Kek Mama columnist en vader Jan Heemskerk spaart ons niet, en zichzelf nog minder. Hij legt het ons nog één keer uit. Deze maand: dochters.
Zoals jullie weten ben ik de trotse vader van drie zoons. En moet ik het dus doen zonder dochters. Zo is het leven. Als ze maar gezond zijn, zeg ik altijd. Desondanks: veel mensen vinden dat zielig voor mij, ik schijn heel wat te missen. Maar ik heb er persoonlijk niet zo’n last van dat ik geen dochters heb. Mevrouw Heemskerk wel een beetje. Die doet nog weleens leentjebuur bij vrienden, om hier en daar wat dochters te knuffelen, te vlechten en andere meisjesdingen mee te doen. Mijn vrouw, die had nog wel een dochter willen hebben. Ik denk: vooral om dingen voor te kopen. Kleren en spulletjes. Gedoetjes en rommeltjes. Dat je voelt: hadden wij een dochter gehad, waren we allang aan de bedelstaf. Ik zit er dus niet zo mee. Dat ik geen dochters heb. Ik zie er verder ook de aardigheid niet zo van, om eerlijk te zijn. Ik bedoel: ik heb niks tegen meisjes. Heus niet.
Ik constateer alleen dat het minivrouwen zijn, met minivrouwenstreken. Zo kunnen ze heel goed gemene dingen over andere meisjes zeggen. Nuffig hun neusje ophalen. Schril schreeuwen en stampvoetend huilen. Dat soort dingetjes. Emotionele dingetjes. Hysterische dingetjes. Jongens zijn ook niet alles, hoor, maar ze zijn in elk geval overzichtelijk. Het zijn minimannen: simpele wezens met grove emoties (boos, blij, verdrietig) die gemakkelijk zijn te managen (“Ben je verdrietig, jongen?” “Ja, pap.” “Zakje chips?” “Ja!”). Jongens doen wat je zegt, en zo niet, doen ze na enig opvoedkundig geweld alsnog wat je zegt. En dragen je dan geen kwaad hart toe, want ze hadden erom gevraagd. Jongens zijn de top, qua kinderen.
Ik vraag dan ook weleens aan die vaders van dochters: “Wat is er precies zo leuk aan dochters?” Want ik ben van goede wil en wil me graag laten overtuigen. “Dat valt niet uit te leggen”, zeggen ze dan. “Dat moet je meemaken. De liefde van een dochter voor haar vader laat zich met niets vergelijken, zo mooi. Je weet niet wat je mist.” Het meest concrete dat ik er ooit heb kunnen uitsleuren is: ze doen zo goed hun best op school. Ik hoorde van de week mevrouw Heemskerk onze jongste zoon uitleggen waarom hij de disco op zeilkamp nu nog stom vindt, maar over een paar jaar niet meer, want: “Dan heb je belangstelling voor meisjes”.
Hij keek er bedenkelijk bij, alsof hij zich zoiets belachelijks niet kon voorstellen. Maar zijn moeder heeft gelijk: zijn broers moesten op die leeftijd ook niets van meisjes weten, maar hebben allebei inmiddels vaste verkering. En ik? Ik vind het heel gezellig dat ik schoondochters heb. Want die zijn niet mijn zorg, maar die van mijn zoons. En die van hun vaders. De arme drommels.
Jan Heemskerk (53) is radiopresentator en tv-maker, theaterkneus en boekenschrijver, maar eerst en vooral vader van drie prachtzoons bij twee vrouwen. Je mag hem natuurlijk altijd mailen: jan@kekmama.nl
Boys moms weten: zoons kunnen heftig zijn. Zo ook het zoontje van Frida, toen ze op vakantie was in Kroatië met haar gezin. Hij legde eigenhandig het hele zwembad plat. Per ongeluk.
Elke ouder weet: er komt een moment en dan pikt je kind iets op wat ie absoluut niet had mogen horen. Zo liet de vijfjarige Hugo op een subtiele, maar duidelijke manier weten hoe zijn vader over bepaalde collega’s denkt.
Met twee gezinnen op vakantie, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, dachten Anna en haar man. Dat viel tegen, bleek toen ze eenmaal in Frankrijk gearriveerd waren.
Wanneer je de eerste bent in je vriendengroep die moeder wordt, vergt dat wat aanpassingsvermogen van de rest. Een vaardigheid die niet iedereen even goed onder de knie heeft. Dat bleek wel, toen een vriendin van Noëlle met dit kraamcadeau op de proppen kwam.
Toen Rosie een baby was, vond ik uiteten gaan best een uitdaging. Nu ze twee is, valt het nog niet altijd mee. En dat heeft niet alleen met het kind te maken.
We bereiden ons maandenlang voor op dé grote dag: de bevalling. Bevalplan? Check. Pufcursus? Check. Maar van presentatrice Shelly Sterk mogen we ons best vaker focussen op de periode ná de geboorte, het herstel: “Je lichaam is de volgende dag echt niet klaar voor een wandeling van tien kilometer achter de kinderwagen.”
