COLUMN ROOS: Zijn moeder kijkt kwaad. Altijd.

Dag jochie met je zwembadhaar, Wat had je een pret toen je met Miró je zwembroek liet zakken. Elke week hetzelfde ritueel. Jullie stuiven kletskleddernat de kleedkamer in. Uitdagend kijken jullie elkaar aan, het chloor beet jullie ogen rood. Dan tellen jullie af. Eén, twee, drie. Plotseling zijn de zwembroeken als natte dweilen in een hoek geschopt en dansen jullie door de ruimte. Slap van plezier hangen jullie in elkaars armen. Jullie gebrul, geschater, opgewonden jongensgehinnik kaatst tegen de witte tegels. En dan opeens ben jij doodstil. Zoals elke week zodra je moeder binnenkomt. Verstomd en verstijfd. Van uitgelaten labrador verander je in een ineengekrompen vuilnisbakje. Een vuilnisbakje dat onopgemerkt wil blijven.

‘Was je weer niet goed genoeg?'

Ze kijkt kwaad. Altijd. Ze moppert. Iedere week. “Ben je nog niet klaar?” “Weet je wel dat ik eerder van mijn werk moet komen om jou op te halen?”
“Hoezo niet afzwemmen? Was je weer niet goed genoeg?” Mijn zoon kijkt vragend naar mij. Ik bestudeer de tegelvoegen. Wat moet ik zeggen? Dat de mama van zijn vriendje misschien een rotdag had? Dat we allemaal weleens bitsig zijn? Ik kom er niet meer mee weg. Want dit herhaalt zich al weken.
Waardoor ik vrees dat ze altijd zo tegen je praat. Terwijl jij zwijgend je nat geworden veters strikt. Eigenlijk wil ik niet oordelen. Maar ik zie wat er gebeurt als jij jouw mama ziet. Ik zie dat ze je ruw meetrekt wanneer je je niet snel genoeg het zwembad uit haast. Ik zie hoe je hoofd nog eenmaal omdraait, verlangend naar de warme veiligheid van de kleedkamer.

Ik ben bang dat ik het niet laten kan

Ik heb jouw moeder jou nooit zien slaan. Misschien doet ze dat ook niet. Maar wanneer spreek je over kindermishandeling? Bij een klap? Of al eerder, wanneer zevenjarige jongetjes transformeren in bange diertjes als hun moeder binnenkomt? Dag jochie met je zwembadhaar. Ik wil me nergens mee bemoeien. Maar ik ben bang dat ik het maandag niet laten kan. Als ik iets tegen jouw mama zeg, weet dan dat ik geen ruzie zoek. Ik zoek alleen de tederheid die zij vast voor jou heeft. En die ze misschien vergeten is. Tot die tijd, jochie met je zwembadhaar, sla ik in gedachten mijn armen om je heen. Want als ik naar jou kijk, kleuren mijn ogen rood. En ik heb niet eens gezwommen.

Roos Schlikker (41) is journalist, schrijver, columnist en theatermaker, zowel letterlijk als figuurlijk. Samen met haar man François heeft ze twee zonen: Miró (6) en Róman (4). Mail Roos op roos@kekmama.nl.