iPad de deur uit: ‘Ik kreeg op geen enkele manier contact met mijn kinderen’

Rosanne (37), moeder van Nant (8) en Fien (7):

“Ik was er sowieso al op tegen, op de komst van de iPads. Ik vond de kinderen nog zo klein… Mijn toenmalige man Vincent haalde ze in huis vlak voordat we drie jaar geleden op vakantie gingen naar Zuid-Frankrijk. Het leek hem wel handig voor zo’n lange rit. Nant en Fien, toen vijf en bijna vier, waren door dolle heen.

Nant kon er al vrij snel redelijk goed mee uit de voeten, Fien was er minder bedreven in. Zij had de glasplaat binnen een maand in duizend stukjes weten te breken. Ik rekende iets van € 50 voor een reparatie af en ik kocht er een hoes voor € 40 bij. Daarmee zou ze in theorie de iPad door een vrachtwagen moeten kunnen laten overrijden. Na drie maanden zat er opnieuw een barst in het scherm. Ik liet het zo; het ding functioneerde tenminste nog.

Opladen

Er ontstond een voortdurende onrust in huis met betrekking tot het opladen. Als dat vergeten was, werd de sfeer grimmig. Dan wilde Nant op Fiens iPad of omgekeerd en ontstond er ruzie. Als ik dan vervolgens de andere iPad ook maar ergens op een onbereikbare plek aan de lader legde, keerden ze zich samen tegen mij. Ze konden bést met z’n tweetjes filmpjes kijken, riepen ze dan. Ik gooide vervolgens een bak Playmobil op de grond leeg en moedigde ze aan daarmee te gaan spelen. Er werd geen seconde iets mee gedaan. Ja – door mij; ik kon alles uiteindelijk weer in de bak terugdoen. Ik had het immers ook uitgekieperd.

Uit elkaar

Ons huwelijk zat in die periode al een tijdje in zwaar weer. Die winter besloten we uit elkaar te gaan. En hoewel dat in goed overleg ging, was de emotionele belasting behoorlijk. Ik heb wat afgejankt in mijn eentje in mijn nieuwe huis. De iPad werd een uitkomst voor de momenten dat ik de kinderen er even niet bij kon hebben, daar ben ik heel eerlijk in. Ik had gewoon geen fut meer voor de ga-nou-buitenspelendiscussie.

Als ik mijn kinderen met z’n tweetjes naast elkaar op de bank zag zitten, allebei een koptelefoon op, volledig in beslag genomen door het schermpje voor hun neus, voelde ik me schuldig. Maar als ik het niet toeliet, zouden ze gaan jengelen en dan zou mijn emmertje overlopen en zou ik gaan schreeuwen of nog erger: huilen. Dan maar liever iets te lang op de iPad zitten, toch?

Linea recta naar hun schermpjes

Nant en Fien werden steeds afhankelijker van hun iPad. Ze gingen niet naar bed voordat ze honderd procent zeker wisten dat beide apparaten aan de lader lagen. Ze liepen in de ochtend linea recta naar hun schermpjes. En als ze naar Vincent gingen, was die verrekte iPad het eerste wat ze in de tas deden, tot Vincent er zelf twee voor ze kocht – probleem opgelost.

“Ze gingen niet naar bed voordat ze honderd procent zeker wisten dat beide apparaten aan de lader lagen”

In ieder huis een iPad; dat was het moment waarop ik besefte dat onze kinderen echt verpest waren op dit punt. Ze namen het ding standaard mee naar het toilet, kwamen nauwelijks nog buiten en zeurden de oren van mijn kop over zaken als Robux, virtueel geld waarmee je items in een spelletje kan kopen. Dat virtuele geld kost dan wel weer écht geld. Het kind van een vriendin had haar wachtwoord onthouden en haar op die manier voor € 100 aan Robux ontfutseld. Ik veranderde direct mijn wachtwoord. Dit had mij ook kunnen overkomen.

Lees ook – Mijn zoontje hackte mijn rekening: ‘Hij had maar liefst 1350 euro uitgegeven’ >

De deur uit

Twee maanden geleden heb ik de iPads de deur uitgedaan nadat ik voor de zoveelste keer op geen enkele manier contact kreeg met mijn kinderen. Ik had voortdurend het idee dat ik tegen een muur stond te kletsen. Ik kon honderd keer roepen dat het eten op tafel stond. Ik hoorde ze allebei steeds vaker schelden en tieren als ze spelletjes deden en ik betrapte ze regelmatig op het kijken van absurde filmpjes, die als je het mij vraagt niet voor kinderogen bestemd zijn, maar wel op TikTok staan.

“Ik had voortdurend het idee dat ik tegen een muur stond te kletsen”

Ik heb de touwtjes de afgelopen jaren veel te veel laten vieren. Waar mijn zus heel duidelijke afspraken over apps en schermtijd heeft (en ik dat altijd overdreven vond), mocht bij mij alles. Zo nu en dan zette ik de iPad in als dreigmiddel: ‘Als jullie nu niet je tanden gaan poetsen, ben je morgen de hele dag de iPad kwijt.’ Maar ik ben vooral een verbale dreiger en dat weten de kinderen maar al te goed. Ik ben een moeder met een rubberen ruggengraat.

Met geen mogelijkheid in beweging

Het begon me steeds meer te storen dat ik mijn kinderen amper sprak en dat we een kast vol ongebruikt speelgoed hebben. Doorslaggevend was een weekendje weg in een tent, bij een boer op het erf. Het was een glamping, dus kamperen-met-ligbad; ik had er de hoofdprijs voor betaald. Op het boerenerf was van alles voor de kinderen te doen; ze mochten de boer helpen, er waren tal van speelplekken, het stikte er van de kinderen en het was ook nog eens prachtig weer.

Nant en Fien hingen in de tent op bed, met hun iPads. Ik kreeg ze met geen mogelijkheid in beweging, tot ik de schermpjes afpakte. Er ging een knop om bij me. Ik ben met de apparaten naar de boer gelopen en heb demonstratief gevraagd of hij ze tot ons vertrek wilde bewaren. Nant en Fien keken me met grote ogen aan, maar durfden onder toeziend oog van de nogal imposante boer niet in protest te komen.

Voet bij stuk

Dat deden ze uiteraard wel in de tent. Ik was de meest afschuwelijke moeder ooit, schreeuwden ze zo hard dat de rest van de camping het kon horen. Ik heb ze genegeerd en alleen maar gewezen naar alle kinderen die buiten rondreden op skelters. Na een halfuur verstomde het geluid. Ik pakte een boek en ging in de hangmat liggen. Van de buurvrouw in de aangrenzende tent kreeg ik een bemoedigende knipoog.

“Ik was de meest afschuwelijke moeder ooit, schreeuwden ze zo hard dat de rest van de camping het kon horen”

Het werd de kinderen na een uur duidelijk dat ik dit keer voet bij stuk zou houden. Toen dachten ze nog dat het voor een paar dagen zou zijn. Het beviel me alleen zo goed, dat ik het thuis heb voortgezet. De iPads zijn de deur uit. Het dringt bij vlagen nog steeds niet tot de kinderen door dat ik dit echt gedaan heb, want ze blijven erop terugkomen. Dat ze op zolder liggen, weten ze niet. Ze denken dat ik dat iPads heb verkocht. Ze hebben hun schermpjes bij Vincent nog, ze komen wat dat betreft niets tekort.

Schermloos

Bij mij staat het persoonlijke contact weer voorop. We bakken koekjes samen, iets waar ze voorheen nooit zin in hadden. Ik heb een bak vol knutselspullen op tafel staan; we kleuren wat af met z’n drietjes. Ze spelen iedere dag buiten en in de weekenden gaan we naar het bos of naar een speeltuin of we kijken samen een kinderfilm. Er wordt weer gesproken met elkaar; we hebben de leukste gesprekken en dat benoem ik ook steeds.

“In de toekomst gaat het volgens strikte regels. Geen TikTok meer. Hooguit een uurtje per dag”

Ik zal dit echt niet eeuwig volhouden en die dingen uiteindelijk echt wel weer een keer van zolder halen. Maar dan gaat het wel volgens strikte regels. Geen TikTok meer. Hooguit een uurtje per dag. Bij ruzie een week de iPad kwijt – dat werk. Wat dat betreft had mijn zus het zo slecht nog niet bekeken.”

In de glossy Kek Mama lees je de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts €29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.