Roos Schlikker (42) is journalist, columnist en moeder van zoons Miró (8) en Róman (6). In Kek Mama schrijft ze over haar gezinsleven.
Lees verder onder de advertentie
In een seconde zit ik overeind. Mijn slapen zijn vochtig, ik hijg, buig me over hem heen en probeer mijn adem rustig te houden zodat ik naar de zijne kan luisteren. Ja. Daar klinkt het. Gelijkmatig. Rustig. Hij doet het. Hij leeft. Ik ga weer liggen.
“Mamaaaaaa!” Het is een halfuurtje later. Ik vlieg opnieuw overeind. Ik hoor zijn stem, zo duidelijk. Zoals ik hem al uren hoor. Zoals het de rest van de nacht in mijn hoofd zal klinken, terwijl hij rustig slaapt. De paniek. Het overslaan.
Het telefoontje
Het was druk geweest op het feestje waar ik mijn glas hief. Het gekwetter om me heen had mijn telefoon even overstemd. Zul je altijd zien. Toen ik keek zag ik zijn gemiste oproep. Ik luisterde zijn bericht af. En mijn adem stopte. “Mamaaaaaa!” Het is het telefoontje dat je als ouder nooit wil krijgen.
Lees verder onder de advertentie
Sinds een paar maanden loopt Miró zelf naar het voetbalveldje in de buurt. Hij moet daarvoor één weg oversteken. Voor de zekerheid heeft hij een horloge bij zich waarmee hij in geval van nood kan bellen. De enkele keer dat hij er gebruik van maakte was om mede te delen dat-ie nog zo lekker aan het spelen was en niet naar huis wilde. Of dat-ie moest poepen.
“Mamaaaaaa! Ik ben aangereden!” Hij had het zo netjes gedaan. Gewacht bij het zebrapad, links rechts links gekeken, een fietser was voor hem gestopt, hij bedankte haar en bam! De scooterrijdster had niet geremd en knalde dwars over hem heen. Het is een wonder dat ik zelf geen ongelukken maakte toen ik naar hem toe racete. Het is een nog veel groter wonder dat de ambulancebroeder hem heelhuids mee naar huis gaf. “Hij heeft een klap op zijn hoofd gehad en de scooter reed over zijn been, maar hij mankeert niets. Wat een mazzelaar.”
Lees verder onder de advertentie
Dankbaar
Die nacht leg ik een matrasje naast de mazzelaar. Hij droomt zijn diepe dromen.
Elk halfuur schrik ik wakker van zijn kreet. De kreet die hij allang niet meer slaakt, maar die zich via mijn voicemail in mijn geheugen heeft geëtst. “Mamaaaaaa!” Ik kijk naar hem de volgende morgen en realiseer me dankbaar: ik heb een zoon die werd aangereden, maar gewoon weer ontwaakt. Hij rekt zich uit en mompelt: “Ik droomde dat ik Messi was.”
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).