Schelden in het bijzijn van je kinderen? Kan prima, vindt blogger Kate Levkoff. Op Scary Mommy deelt ze vijf redenen waarom.
“En één van de voordelen hieraan is: ik ben vrij om te zeggen wat ik wil, wanneer ik dat wil, zonder op m’n vingers getikt te worden.”
“Ik weet dat ik het goede voorbeeld moet geven, daarom draag ik een broek als ik ze naar school breng. Maar ze mogen niet vloeken. Ook niet autorijden, de broodrooster gebruiken, alleen de weg oversteken of watermeloen-martini’s drinken – ik geef ze graag iets om naar uit te kijken als ze volwassen worden.”
Lees ook
Moeder Constance: ‘Ja, mijn zoon (5) mag schelden’ >
“‘Plasje doen’, ‘mama knuffie geven?’ De helft van de tijd praten we in kindercode’s en hebben we geen idee wat we eigenlijk zeggen. Het voordeel van (strategisch) vloeken, is dat het door deze babypraat heen snijdt. Toen mijn normaal zo koele zoon (8) tegen zijn zusje schreeuwde, keek ik hem in z’n ogen en zei: Quit acting like a little shit to your sister! Het hielp.”
“Ik moet mijn ware gevoel uiten als er opnieuw een Lego-stukje in m’n hiel steekt, ik een sok uit de wc-pot verwijder of drie kinderen ruzie maken over wie van hen het meeste van kaas houdt…”
“Slaap, gezond verstand, parmantige borsten, carrièrekansen, gelakte nagels, geld, mode, energie, skinny jeans – en ga zo maar door. Moet ik dan ook nog mijn manier van communiceren opgeven? Nee schatten, nooit.”
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
