Roos Schlikker (42) is journalist, columnist en moeder van zoons Miró (8) en Róman (6). In Kek Mama schrijft ze over haar gezinsleven.
Het nadert: ons hoogseizoen. Nee, niet wat betreft werkdrukte of vakantiebedrijvigheid. Onze piek bedraagt slechts een paar weken per jaar, maar het is me een drukte van jewelste. Tussen de verjaardagen van de jongens zit namelijk maar drie weken. Sterker, ik was bij allebei op dezelfde datum uitgerekend (waardoor het lijkt of wij alleen in januari neuken – quod non).
Gelukkig kwam Miró drie weken te vroeg, vandaar dat er geen overlap is. Althans geen totale overlap, want twee verjaardagen op elkaar betekent twee keer traktaties bedenken, uitnodigingen macrameeën, feestjes en twee keer een hyperdepiep jongetje dat dagenlang het aantal uren telt tot de grote dag aanbreekt.
Met name het feestjesgedeelte houdt me wakker. Dat was trouwens vroeger al zo. Mijn ouders deden doorgaans niet zoveel aan verjaardagen en omdat ik tóch een partijtje wilde, organiseerde ik het zelf. Ik maakte uitnodigingen, verzon spelletjes, kocht snoepjes, het was een militaire operatie. Ik denk dat mijn moeder nooit enig idee heeft gehad hoe druk ik ermee was.
Nu ben ik er weer druk mee. Toen de jongens nog heel klein waren, kwamen we nog weg met een voorstelling in een snoezig kindertheatertje, maar al gauw waren ze de ridder- en superheldenfase ontgroeid en moest er iets op het program staan wat ‘cool’, ‘dope’ en ‘gruwelijk’ was, waarbij je gruwelijk als compliment schijnt te moeten opvatten.
Lees ook
Zo organiseer je een kinderfeestje in 12 stappen >
Ieder jaar is het getob. Zo gingen we eens glow-in-the-darkbowlen. ‘Volledig begeleid!’ stond er enthousiast op de site. Maar in de praktijk bleek die begeleiding te bestaan uit een hangjongere achter een loket die lamlendig een baan aanwees. Waarna François en ik twaalf hysterisch hupsende, niet veterstrikkende jongetjes van schoeisel dienden te voorzien en intussen probeerden te voorkomen dat die koters hun teentjes braken onder het gewicht van een veel te zware uit glibberhandjes stuiterende bowlingbal.
Vorig jaar gingen we naar een trampolinepark. Dat leek reuze relaxed, tot een kennis die hetzelfde had gedaan me vertelde dat een van de vriendinnetjes van haar zoon een beetje lullig terecht was gekomen: hallo gebroken been. Feestje voorbij. Met klotsoksels heb ik de kindermeute goddank heel weten te houden.
Dit jaar staan er grafftifeestjes op het program. Ik mag de kinderen dumpen in een loods waar ze van alles kunnen onderkliederen. ‘Volledig begeleid!’ Ik houd mijn hart vast. En zet alvast een biertje koud voor als het hoogseizoen voorbij is. Want dan is het gruwelijk mamatijd.
Deze column staat in Kek Mama 11-2018.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Je kind is je dierbaarste bezit en je wilt ten alle tijden dat je kind veilig is, ook als ze niet bij jou is. Met een dubbel gevoel liet Margje haar dochter logeren bij een vriendinnetje. Had ze maar naar haar gevoel geluisterd.
Weet je nog hoe je als baby voor het eerst in bad ging, of dat moment waarop je je moeder voor het eerst herkende? Waarschijnlijk niet. We kunnen ons niets herinneren van onze eerste levensjaren en dat leek altijd logisch, want ons brein zou toen simpelweg nog niet klaar zijn om herinneringen op te slaan.
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.
Als ouder denk je soms dat je alles wel ongeveer weet: hoe je moet troosten, hoe je grenzen uitlegt, hoe je je kind leert om aardig te zijn. Tot er ineens iets gebeurt wat niet in de opvoedboeken staat.
Want niet elke stiefmoeder is een boze heks met een appel… Stiefmoeders hebben het vaak zwaar te verduren. Bedankt, Disney – met je stiefmoeders die óf in spiegels praten óf gifappels brouwen. Want eerlijk is eerlijk, in het echte leven bestaan er ook héél veel geweldige stiefmoeders.
Je baby begint te huilen en je vraagt je af: moet je meteen reageren, even wachten of laat je jouw kleintje zelf leren kalmeren? De ene ouder zweert bij direct oppakken, de ander bij gelooft dat het beter is om de baby even te laten huilen. En alsof dat nog niet verwarrend genoeg is, zeggen […]
