Beeld: Valerie Visschedijk
Eline is getrouwd met Bas, sterrenmama van Louie * en inmiddels 32 weken zwanger van de tweede. In deze column vertelt ze over haar zwangerschap na verlies en alles wat daarbij komt kijken. Deze keer over bijzondere boodschappen.
Het is vroeg in de ochtend. Na een ontspannen meditatie valt mijn oog op een liedje dat als suggestie wordt gegeven. Lullaby Leaves, heet het. Ik klik het aan. Mijn slaapkamer vult zich met rustige pianomuziek afgewisseld met een soort glinsterende, hoge tonen. Betoverend, is het. Kippenvel verschijnt op mijn armen en tranen springen in mijn ogen. Ik weet niet wat er gebeurt, maar het liedje raakt mij zo diep.
Ik leg mijn hand op mijn buik. Bij elke traan die over mijn wang rolt, voel ik het kleintje onder mijn handen bewegen. Alsof het mij wil troosten. Ik voel de liefde stromen door mijn hele lijf. Het is alsof mijn hart bijna uit elkaar knalt. In al die maanden zwangerschap heb ik mij nog nooit zo verbonden gevoeld als nu. Ik huil nog harder. De tranen blijven maar stromen. Niet van verdriet, maar van intens geluk. Het mooiste is misschien wel dat ik mij nu – tijdens het schrijven van deze column – realiseer dat ik ons kleintje gisterenavond voor het slapengaan had gevraagd om zich te laten zien, omdat ik het iets minder voelde bewegen. Dat het op zo’n betoverende manier zou gebeuren, had ik nooit kunnen bedenken. Het laat mij weer zien dat je met je kinderen kunt communiceren. Ook al zijn ze nog niet hier … of niet meer hier.
“Bij elke traan die over mijn wang rolt, voel ik het kleintje onder mijn handen bewegen.”
Aan Louie stel ik de vraag ook wel eens als ik hem mis. En dan rijd ik naar de supermarkt en staat er ineens een auto voor mij met het kenteken LR, zijn initialen. Of trek ik een nummertje bij de apotheek met de getallen 29-9, zijn geboortedatum. Sommigen geloven dat het toeval is, maar voor mij is het een teken dat Louie altijd dichtbij is en het contact tussen ons nooit verloren gaat. Louie zal het kleintje in mijn buik nooit ontmoeten en het kleintje in mijn buik zal nooit in de mooie stralende ogen van Louie kunnen kijken. Maar diep van binnen voel ik dat die twee elkaar kennen en allang in contact staan met elkaar. Ik hoop alleen maar dat ze in de toekomst op net zo’n mooie manier met elkaar kunnen communiceren zoals ze dat nu met mij doen. Eline runt sinds het overlijden van haar zoontje ook een tijdschrift voor ouders van overleden kinderen. Meer weten? Kijk op www.nelmagazine.nl
Soms zijn de grootste levenslessen verpakt in kleine, intieme momenten. Voor Maxime Meiland was dat het moment waarop ze haar dochtertje Claire vertelde wie haar biologische vader is.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Charlotte, die regelmatig een verkeerde leeftijd krijgt aangemeten.
Suzan en Freek hebben op Instagram een ontroerende update gedeeld, vergezeld van een prachtige foto waarop Suzan trots haar babybuik laat zien.
Claire, de driejarige dochter van Maxime, zal in het nieuwe seizoen van Chateau Meiland een stuk minder te zien zijn. Het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid heeft ingegrepen, vertelt Erica Meiland aan Veronica Magazine.
Laurie (38) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (8) en Otis (3). Sinds vorig jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Het lijkt allesbehalve pais en vree in huize Molkenboer-Meiland. Martien Meiland maakt zich namelijk zorgen over het huwelijk van zijn dochter Maxime en haar man Leroy.