Beeld: Valerie Visschedijk
Eline is getrouwd met Bas, sterrenmama van Louie * en inmiddels bevallen dochtertje Izzy. In deze column vertelt ze over haar zwangerschap na verlies en alles wat daarbij komt kijken. Deze keer over het wel of niet noemen van haar overleden zoontje.
Ik wandel met Izzy door de straat. Een oude dame komt mij tegemoet. ‘Mag ik even in de kinderwagen kijken’ , vraagt ze voorzichtig. ‘Natuurlijk’, antwoord ik terwijl ik de kap iets laat zakken. Izzy kijkt met grote ogen naar het gerimpelde gezicht dat haar enthousiast toelacht. ‘Wat een schatje! Is het uw eerste?’, vraagt ze terwijl ze met haar wijsvinger over Izzy’s bolle wangetjes aait.
Voor veel ouders is dit geen moeilijke vraag om te beantwoorden en het antwoord zal dan waarschijnlijk ook net zo moeiteloos over de lippen rollen. Voor mij is het een vraag waar ik, bijna twee jaar na het overlijden van Louie, nog steeds een beetje zenuwachtig van word. Een vraag waarbij ik keer op keer de afweging maak. Antwoord ik dat het mijn tweede is dan volgt er – negen van de tien keer – een uitleg over het overlijden van Louie waar ik niet altijd zin én energie voor heb. Maar zeggen dat het mijn eerste is en daarmee Louie passeren? Dat kan ik niet over mijn hart verkrijgen. Dus kies ik bijna altijd voor optie één.
Tot deze doodnormale woensdagmiddag. Terwijl de dame nog wat met Izzy kirt en zij al even enthousiast in haar wagen wiebelt, hoor ik mezelf bevestigend antwoorden ‘Ja, het is mijn eerste.’ Het floept eruit voordat ik er erg in heb. Mijn hart versnelt, ik krijg het warm en raak enigszins in paniek. Hoe kan dit? Waarom zeg ik dit? Moet ik mezelf corrigeren? Haar vertellen over Louie? Het zijn van die momenten waarop ik geconfronteerd word met het feit dat dit soort vragen voor mij zoveel lading hebben dan menig ouder.
“Waarom zeg ik dit? Moet ik mezelf corrigeren? Haar vertellen over Louie?”
Mijn maag krimpt ineen en ik voel me meteen enorm schuldig tegenover Louie. Het liefst hol ik meteen de straat uit, maar dan ineens maakt de paniek plaats voor diepe rust. Het is alsof Louie mij laat weten dat het oké is. Dat het volstrekt normaal is dat ik niet altijd de behoefte heb om mijn levensverhaal aan een wildvreemde te vertellen. Oók als dat betekent dat ik zijn naam een keer niet noem. Het doet namelijk niets af aan de liefde die ik nog iedere dag voor hem voel. Ik weet, hij weet, dat hij mijn eerste kind is en dat altijd zal blijven.
Als ouder probeer je alles zo goed mogelijk te doen voor je kind. Maar wat als je goede intenties onverwacht botsten met de – soms bijzondere – schoolregels? Isa ontdekte dit op de harde manier toen een onschuldige waterfles voor drama zorgde.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (10), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Bizarre, hormonale of gewoonweg crazy aankopen. We doen ze allemaal weleens. Wekelijks vertelt een moeder aan Kek Mama over haar grootste, duurste of vreemdste miskoop. Deze keer Chantal (35) die een dure winterjas kocht voor haar dochter.
Jij hebt geen reden nodig om je kind te verwennen met het nieuwste van het nieuwste. Herkenbaar? Moeders met deze sterrenbeelden shoppen wel heel veel voor hun kinderen.
Iedere week delen we op Kek Mama een dilemma van onze lezers. Deze week vraagt Sophia (30) zich af: hoe maak ik mijn schoonmoeder bewust dat mijn dochters twee verschillende kinderen zijn en niet van dezelfde cadeautjes houden?
Een maand geleden beviel actrice Bertrie Wierenga van dochter Lena op wie ze meteen stapelverliefd was. In een interview met RTL Boulevard vertelt de kersverse mama over het moederschap.