Dít zijn de voordelen van babygebaren

05.02.2020 14:01

Gebaar: Vlinder

In mijn vorige blog vertelde ik al dat wij dankzij babygebaren de eerste maanden al gebarend naar onze dochter hebben doorgebracht. Mocht je nog steeds niet overtuigd zijn dat dit iets voor je is, lees dan onderstaande punten even door. Wie weet brengt het je op andere gedachten.

Toen Nora 10 maanden oud was kon ze ons uitleggen waarom ze niet kon slapen: ze wilde water drinken. Maar ze kon ook aangeven wanneer ze melk wilde, of ze mama of papa nodig had en dat ze een poes op straat zag lopen. Dat scheelt je een hoop giswerk, kan ik je vertellen.

Je maakt meer contact met je kind als je gebaren gebruikt; ze moeten tenslotte naar je kijken om ook de gebaren te zien. Andersom geldt trouwens hetzelfde. Tegelijk naar je telefoon kijken en proberen de gebaren te begrijpen kan niet. En dat is eigenlijk best fijn.

Stel: je zit in een druk café en er komt een vlaag poepgeur voorbij die je iets te bekend voorkomt. Brul jij dan al snel ‘heb je gepoept?’ door de zaal? Nergens voor nodig als je kind ook het gebaar voor ‘poep’ kent. En dan kun je gelijk – met één simpel gebaar – vertellen dat de luier verschoond gaat worden.

Eigenlijk vind ik de zin: ‘en wat zeg je dan…?’ als een kind niet gelijk uit zichzelf bedankt verschrikkelijk stom – ook al is -ie vaak hartstikke nodig. Het gebaar voor ‘dankjewel’ is een stuk subtieler en minstens zo doeltreffend. Een goed alternatief lijkt me zo.

Het schijnt zo te zijn dat het gebruik van gebaren de taal- en spraakontwikkeling van jonge kinderen bevordert en de woordenschat op 4-jarige leeftijd groter is dan bij kinderen die niet gebaren. We weten natuurlijk niet of Nora net zo’n kletskous geweest zou zijn als we geen gebaren hadden gebruikt maar wij geloven graag dat het heeft geholpen.

Nora kon al vrij vroeg zélf een gesprek met ons beginnen, in plaats van moeten af te wachten tot wij iets zouden benoemen. Zo kon ze ons wijzen op iets dat ze zag, vertellen over iets dat ze die dag beleefd had op de crèche of aangeven waar ze behoefte aan had.

Nora noemde mij en haar vader in het begin ‘papa’ maar wist heus wel dat er verschil was. Wij gelukkig ook door de gebaren die ze erbij maakte. Zo wist ik precies wanneer het de beurt van mijn man was om de luier te verschonen of wanneer ik even net moest doen alsof ik het gebaar niet goed gezien had.

Toen Nora van de babygroep overging naar de peutergroep was er groot, groot verdriet. Niet alleen bij Nora maar ook ons vader- en moederhart huilde. Na twee weken kreeg ik een sms van de oude leidster met wie Nora veel gebaarde door het raam: ze had – zonder te huilen! – gezwaaid, verteld dat ze nu bij de Nijntjes was en dat ze een boekje ging lezen. Ik kreeg de foto’s van haar gebaren en voelde me gelijk beter.