- Ze wilden een puppy, dus het leek zo’n leuk compromis, dat hippe, witte designaquarium. Tot ik ontdekte dat de lamp ook ’s avonds aan moet blijven (voordat Giny de Gup en Gerard Garnaal inclusief warmwaterbeplanting het loodje leggen). En mijn zo zorgvuldig warm verlichte woonkamer opeens gehuld is in oogverblindende TL.
- Die pup kwam er natuurlijk toch. En weegt nu bijna dertig kilo. Waardoor naast de lichtgrijze bank (met vette kindervingervlekken én pootafdrukken) nu een onooglijke hondenmand staat, die de komende vijftien jaar als dreigende bron van vlooien de feng shui blokkeert.
- Die vingervlekken beperken zich gelukkig slechts tot de meubels, ramen, en muren in het trappenhuis (want waarom zou je de leuning vastpakken als je na het kuilen graven eigenlijk veel beter tegen de muur kunt steunen?). Naast de schoonmaakmiddelen prijkt dus een reusachtige pot witte latex. Ach, ik was toch altijd meer een klusser dan een poetser.
- Dat fel begeerde winterdorpje in pvc-sneeuw klonk nog best gezellig. Toen het kerst was. Tot het reuzenradje tegen dennendecor niet alleen knipperende lichtjes bleek te bevatten, maar óók nog een muziekje. Dat na een maand fulltime spelen op twee AAA’tjes nog steeds niet stuk is. En nee, het kan nog niet naar zolder. “Het is een wínterlandschap, mam. Geen kerstversiering. Zie jij de zon al schijnen?”
- DE LEGO IN PRIMAIRE KLEUREN. Want ja, daar spelen ze dus ook nog mee als ze elf zijn.
- O, en de gameconsole kan natuurlijk prima achter gesloten deurtjes in het tv-dressoir. Maar ja, daar werken de arena’s van Skylanders, Lego en Disney niet. Daar gaat dus de zorgvuldig gestileerde vazencollectie. De kinderen vinden hem juist stukken decoratiever nu, met Captain America, Batman en Luke Skywalker er al zwaardvechtend tussen.
- En wat doen die gedragen tennissokken in de magnolia?! Die horen op z’n minst in de immer aanwezige prop vuile was op de trap naar boven.
- Oké, de galerij met ingelijste kindertekeningen is een pronkstuk, werkelijk waar. Mijn felbegeerde kunstreproductie moest er wel voor wijken, maar hé: dit zijn tenminste originelen.
- Maar het aller-, allermooiste pronkstuk dat in een kinderloos leven niet eens de voortuin had gehaald, staat onder een stolp op mijn nachtkastje. Een glanzend porseleinen paard met strass-steentjes, dat ze speciaal voor mij kochten van hun eigen zakgeld. Omdat ze zeker wisten hóe prachtig ik het zou vinden.
Ze hadden helemaal gelijk.
Dit artikel is al een keer eerder gepubliceerd.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
