Zwanger na verlies: ‘Een betoverende boodschap van het kleintje in mijn buik’
Beeld: Valerie Visschedijk
Eline is getrouwd met Bas, sterrenmama van Louie * en inmiddels 32 weken zwanger van de tweede. In deze column vertelt ze over haar zwangerschap na verlies en alles wat daarbij komt kijken. Deze keer over bijzondere boodschappen.
Het is vroeg in de ochtend. Na een ontspannen meditatie valt mijn oog op een liedje dat als suggestie wordt gegeven. Lullaby Leaves, heet het. Ik klik het aan. Mijn slaapkamer vult zich met rustige pianomuziek afgewisseld met een soort glinsterende, hoge tonen. Betoverend, is het. Kippenvel verschijnt op mijn armen en tranen springen in mijn ogen. Ik weet niet wat er gebeurt, maar het liedje raakt mij zo diep.
Lees ook – ‘Voordat ik het wist, lag ik wéér in de ambulance’
Intens geluk
Ik leg mijn hand op mijn buik. Bij elke traan die over mijn wang rolt, voel ik het kleintje onder mijn handen bewegen. Alsof het mij wil troosten. Ik voel de liefde stromen door mijn hele lijf. Het is alsof mijn hart bijna uit elkaar knalt. In al die maanden zwangerschap heb ik mij nog nooit zo verbonden gevoeld als nu. Ik huil nog harder. De tranen blijven maar stromen. Niet van verdriet, maar van intens geluk.
Het mooiste is misschien wel dat ik mij nu – tijdens het schrijven van deze column – realiseer dat ik ons kleintje gisterenavond voor het slapengaan had gevraagd om zich te laten zien, omdat ik het iets minder voelde bewegen. Dat het op zo’n betoverende manier zou gebeuren, had ik nooit kunnen bedenken. Het laat mij weer zien dat je met je kinderen kunt communiceren. Ook al zijn ze nog niet hier … of niet meer hier.
“Bij elke traan die over mijn wang rolt, voel ik het kleintje onder mijn handen bewegen.”
Altijd dichtbij
Aan Louie stel ik de vraag ook wel eens als ik hem mis. En dan rijd ik naar de supermarkt en staat er ineens een auto voor mij met het kenteken LR, zijn initialen. Of trek ik een nummertje bij de apotheek met de getallen 29-9, zijn geboortedatum. Sommigen geloven dat het toeval is, maar voor mij is het een teken dat Louie altijd dichtbij is en het contact tussen ons nooit verloren gaat.
Louie zal het kleintje in mijn buik nooit ontmoeten en het kleintje in mijn buik zal nooit in de mooie stralende ogen van Louie kunnen kijken. Maar diep van binnen voel ik dat die twee elkaar kennen en allang in contact staan met elkaar. Ik hoop alleen maar dat ze in de toekomst op net zo’n mooie manier met elkaar kunnen communiceren zoals ze dat nu met mij doen.
Eline runt sinds het overlijden van haar zoontje ook een tijdschrift voor ouders van overleden kinderen. Meer weten? Kijk op www.nelmagazine.nl
