuten later steevast door de hond waren opgevreten.
   
9. Dat kinderen hebben in de Sinterklaasleeftijd, betekende dat ik zelf dus nog een jonge moeder was. En nu dat hele tijdperk is afgesloten, dat óók inhoudt dat ik het pas weer beleef als oma. Óma, ja.
   
10. Dat het inslaan van die belachelijke hoeveelheid decembercadeautjes dan weliswaar het toppunt was van stress, maar ook hét perfecte excuus om met mijn lief even uit te blazen met oesters en prosecco, aan het laatste vrije cafétafeltje in de stad, op zaterdagmiddag.
    
11. En ik zeker weet dat ik de volledige tekst van ‘Zie de maan schijnt door de bomen’ nu echt ga vergeten, tot ik kleinkinderen krijg. Maar in plaats daarvan opeens alles weet van vloggers en YouTubers.
    
12. Maar verdorie nog steeds niet af ben van het knutselen van die pokkensurprises, dankzij school.
    
13. Dus mogen ze lekker nog één keer hun schoen zetten. Kijken we daarna met z’n drietjes op de bank naar ‘Bennie Stout’, de pepernoten binnen handbereik. Vet cool, als je weliswaar tien en twaalf bent, maar weet dat de Pieten toch niet toekijken.”

Abonneer met cadeau of korting

Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!

Ga voor me-time