Beeld: Valerie Visschedijk
Eline is getrouwd met Bas, sterrenmama van Louie * en inmiddels 36 weken zwanger van de tweede. In deze column vertelt ze over haar zwangerschap na verlies en alles wat daarbij komt kijken. Deze keer over haar uitstelgedrag.
Het wassen van het eerste pakje, het opmaken van het bedje, het creëren van het geboortekaartje: al weken schuif ik het voor mij uit. Gebrek aan tijd, was de reden dat het onderaan mijn prioriteitenlijstje bungelde. Als ik eenmaal verlof zou hebben, zou ik deze taken als eerste van mijn babylijstje afvinken. Daar was ik van overtuigd.
Eenmaal met verlof vierde mijn nesteldrang hoogtij, werden alle kasten uitgemest, stroomde mijn week vol met lunchdates met vriendinnen, kwamen er flink wat creaties uit mijn culinaire mouw en trakteerde ik mezelf op een ontspannen zwangerschapsmassage. Maar die vinkjes? Die bleven uit. Week, na week, na week. Het is niet dat ik het kon wijten aan mijn zwangerschapsbrein, want iedere dag schoot het wel even door mijn hoofd, maar tóch bleef ik het op de lange baan schuiven. Waarom? Tijdens een avond alleen op de bank, viel het antwoord ineens in mijn schoot. Het was geen gebrek aan tijd, zwangerschapsdementie of onwil … het was angst.
Wat als het kindje in mijn buik het eerste pakje – net als Louie – nooit zal dragen? Wat als het nooit in het bedje zal liggen? En wat als we geen geboortekaartjes kunnen versturen? Ik schrik van mijn eigen gedachten. Ik ben helemaal geen doemdenker, maar de angst is ineens zo goed voelbaar. Angst voor het opnieuw verliezen van ons kind. Het is de angst die ik herken uit duizenden. De angst die deze zwangerschap meerdere malen de kop op stak. Tijdens de eerste spannende weken, een echo waarbij de groei (niet eens noemenswaardig) afweek, mijn kortdurige ziekenhuisopname, krampen die midden in de nacht opdoken en nu … aan het einde van mijn zwangerschap.
Ineens komt het moment waarop we het kleintje in mijn buik gaan ontmoeten heel dichtbij. Hét moment waarop wij voor de tweede keer ouders zullen worden. Ons kindje in de armen zullen sluiten, overspoeld worden met liefde en eindelijk weten of het een zoon of een dochter zal zijn. Het allermooiste wat er is, maar ook het meest kwetsbare. Want wat als het toch niet zo mag zijn? Ik denk dat mijn hart zichzelf na het overlijden van Louie heeft voorzien van een beschermlaagje. Een laagje dat ervoor moet zorgen dat ik die eventuele pijn niet nog een keer hoef te voelen. Hét laagje dat ervoor zorgt dat ik al weken compleet verstijf als het aankomt op mijn baby to-do lijst.
Ik begrijp dat dit laagje er zit en ben dankbaar dat ik onbewust in staat ben om mezelf te beschermen, maar toch koos ik ervoor om het folie’tje van mijn hart te verwijderen. Juist omdat ik weet dat een open hart je angst, verdriet en pijn laat voelen, máár ook de onvoorwaardelijke liefde van en voor je kind. En die? Die wil ik voor geen goud missen! Eline runt sinds het overlijden van haar zoontje ook een tijdschrift voor ouders van overleden kinderen. Meer weten? Kijk op www.nelmagazine.nl
Als ouder probeer je alles zo goed mogelijk te doen voor je kind. Maar wat als je goede intenties onverwacht botsten met de – soms bijzondere – schoolregels? Isa ontdekte dit op de harde manier toen een onschuldige waterfles voor drama zorgde.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (10), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Schoonmoeders: je kunt niet zonder ze, maar soms halen ze ook het bloed onder je nagels vandaan. Zeker als ze, met de beste bedoelingen, over je grenzen heen walsen. Maria kon haar ogen niet geloven toen haar baby na een dagje bij oma met gaatjes in haar oren thuiskwam.
Toen de dochter van Leah vijf werd, wist ze precies wat ze wilde: haar kinderfeestje vieren in een ballenbak. En dat werd een onvergetelijke verjaardag.
Laten we eerlijk zijn: niet iedereen loopt warm voor kerst. Waar de ene groep helemaal losgaat met kerstbomen, kerstmuziek en uitgebreide diners, zijn er ook sterrenbeelden die Kerstmis het liefst overslaan.
Kinderen slepen hun knuffel overal mee naartoe. Ze slapen met hun lievelingsbeer en troosten zich ermee bij verdriet. Maar wist je dat sommige ouders de knuffels van hun kind regelmatig opbergen in de vriezer? De reden is verrassend.