Beeld: Valerie Visschedijk
Eline is getrouwd met Bas, sterrenmama van Louie * en inmiddels 36 weken zwanger van de tweede. In deze column vertelt ze over haar zwangerschap na verlies en alles wat daarbij komt kijken. Deze keer over haar uitstelgedrag.
Het wassen van het eerste pakje, het opmaken van het bedje, het creëren van het geboortekaartje: al weken schuif ik het voor mij uit. Gebrek aan tijd, was de reden dat het onderaan mijn prioriteitenlijstje bungelde. Als ik eenmaal verlof zou hebben, zou ik deze taken als eerste van mijn babylijstje afvinken. Daar was ik van overtuigd.
Eenmaal met verlof vierde mijn nesteldrang hoogtij, werden alle kasten uitgemest, stroomde mijn week vol met lunchdates met vriendinnen, kwamen er flink wat creaties uit mijn culinaire mouw en trakteerde ik mezelf op een ontspannen zwangerschapsmassage. Maar die vinkjes? Die bleven uit. Week, na week, na week. Het is niet dat ik het kon wijten aan mijn zwangerschapsbrein, want iedere dag schoot het wel even door mijn hoofd, maar tóch bleef ik het op de lange baan schuiven. Waarom? Tijdens een avond alleen op de bank, viel het antwoord ineens in mijn schoot. Het was geen gebrek aan tijd, zwangerschapsdementie of onwil … het was angst.
Wat als het kindje in mijn buik het eerste pakje – net als Louie – nooit zal dragen? Wat als het nooit in het bedje zal liggen? En wat als we geen geboortekaartjes kunnen versturen? Ik schrik van mijn eigen gedachten. Ik ben helemaal geen doemdenker, maar de angst is ineens zo goed voelbaar. Angst voor het opnieuw verliezen van ons kind. Het is de angst die ik herken uit duizenden. De angst die deze zwangerschap meerdere malen de kop op stak. Tijdens de eerste spannende weken, een echo waarbij de groei (niet eens noemenswaardig) afweek, mijn kortdurige ziekenhuisopname, krampen die midden in de nacht opdoken en nu … aan het einde van mijn zwangerschap.
Ineens komt het moment waarop we het kleintje in mijn buik gaan ontmoeten heel dichtbij. Hét moment waarop wij voor de tweede keer ouders zullen worden. Ons kindje in de armen zullen sluiten, overspoeld worden met liefde en eindelijk weten of het een zoon of een dochter zal zijn. Het allermooiste wat er is, maar ook het meest kwetsbare. Want wat als het toch niet zo mag zijn? Ik denk dat mijn hart zichzelf na het overlijden van Louie heeft voorzien van een beschermlaagje. Een laagje dat ervoor moet zorgen dat ik die eventuele pijn niet nog een keer hoef te voelen. Hét laagje dat ervoor zorgt dat ik al weken compleet verstijf als het aankomt op mijn baby to-do lijst.
Ik begrijp dat dit laagje er zit en ben dankbaar dat ik onbewust in staat ben om mezelf te beschermen, maar toch koos ik ervoor om het folie’tje van mijn hart te verwijderen. Juist omdat ik weet dat een open hart je angst, verdriet en pijn laat voelen, máár ook de onvoorwaardelijke liefde van en voor je kind. En die? Die wil ik voor geen goud missen! Eline runt sinds het overlijden van haar zoontje ook een tijdschrift voor ouders van overleden kinderen. Meer weten? Kijk op www.nelmagazine.nl
Schaatskoningin Irene Schouten (32) zat eind vorig jaar nog op een roze wolk: ze werd voor het eerst moeder van haar zoontje Dirk. Samen met haar man Dirk-Jan genoot ze volop van het nieuwe gezinslevens. Maar die roze wolk sloeg al snel om in zorgen toen bleek dat Dirk kampte met gezondheidsproblemen.
Als je broer je vraagt om te helpen bij zijn aanzoek, dan doe je dat natuurlijk. Alleen dan moet je het niet verkloten. Zoals Tara.
Actrice Birgit Schuurman (47) deelt op Instagram een openhartige post: ze zit in de peri-menopauze en dat brengt de nodige uitdagingen met zich mee.
Geloof het of niet, maar je interieur kan een verhaal vertellen over jouw opvoeding.
Het leek lange tijd goed te gaan gaan in het liefdesleven van Donny Roelvink (27), maar inmiddels is zijn relatie gestrand.
Elise (36) is moeder van twee zoontjes (6 en 4) en schrijft met veel liefde korte verhalen over het moederschap en alles wat daar onverwacht bij komt kijken. Haar verhalen zijn fictief, maar vaak geïnspireerd op de wereld van ouderschap met een flinke scheut herkenning, humor en een tikkeltje overdrijving. Tegelijkertijd werkt ze aan haar […]