‘Ik ben heel geduldig, maar nu moeten ze echt ophouden’

Drie keer wat anders uit de kast trekken omdat Toon vrij duidelijke ideeën heeft over zijn outfit? Geen probleem. Het scheelt wel dat hij dat doet met commentaar als: ‘De onderbroek die jij voor mij hebt uitgekiest (hij is drie hè mensen, de vervoegingen komen nog goed) vind ik saaaaai.’ En als hij vervolgens een stuk peperkoek met salami wil en dat nog opeet ook, snap ik ineens wel dat een zwart-witte onderbroek in zijn ogen nogal gewoontjes is.
 

‘Mama, ik heb een probleempje’

Als hij roept ‘Mama, ik heb een probleempje’ nadat hij een halve bak yoghurt over de bank heeft gekieperd, vind ik dat schattig. Zonder morren haal ik het zoveelste doekje eroverheen. (Intussen kan ik niet wachten een nieuwe bank te kopen als de fijne motoriek wat is bijgestuurd. En dan kun je denken: yoghurt eten op de bank, je bent GEK geworden. Maar ach, pick your battles.) Laatst was ik een keer echt geïrriteerd omdat er een fikse klodder mayo met ratatouille op een stoffen stoel belandde terwijl we ergens op bezoek waren. Maar dan smelt ik toch als Toon nadat ik het heb opgeruimd uitgelaten zegt: ‘Mama, jij bent een held.’
 

Gekrijs maakt me gek

Het enige waar ik echt niet tegen kan is het aanhoudende roepen, gillen, schreeuwen. Of het nou is omdat ze elkaar door het hele huis hondje spelend achterna zitten. Of dat ze steeds met precies dezelfde raceauto / iPad / stuiterbal willen spelen (dat er viereneenhalf jaar tussen zit, maakt niks uit heb ik gemerkt) en met veel kabaal blijven duwen en trekken. Lol of ruzie, gekrijs maakt me gek. Dan kan ik van het ene op het andere moment heel hard gillen: ‘Jongens, en nou OP-HOU-DEN.’. En weet ik: het volume hebben ze niet van een vreemde. Amai.
 

In Kek Mama 01-2018 lees je hoe Joan bij het uitdelen van geduld duidelijk niet vooraan stond en daar schrijft ze heel geestig over. Het nummer koop je hier.

Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >