Een collega is zwanger van haar eerste kind. Toen ik haar vroeg of ze wist wat het werd, sprongen de tranen in haar ogen. “Ben je niet blij?”, vroeg ik haar voorzichtig. “Nou, het is een jongen”, antwoordde ze zachtjes. “En hij is gezond dus ik mag eigenlijk niet ‘niet blij’ zijn.”
“Ik snap je volkomen”, zei ik. En ik dacht een last van haar schouders te zien vallen. Wat volgde was een eerlijk en open gesprek over haar teleurstelling. Ze was in rouw: het idee dat ze geen meisje kreeg, had een plekje nodig. Twaalf jaar geleden overkwam mij ongeveer hetzelfde. Want toen ik na vijf jaar, zes ronden IUI en drie ronden IVF EIN-DE-LIJK zwanger was, moest ook ik even slikken toen de echoscopist zei dat ik een zoon zou krijgen. Ik was zestien weken zwanger en de vrouw was een zwaargewicht: een echte pro op het gebied van echo’s. Althans, dat nam ik aan.
Toen ik vier weken later de twintigwekenecho had, zat er een echoscopisch die net student-af was. In de tussenliggende vier weken had ik nog net niet de gehele jongensafdeling van de Zara leeg gekocht. Ja, ik moest even wennen aan het feit dat ik een zoon zou krijgen, maar na alle onzekerheid of ik überhaupt wel zwanger zou worden, was ik content. Ik had zelfs nog willen bevallen van een kangoeroe met drie staarten wat dat aangaat. Vol zelfvertrouwen vroeg de jonge vrouw of we wilden weten wat het geslacht zou zijn. Mijn man en ik keken elkaar met een klein lachje aan. Zo van: ‘Dat weten wij allang mevrouwtje, maar kom maar op met je jonge kennis.’ “Gefeliciteerd! Jullie krijgen een meisje!”
Wat er toen gebeurde, zal ik nooit vergeten. Ik barste in tranen uit. Van geluk. Een emotie waarvan ik niet wist dat die er zat. Uit de grond van mijn tenen was ik zo blij dat ik een meisje kreeg. Het tegenovergestelde gebeurde er bij mijn man: hij was lijkbleek. Hij kreeg tóch geen zoon. Ik pakte zijn hand ik en snapte zijn teleurstelling. Je begrijpt dat de jonge echoscopist even bijgepraat moest worden, want zij was het spoor bijster met deze over-emotionele aanstaande ouders in haar kamertje. Kijk, uiteindelijk ben je blij met een gezond kind en vindt alles zijn weg, maar mijn verhaal doet het wel nog altijd goed op feesten en partijen.
Een week later vroeg ik mijn collega hoe het met haar ging. “Supergoed”, zei ze. Ze was intens blij met een zoon, ze moest het gewoon even een plek geven en dat is ieders goed recht. Wil je de columns van Patricia liever luisteren? Dat kan hieronder, op Spotify. Ontvang elke maand Kek Mama met korting en gratis verzonden op jouw deurmat! Abonneer je nu en betaal slechts €4,19 per editie.
Voor drukke gezinnen is een zorgeloze vakantie goud waard. Lorna koos daarom voor een volledig georganiseerde vakantie: wensenlijstje inleveren, koffers pakken en gáán. Maar hoe zorgvuldig ook geregeld, kwam er toch een verrassing om de hoek kijken die ze niet had zien aankomen…
Juf Ilva Kuijpers (27) is leerkracht van groep 1/2. Iedere maand schrijft ze voor Kek Mama een column over haar belevenissen op de basisschool.
Je hoopt dat je kind nooit gepest wordt. Maar ook niet dat het je eigen kind is die pest. Deze vader vertelt over precies zo’n situatie met zijn 11-jarige zoon. En zijn aanpak is er eentje waar veel ouders wat van kunnen leren.
Toen Rianne (29) voor het eerst van haar vriendengroep moeder werd, had ze niet verwacht dat dit zo’n grote impact zou hebben op de band met haar hechte groep vriendinnen. Toch is de vriendschap drastisch veranderd.
Een vakantie in een luxe huis in Portugal, op loopafstand van het strand: het klinkt als een droom. Voor Sophie, alleenstaande moeder van twee kinderen, werd het dat ook. Alleen eindigde die droom nét even anders dan ze had gedacht toen er een rekening op de mat viel.
De wil is er, de outfit ook, maar soms komt de gedroomde versie van je fitte zelf toch niet helemaal overeen met de werkelijkheid.