Chef redactie Mariëtte Middelbeek is zelf nogal hysterisch als het op peuterschaafwonden aankomt. Maar zelfs zij vindt dat we nu doorslaan met valles voor kinderen.
Ik was in de speeltuin. In een niet nader te noemen dierentuin met heel veel apen, maar daar gaat het nu even niet om. Want Casper vond die apen wel lollig, maar zijn ogen gingen pas echt glimmen bij de glijbaan, dus brachten we daar de meeste tijd door en vroegen we ons intussen af waarom we een uur hadden gereden om hier te komen.
Maar goed, de glijbaan dus. Het was er zo eentje met een trapje dat aan weerszijden van een leuning was voorzien, een huisje met voldoende ruimte om de juiste glijpositie in te nemen en dan zo’n vlak stukje aan het einde, zodat peutertjes met vaart niet rechtstreeks het gorillaverblijf in gelanceerd werden. Zo eentje waar zelfs een licht hysterische moeder als ik geen hartkloppingen van krijgt.
Want dat ben ik dus: licht hysterisch. Of voorzichtig. Of probleemvoorkomend, of hoe je het ook wilt noemen. Ik bedoel: mijn kind moet van mij een fietshelm op. In het zitje. Als ik me daarmee buiten begeef zijn de doe normaal-blikken niet van de lucht, maar sinds ik ooit een kindertraumachirurg interviewde die me bijspijkerde op het gebied van ‘dingen die fout kunnen gaan met een kind op een fiets’ ben ik onverbiddelijk over het gebruik van die helm. Mijn man verklaart me voor gek.
Lees ook
‘Kinderen moeten meer risicovol buitenspelen’
Verder voorkom ik blauwe plekken het liefst en beschouw ik een bloedende snee in een peuterknie als mijn persoonlijk falen, maar ik heb dit soort gekkigheid tegenwoordig wel wat meer in de hand, want kinderen schijnen niet per definitie gelukkiger te worden van ouders die als menselijk vangnet om ze heen zwermen. Soms valt Casper van de tuinbank. Dat doet pijn. En daar leert hij van dat hij dus niet op het bewegende leuninkje in het midden moet klimmen. Het is een simpel maar doeltreffend principe dat ik als mantra door mijn hoofd laat gaan als mijn peuter iets wiebeligs en potentieel gevaarlijks doet en ik maar even de andere kant op kijk.
Dus nam ik bij die bewuste glijbaan in dat dierenpark vol apen plaats op een houten krokodil en keek van een afstandje toe hoe Casper naar boven klom over het trapje met twee leuningen, naar beneden gleed en voorover kukelde, maar dat gaf niet want er lag zand.
Na Casper was een meisje, laten we haar Lieke noemen, aan de beurt. Ze was een jaar of twee en had het geluk van één moeder en drie liefhebbende tantes om zich heen, die heel graag pijn bij kleine Lieke wilden voorkomen. Dus werd er eerst vergaderd over de juiste glijbaan-strategie, waarna Lieke naar boven mocht klimmen met aan weerszijden een bodyguard en eentje achter zich op de trap. Vervolgens was het plan dat Lieke niet op haar billen naar beneden zou gaan want dan zou ze onderaan voorover kunnen vallen, zoals Casper net was overkomen. Hoe, dat is mij een raadsel, want de vierde beschermvrouw stond klaar om Lieke op te vangen, maar goed, blijkbaar kon het. Dus werd na ampel beraad besloten haar op een ingewikkelde buikpositie naar beneden te sturen, wat ze natuurlijk krijsend weigerde, waarna ze dan maar op schoot van de glijbaan moest.
Nu ben ik erg voorstander van leven en laten leven en doe het lekker op je eigen manier. Vooral omdat ik over het algemeen ook maar wat doe en wie ben ik om iets te vinden van een ander? Maar zelfs ik, overdreven fietshelm-moeder, kreeg hier een licht ‘slaan we niet een beetje door’-gevoel bij. En nu moeten kinderen ook nog op valles, omdat ze blijkbaar niet weten hoe dat moet, vallen. Daar kunnen die kinderen niks aan doen, het is de schram-angst van hun ouders die heeft gemaakt dat ze niet mogen vallen en dus niet hebben geleerd hoe ze dat een beetje relaxed en zonder al te veel botbreuken doen. Ik snap het punt wel: spoedeisende hulp afdelingen schijnen overspoeld te worden door leerlingen die tijdens de gymles een of andere kwetsuur hebben opgelopen, omdat ze nooit hebben geleerd hoe je kunt vallen zonder meteen een bot te breken. Maar, zo bedacht ik zittend op die houten krokodil, ik denk dat het beschermingscordon van Lieke én ikzelf beter valles kunnen volgen. Hoe laat ik mijn kind af en toe vallen zonder zelf hysterisch te worden. Ik schrijf me in.
Mariëtte (33) is chef redactie van Kek Mama en moeder van Casper (2,5) en Nora (1).
Tijdelijke aanbieding: Neem nu een abonnement op Kek Mama en krijg een gratis tas naar keuze >
Boys moms weten: zoons kunnen heftig zijn. Zo ook het zoontje van Frida, toen ze op vakantie was in Kroatië met haar gezin. Hij legde eigenhandig het hele zwembad plat. Per ongeluk.
Elke ouder weet: er komt een moment en dan pikt je kind iets op wat ie absoluut niet had mogen horen. Zo liet de vijfjarige Hugo op een subtiele, maar duidelijke manier weten hoe zijn vader over bepaalde collega’s denkt.
Met twee gezinnen op vakantie, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, dachten Anna en haar man. Dat viel tegen, bleek toen ze eenmaal in Frankrijk gearriveerd waren.
Wanneer je de eerste bent in je vriendengroep die moeder wordt, vergt dat wat aanpassingsvermogen van de rest. Een vaardigheid die niet iedereen even goed onder de knie heeft. Dat bleek wel, toen een vriendin van Noëlle met dit kraamcadeau op de proppen kwam.
Toen Rosie een baby was, vond ik uiteten gaan best een uitdaging. Nu ze twee is, valt het nog niet altijd mee. En dat heeft niet alleen met het kind te maken.
We bereiden ons maandenlang voor op dé grote dag: de bevalling. Bevalplan? Check. Pufcursus? Check. Maar van presentatrice Shelly Sterk mogen we ons best vaker focussen op de periode ná de geboorte, het herstel: “Je lichaam is de volgende dag echt niet klaar voor een wandeling van tien kilometer achter de kinderwagen.”
