Eline is getrouwd met Bas, sterrenmama van Louie * en inmiddels bevallen dochtertje Izzy. In deze column vertelt ze over haar zwangerschap na verlies en alles wat daarbij komt kijken. Deze keer over het wel of niet noemen van haar overleden zoontje.
Lees verder onder de advertentie
Ik wandel met Izzy door de straat. Een oude dame komt mij tegemoet. ‘Mag ik even in de kinderwagen kijken’ , vraagt ze voorzichtig. ‘Natuurlijk’, antwoord ik terwijl ik de kap iets laat zakken. Izzy kijkt met grote ogen naar het gerimpelde gezicht dat haar enthousiast toelacht. ‘Wat een schatje! Is het uw eerste?’, vraagt ze terwijl ze met haar wijsvinger over Izzy’s bolle wangetjes aait.
Lees verder onder de advertentie
Moeilijke vraag
Voor veel ouders is dit geen moeilijke vraag om te beantwoorden en het antwoord zal dan waarschijnlijk ook net zo moeiteloos over de lippen rollen. Voor mij is het een vraag waar ik, bijna twee jaar na het overlijden van Louie, nog steeds een beetje zenuwachtig van word. Een vraag waarbij ik keer op keer de afweging maak. Antwoord ik dat het mijn tweede is dan volgt er – negen van de tien keer – een uitleg over het overlijden van Louie waar ik niet altijd zin én energie voor heb. Maar zeggen dat het mijn eerste is en daarmee Louie passeren? Dat kan ik niet over mijn hart verkrijgen. Dus kies ik bijna altijd voor optie één.
Lees verder onder de advertentie
Complete paniek
Tot deze doodnormale woensdagmiddag. Terwijl de dame nog wat met Izzy kirt en zij al even enthousiast in haar wagen wiebelt, hoor ik mezelf bevestigend antwoorden ‘Ja, het is mijn eerste.’ Het floept eruit voordat ik er erg in heb. Mijn hart versnelt, ik krijg het warm en raak enigszins in paniek. Hoe kan dit? Waarom zeg ik dit? Moet ik mezelf corrigeren? Haar vertellen over Louie? Het zijn van die momenten waarop ik geconfronteerd word met het feit dat dit soort vragen voor mij zoveel lading hebben dan menig ouder.
“Waarom zeg ik dit? Moet ik mezelf corrigeren? Haar vertellen over Louie?”
Lees verder onder de advertentie
Schuldgevoel
Mijn maag krimpt ineen en ik voel me meteen enorm schuldig tegenover Louie. Het liefst hol ik meteen de straat uit, maar dan ineens maakt de paniek plaats voor diepe rust. Het is alsof Louie mij laat weten dat het oké is. Dat het volstrekt normaal is dat ik niet altijd de behoefte heb om mijn levensverhaal aan een wildvreemde te vertellen. Oók als dat betekent dat ik zijn naam een keer niet noem. Het doet namelijk niets af aan de liefde die ik nog iedere dag voor hem voel. Ik weet, hij weet, dat hij mijn eerste kind is en dat altijd zal blijven.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Vriendschap en opvoeden: twee onderwerpen waar je maar beter een beetje soepel in kunt zijn. Want iedereen doet het anders – en dat is helemaal oké. Toch? Totdat blijkt dat jouw beste vriendin er stiekem heel anders over denkt…
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Sara (37) was er klaar mee dat de mental load altijd op haar bordje kwam zonder enige waardering en dus besloot ze het een week aan haar man Daan over te laten.
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? Serieus?! In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.