Kek Mama-columnist Jan Heemskerk is vader van drie prachtzoons bij twee vrouwen. Hij spaart ons niet, en zichzelf nog minder. Deze maand legt hij het nog één keer uit.
Ik vind het ook niet leuk, maar dit is dus mijn laatste column voor Kek Mama. Mijn jongste kind gaat naar de brugklas (zit eigenlijk al een jaar in de brugklas, maar dat hadden ze niet door bij de redactie) en dan ben ik dus officieel uit de jonge kinderen. En dit blad is voor mensen mét jonge kinderen. Geschreven dóór mensen met jonge kinderen. Dat is nogal wiedes.
Einde levensfase
Ik mag natuurlijk helemaal niet mopperen, want ik héb al gesmokkeld met de tweede leg – mijn oudste twee zoons zijn al 26 en 23 – en dus tien jaar langer mogen genieten van een klein jongetje in huis. Aan alles komt een eind. Maar leuk is dus anders. Want nu word ik wel keihard geconfronteerd met het definitieve einde van een levensfase: jonge vader. Nu ben ik dus voortaan oude vader. En als ik niet uitkijk (als de jongens niet uitkijken) misschien binnenkort wel opa.
'Steek in mijn hart'
In mijn huis klinken niet langer ijle kinderstemmetjes, maar het gedaver van een kind dat ik qua toonhoogte niet meer van zijn moeder kan onderscheiden. En dat nu al grotere handen en voeten heeft dan zijn arme vader, die in deze – en gelukkig alleen in deze – enigszins petieterig is bedeeld.
Maar: rijd ik de lagere school in het dorp voorbij, krijg ik toch een steek in mijn hart – daar zit geen kind meer van mij, en op dat schoolplein heb ik niets meer te zoeken.
'Hij groeit op'
Mijn kind gaat niet meer spelen met andere kinderen, maar chillen met z’n maten en tochtig onder het raam van ons buurmeisje staan lummelen. Je hoort mij niet zeggen dat het niet leuk is hoor, een groot kind. Het kent iedere speler van elke voetbalcompetitie ter wereld uit zijn hoofd. Het ligt soort van ondersteboven in de hoekbank geplakt, hoofd tussen de kussens, te kijken naar zwakzinnige vloggers of rijdt rusteloos rondjes op de hoverboard, een door electromotoren aangedreven plankje met wieltjes dat voor een volwassene met normale reflexen en dito evenwichtsgevoel niet te besturen valt.
Geniet ervan zolang het duurt
Mevrouw Heemskerk vergelijkt ons kind met een huisdier dat steeds een stukje verder van huis durft, en zo is het precies. Het is allemaal uiteindelijk heel gewoon en hoe-dat-gaat. Maar daar hoeven jullie je dus voorlopig nog geen zorgen over te maken. Ik wil maar zeggen: geniet van jullie kleintjes, en dank dat ik een tijdje een beetje de man in je leven mocht zijn.
Dit artikel staat in Kek Mama 08-2017
