Kek Mama-columnist en vader Jan Heemskerk spaart ons niet, en zichzelf nog minder. Hij legt het ons nog één keer uit. Deze maand: ziek zijn.
Bij ons in huis is zelden iemand ziek, en al helemaal niet lang. Als dat dan toch voorkomt, is het direct een spektakel van homerische omvang. Uit alle hoeken en gaten worden medicijnen opgeduikeld, veelal ver over de houdbaarheidsdatum, en iedereen draaft zenuwachtig af en aan met bouillon, raketijsjes, kruiken en ijszakken. De zieke mag naar hartenlust klagen over ieder pijntje en rillinkje – zo vaak kan dat immers niet. Er wordt dan ook optimaal van dit recht gebruik gemaakt en wij zijn dus allemaal verschrikkelijke zieken.
Tegelijk weten we natuurlijk best hoe goed we het hebben. Het kan je ook overkomen dat je kind ernstig ziek wordt. Zoals Willems vriendje Bo, die een hersentumor had, goddank operabel en behandelbaar, maar: wat een hel. Natuurlijk allereerst voor Bo die een operatie, bestralingen en chemo moet meemaken, maar ook voor zijn ouders en broertjes, die nog jaren moeten leven tussen hoop en vrees. En of dat niet genoeg is, staat het hele gezinsleven compleet in het teken van die jongen en zijn ziekte. De angst, de verzorging, de ziekenhuisbezoeken, je sterk houden voor je andere kinderen, die er immers ook nog zijn. We hebben van redelijk nabij meegemaakt hoe dit gezin zich door die afschuwelijke tijd heeft heen gevochten en geloof me: dat verdient alleen maar oneindige bewondering. Kinderen maken je zó kwetsbaar. De eerste mevrouw Heemskerk en ik hebben ooit een horrorweek gehad omdat zoon Pieter een moeilijk aantoonbare vorm van pfeiffer onder de leden had. Voor alle zekerheid werden we toch maar doorverwezen naar het VU om leukemie uit te sluiten.
In de dagen voorafgaand aan die afspraak werden we langzaam gek. En het werd er niet veel beter op toen we op de uitslag zaten te wachten op die afdeling vol doodzieke kale kindjes. Gelukkig was er toevallig een buurman, zijn kind hád leukemie, die ons gerust probeerde te stellen. En ook nog hartstikke blij voor ons was toen de uitslag goed bleek te zijn. Wát een held. Het is zo’n ding waar je liever niet aan denkt, maar eigenlijk af en toe aan zou móeten denken: je kind kan ook zomaar ziek worden. En je zou dus eigenlijk elke dag dankbaar moeten zijn dat het gezond en wel is. Ook als je het het liefst achter het behang zou willen plakken. Er zijn niet veel dingen waar ik voor bid, maar wel dat mijn kinderen niets ernstigs overkomt. Daarom zeg ik ‘voorzichtig’ als de jongste het verkeer in fietst. Daarom denk ik stiekem ‘voorzichtig’ als de twee oudsten alles doen wat God verboden heeft. En daarom denk ik ‘dankjewel’ als het ook deze winter bij een griepje blijft.
Jan Heemskerk (53) is radiopresentator en tv-maker, theaterkneus en boekenschrijver, maar eerst en vooral vader van drie prachtzoons bij twee vrouwen. Je mag hem natuurlijk altijd mailen: jan@kekmama.nl
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Vriendschap en opvoeden: twee onderwerpen waar je maar beter een beetje soepel in kunt zijn. Want iedereen doet het anders – en dat is helemaal oké. Toch? Totdat blijkt dat jouw beste vriendin er stiekem heel anders over denkt…
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? Serieus?! In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
